Ευσέβιος Αμόρτ -Ο «σημαντικότερος Ρωμαιοκαθολικός θεολόγος του 18ου αιώνα»

Ο Ευσέβιος Αμόρτ (Eusebius Amort, 15 Νοεμβρίου 1692 – 5 Φεβρουαρίου 1775) ήταν Γερμανός ιερέας θεολόγος, που έχει χαρακτηρισθεί ως ο «σημαντικότερος Ρωμαιοκαθολικός θεολόγος του 18ου αιώνα».

Ο Αμόρτ γεννήθηκε στο Μπίμπερμούλε (Bibermuhle), κοντά στο Τολτς της Ανω Βαυαρίας. Σπούδασε στο Μόναχο και σε μικρή ηλικία έγινε δεκτός ως μέλος του κοινοβίου ιερέων του Κανόνος του Αγίου Αυγουστίνου στο Αββαείο του Πόλινχ. Εκεί, λίγο μετά τη χειροτονία του το 1717, άρχισε να διδάσκει θεολογία και φιλοσοφία.
Ο Αμόρτ μαζί με άλλους δύο Αυγουστινιανούς πατέρες, τον Γελάσιο Χίμπερ (Gelasius Hieber, 1671-1731), περίφημο ιεροκήρυκα, και τον Αγνέλλο Κάντλερ (Agnellus Kandler, 1692-1745), γενεαλόγο και βιβλιοθηκονόμο, έθεσαν το 1720 τις βάσεις ενός σχεδίου που απέληξε στην ίδρυση της εταιρείας λογίων «Parnassus Boicus» (δηλαδή «Βαυαρικός Παρνασσός», το όρος των Μουσών). Το αρχικό τους σχέδιο έμεινε άκαρπο, αλλά το 1722 εξέδωσαν το πρώτο τεύχος του ομώνυμου περιοδικού (Parnassus Boicus), διαδίδοντας έτσι ενδιαφέρουσες πληροφορίες από τον κόσμο των τεχνών και των επιστημών.
Επιπλέον, ο Αμόρτ ειδικεύθηκε στο Κανονικό Δίκαιο, το οποίο και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1733 ο Αμόρτ πήγε στη Ρώμη ως θεολόγος του καρδιναλίου Νικκολό Μαρία Λερτσάρι. Ο Αμόρτ παρέμεινε στη Ρώμη επί δύο έτη και συνδέθηκε εκεί με επιφανείς προσωπικότητες των γραμμάτων, καθώς και με τους Πάπες Βενέδικτο ΙΓ΄ και Βενέδικτο ΙΔ΄.
Επιστρέφοντας στο Πόλινχ το 1735, αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην αναζωογόνηση της μαθήσεως στη Βαυαρία, αποτελώντας τον πυρήνα της αξιόλογης πνευματικής κινήσεως Parnassus Boicus, από την οποία, αν και έκλεισε το 1740, προήλθε το ενδιαφέρον που οδήγησε στην ίδρυση στις 28 Μαρτίου 1769 της Ακαδημίας του Μονάχου. Ο Αμόρτ έζησε για να δει το γεγονός αυτό, αφού απεβίωσε στο Πόλινχ το 1775, σε ηλικία 83 ετών.
Μαχητικός στις συζητήσεις του, ο Αμόρτ ξεπερνούσε πολλές φορές τα όρια της ευπρέπειας.
Τα έργα του
Εκτός από τη φήμη του ως θεολόγου, ο Αμόρτ είχε και τη φήμη του πολυμαθέστερου άνδρα της εποχής του. Υπήρξε λοιπόν ένας πολυγραφότατος συγγραφέας και σε θέματα εκτός της θεολογίας, από την ποίηση μέχρι την αστρονομία. Αλλά και στη θεολογία τα ενδιαφέροντά του ήταν ευρύτατα, αφού τα έργα του εκτείνονται από τη δογματική μέχρι τον μυστικισμό.
Τα γνωστότερα από τα (περισσότερα των 70) έργα του είναι τα εξής:
Theologia eclectica, moralis et scholastica, το εκτενέστερο έργο του, ένα εγχειρίδιο θεολογίας σε 4 τόμους (Άουγκσμπουργκ 1752, αναθεωρήθηκε από τον Βενέδικτο ΙΔ΄ και εκδόθηκε το 1753 στη Μπολόνια)
Demonstratio critica religionis Catholicae, μία υπεράσπιση του ρωμαιοκαθολικού δόγματος (Άουγκσμπουργκ 1751)
De Origine, Progressu, Valore, et Fructu Indulgentiorum, ένα έργο με θέμα τα συχωροχάρτια που έχει συχνά επικριθεί από προτεστάντες συγγραφείς (Άουγκσμπουργκ 1735)
De Revelationibus et Visionibus, etc., μία δίτομη πραγματεία περί του μυστικισμού (1744)
Το αστρονομικό έργο Nova philosophiae planetarum et artis criticae systemata (Νυρεμβέργη 1723).
Ο πλήρης κατάλογος των έργων του Αμόρτ, μεταξύ των οποίων και τρεις εμβριθείς συνεισφορές στο ζήτημα της ταυτότητας του συγγραφέως του Imitatio Christi, βρίσκεται στο λήμμα του C. Toussaint στο Dictionnaire de theologie του Alfred Vacant (1900, στήλες 1115-1117).
wikipedia