Έλληνες Αξιωματικοί: Επαμεινώνδας Καββαδίας

Ο Επαμεινώνδας Καββαδίας (Αθήνα, 1 Ιανουαρίου 1886 – 10 Απριλίου 1965), του Παναγιώτη, υπήρξε Έλληνας αξιωματικός του Ναυτικού και πολιτικός. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια και παράσημα, ανάμεσα στα οποία και ο Πολεμικός Σταυρός Α΄ και Β΄ Τάξης.

Φωτογραφία από: perialos
Εισήλθε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1902 και αποφοίτησε 4 χρόνια αργότερα με το βαθμό του σημαιοφόρου. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων αποτάχθηκε το 1917 και επανήλθε στην υπηρεσία 3 χρόνια μετά, με το βαθμό του Αντιπλοιάρχου. Υπηρέτησε συνολικά 3 φορές ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού από τις 23 Αυγούστου 1933 ως τις 17 Ιουλίου 1934 , από τις 19 Δεκεμβρίου 1936 ως τις 12 Ιανουαρίου 1937 και από τις 13 Αυγούστου 1938 ως τις 17 Σεπτεμβρίου 1938.
Ήταν επίσης Αρχηγός Στόλου το 1941-42 και υφυπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού από τις 2 Μαΐου 1942 ως τις 23 Μαρτίου 1943.
Αποστρατεύτηκε το 1945 και πέθανε 20 χρόνια μετά.
Συνέγραψε το έργο “Ο ναυτικός πόλεμος του 1940 όπως τον έζησα” (1950).
wikipedia
Το βιογραφικό του από την ιστοσελίδα του ΓΕΝ
του Παναγιώτη (Α.Μ. 176)
Αθήνα, 01.01.1886-Αθήνα, 10.04.1965
Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 04.11.1902 και αποφοίτησε στις 08.07.1906 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 07.07.1910, σε Υποπλοίαρχο στις 02.06.1913 και σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 03.11.1914 (αναδρομικά από τις 17.10.1914). Στις 20.11.1917, μετά την επικράτηση του Ελ. Βενιζέλου (Ιούνιος 1917), αποτάχθηκε, αλλά ύστερα από τη Μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920, επαναφέρθηκε στη μόνιμη υπηρεσία ως μηδέποτε απομακρυνθείς. Ακολούθως, προήχθη σε Πλωτάρχη στις 02.12.1920 (αναδρομικά από τις 25.06.1920) και αυθημερόν σε Αντιπλοίαρχο (αναδρομικά από τις 25.06.1920). Το Σεπτέμβριο του 1922, Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΘΥΕΛΛΑ, τέθηκε υπό κράτηση επειδή αρνήθηκε να προσχωρήσει στην Επανάσταση και, στις 08.12.1922 αποστρατεύθηκε με αίτησή του ως Πλοίαρχος. Στις 24.07.1925, μετά το Κίνημα Πάγκαλου (Ιούνιος 1925), επανήλθε και πάλι στη μόνιμη υπηρεσία με το βαθμό του Αντιπλοιάρχου ως μηδέποτε αποστρατευθείς, την 01.02.1933 προήχθη σε Πλοίαρχο και στις 26.02.1937 σε Υποναύαρχο, αποστρατεύθηκε δε στις 13.02.1945 ως Αντιναύαρχος. Στις 12.05.1946, ανακλήθηκε στην ενέργεια ως Υποναύαρχος, στις 30.08.1946 προήχθη σε Αντιναύαρχο αναδρομικά από τις 25.02.1945, θεωρήθηκε ότι αποστρατεύθηκε στις 26.02.1945 και, συγχρόνως, ανακλήθηκε στην ενέργεια ως Αντιναύαρχος. Στις 10.05.1947 επαναφέρθηκε στην εφεδρεία ως Αντιναύαρχος ε.α. Το 1947 ονομάστηκε Επίτιμος Υπασπιστής του Βασιλιά Παύλου και το 1963 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Αρχηγού Στόλου.
Μετεκπαιδεύθηκε στο εξωτερικό (1908-1909) και φοίτησε στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (1929- 1930).
Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας και υποβρύχια, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις.
Κατά τους Βαλκανικού; Πολέμους, υπηρέτησε στο αντιτορπιλικό ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων της ναυμαχίας της Λήμνου (05.01.1913) και της απελευθέρωσης της Τενέδου (24.10.1912).
Στη συνέχεια, διατέλεσε, ως Υποπλοίαρχος, Κυβερνήτης του ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ (1913) και των τορπιλοβόλων ΔΑΦΝΗ (1914) καιΔΩΡΙΣ (1914-1915, Υποπλοίαρχος/Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης).
Έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας ως Κυβερνήτης των αντιτορπιλικών ΝΙΚΗ (1920-1922, Υποπλοίαρχος Α’
Τάξης/Πλωτάρχης/Αντιπλοίαρχος) και ΘΥΕΛΛΑ (1922, Αντιπλοίαρχος).
Ακολούθως, υπηρέτησε ως Κυβερνήτης του πλωτού συνεργείου ΗΦΑΙΣΤΟΣ (1928-1929, Αντιπλοίαρχος) και του θωρηκτού ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ(1932-1933, Αντιπλοίαρχος/Πλοίαρχος).
Επίσης, διατέλεσε Αρχηγός του ΓΕΝ (1933- 1934 και 1936-1937, Πλοίαρχος), Ανώτερος Διοικητής Υποβρυχίων (1936-1937, Πλοίαρχος/Υποναύαρχος), Αρχηγός Ναυστάθμου (1937 και 1938-1939, Υποναύαρχος), εκ νέου Αρχηγός του ΓΕΝ (1938, Υποναύαρχος) και Αρχηγός Στόλου (1939-1941, Υποναύαρχος) επί αντιτορπιλικού.
Με αυτήν την τελευταία ιδιότητα, έλαβε μέρος στον Ελληνο-ιταλικό και τον Ελληνο-γερμανικό Πόλεμο και ηγήθηκε των τριών επιδρομών του Στολίσκου Αντιτορπιλικών στο Στενό του Οτράντο (Νοέμβριος, Δεκέμβριος 1940 και Ιανουάριος 1941).
Στα τέλη Απριλίου 1941, λίγο πριν από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, κατά την αποδημία του Στόλου στη Μέση Ανατολή, τον οδήγησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, επιβαίνοντας στο αντιτορπιλικό ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ.
Στη Μέση Ανατολή, ως Υποναύαρχος, συνέχισε την άσκηση των καθηκόντων Αρχηγού Στόλου (1941-1942) και χρημάτισε Υφυπουργός των Ναυτικών (1942-1943, κυβέρνηση Ε. Τσουδερού), στη συνέχεια δε Ναυτικός Ακόλουθος Λονδίνου (1946).
Το Μάιο του 1935, ως Πλοίαρχος, υπήρξε μέλος του Εκτάκτου Στρατοδικείου Ναυστάθμου το οποίο δίκασε τα στελέχη του Ναυτικού που είχαν λάβει μέρος στο Κίνημα του Μαρτίου του 1935 (Ελ. Βενιζέλου).
Στις 02.03.1928, του εκφράστηκε η ευαρέσκεια του Υπουργού των Ναυτικών για: το ζωηρόν ενδιαφέρον του προς μόρφωσιν των μηχανικών αξιωματικών του προσεχούς μέλλοντος.
Τιμήθηκε:
– στις 25.02.1922, με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, επειδή: αναμφισβητήτως διεκρίθη επ’ ανδραγαθία και στρατιωτική αξία εν πολέμω,
– στις 27.10.1941, με τον Πολεμικό Σταυρό Β’ Τάξης, ως Αρχηγός του Στόλου,
– στις 14.09.1944, με τον Πολεμικό Σταυρός Β’ Τάξης, επειδή: Αρχηγός του Στόλου […] κατά την στιγμήν της καταρρεύσεως της Πατρίδος, υπερνικήσας πάσας τας παρουσιασθείσας πολεμικός δυσχερείας και αποκρούσας τας εχθρικός προσβολάς, επέτυχεν, εν τέλει, να οδηγήση εις Αλεξάνδρειαν, προς συνέχισιν του αγώνος, άπαντα τα υπό τας διαταγάς του τελούντα πλοία, άτινα κατώρθωσαν να μείνουν ανέπαφα από τους συνεχείς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιδείξας εξαίρετον διοικητικήν ικανότητα, ψυχραιμίαν και αφοσίωσιν προς το καθήκον,
– στις 31.08.1946, με τον Πολεμικό Σταυρό Α’ Τάξης, επειδή: διατελέσας Αρχηγός του Στόλου κατά την πολεμικήν περίοδον 1940- 1941, ωδήγησεν αυτοπροσώπως τούτον εις αλλεπαλλήλους νίκας, καταφέρας καίρια κατά του εχθρού πλήγματα, επιτυχών όπως ουδεμία απώλεια ελληνικού ή συμμαχικού πλοίου λάβει χώραν εις τας παρ’ αυτού γενομένας επιχειρήσεις και συνοδείας,
– στις 31.08.1946, με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, επειδή: κατελθώνμετά του Στόλου, ως Αρχηγός τούτου, εν Μέση Ανατολή, τον αναδιωργάνωσεν εν βραχυτάτω χρονιώ διαστήματι και τον κατέστησε πολυτιμότατον συντελεστήν της συμμαχικής νίκης
– την 01.07.1947, με τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας, επειδή: Αρχηγός Στόλου κατά την περίοδον του πολέμου εν Ελλάδι (1940-1941), ωδήγησεν αυτόν αυτοπροσώπως κατά τας υπ’ αυτού διεξαχθείσας επιχειρήσεις και συνοδείας, κατά τας ημέρας δε της καταρρεύσεως υπερνίκησεν απάσας τας παρουσιασθείσας δυσχερείας, απέκρουσε τας εχθρικός προσβολάς και επέτυχε τα υπό τας διαταγάς του πλοία, άτινα περέμεναν ανέπαφα από τας διαρκείς αεροπορικός επιθέσεις, να οδηγήσει εις Μέσην Ανατολήν ένθα αναδιωργάνωσε ταχέως αυτά προς συνέχισιν του αγώνος, επιδείξας πάντοτε εξαίρετον ικανότητα, υπέροχον ηθικόν, θάρρος, ψυχραιμίαν και ανωτέραν αντίληψιν καθήκοντος6.
Έγραψε το Ο Ναυτικός Πόλεμος του 1940 όπως τον Έζησα (1950).