Ο ΟΣΙΟΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ο εν τω Όρει
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΩΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑΣ ή ΦΙΛΙΠΠΟΣ ίερομάρτυρας επίσκοπος Γάζας
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Ψάρι Κορινθίας
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ο μοναχός
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Παϊζάνος
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Τραπεζούντιος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ μάρτυρας, ο εν Ρώμη.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΙ Ίερομάρτυρες
Η ΑΓΙΑ ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ, μάρτυς
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ο εν τω Όρει
Έζησε στην Κων/πολη (καταγόταν από τη Συρία), στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μικρού (440) και είχε το αξίωμα του Σχολαρίου. Τον διέκρινε μεγάλη σωματική δύναμη, ευπρέπεια ήθους, επιείκεια, καθώς και άλλες αρετές. Όμως, ή φιλήσυχη διάθεση του και ο πόθος του να καταγίνεται συστηματικότερα με τις θρησκευτικές και θεολογικές μελέτες, τον έφερε στις μοναχικές τάξεις. Άφησε, λοιπόν τη βασίλισσα των πόλεων και αποσύρθηκε στο αντικρινό βουνό ενός μικρού νησιού και εκεί ασκήτευε. ο Αυξέντιος απέκτησε τόση πολλή εκτίμηση από τον πλούτο και την ακρίβεια των θεολογικών του γνώσεων και τη μεγάλη του αρετή, ώστε προσεκλήθη σαν απλός μοναχός το 451 να παραστεί στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα. Βέβαια ο Αυξέντιος δεν έμεινε στη θεωρία μόνο του Ευαγγελίου, αλλά ήταν και πιστός εφαρμοστής της πίστεως. Διότι, “ή πίστις, εάν μη έργα έχει, νεκρά εστί καθ’ έαυτήν”1. Ή πίστη, δηλαδή, αν δεν έχει καρπό έργα αρετής, είναι όλως διόλου από τη ρίζα της νεκρή. ΟΙ καθημερινοί, λοιπόν, επισκέπτες του, πού πολλοί απ’ αυτούς ήταν πλούσιοι, του έφερναν άφθονα δώρα και τροφές. Εκείνος, όμως, κρατούσε τα αναγκαία. Τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς, πού ήταν τακτικοί “πελάτες” του. Διότι ήξεραν ότι από το στόμα του θα έπαιρναν τροφή ψυχής και από τα χέρια του τροφή του σώματος. Μάλιστα, ο μεγάλος σεβασμός προς τον όσιο έγινε αιτία να Ιδρυθεί γυναικείο μοναστήρι, στους πρόποδες του βουνού πού ασκήτευε. ο θάνατος του, σε μεγάλη ηλικία, ήταν γαλήνιος θάνατος δικαίου.
1. Επιστολή Ιακώβου 6′ 17.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
‘Ώσπερ φοίνιξ ηύξήνθης Πάτερ ύψίκομος, δικαιοσύνης έκφέρων τους ψυχοτρόφους καρπούς- συ γαρ βίον ιερόν πολιτευσάμενος, της Εκκλησίας στηριγμός, και θαυμάτων αυτουργός, Αυξέντιε ανεδείχθης, δια παντός Ίκετεύων, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΩΝ
Είχε στήσει το άσκητήριό του στην κορυφή ενός βουνού της επαρχίας Αντιοχείας. Άλλ’ ή θερμή αγάπη του προς τον Θεό και προς τον πλησίον, τον έκανε να κατεβαίνει απ’ το ασκητήριό του και να περιοδεύει σε πόλεις και χωριά, κηρύττοντας το θείο λόγο. Επίσης έδινε παρηγοριά και συμβουλές, συμφιλίωνε και συμβίβαζε, άρπαζε πολλούς από τις παγίδες της πλεονεξίας, από το καμίνι του θυμού και από το βόρβορο της ακολασίας. Και όταν έφευγε από τις πόλεις, έρχονταν οι πόλεις προς αυτόν. Και τότε στο ερημικό ασκητήριό του ακατάπαυστα έρχονταν πυκνές ομάδες ανθρώπων, πού ζητούσαν γιατρειά στις διάφορες ηθικές και πνευματικές ασθένειες τους. Άλλα και προς τους μοναχούς, ο Όσιος, έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον. Τους παρακαλούσε λοιπόν και τους Ικέτευε, να μένουν πιστοί στα καθήκοντα τους, να είναι υποδείγματα της πίστης, ζηλευτοί τύποι της εγκράτειας, φρουροί του Ευαγγελίου και θεία κάτοπτρα της καλής συμπεριφοράς. Σε τέτοιες λοιπόν ασχολίες, βρήκε τον Μάρωνα ή ασθένεια, πού τον διαβίβασε απ’ αυτό τον κόσμο στον άλλο, με ήσυχη τη συνείδηση, ότι έζησε για τον Θεό και για τους συνανθρώπους του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑΣ ή ΦΙΛΙΠΠΟΣ ίερομάρτυρας επίσκοπος Γάζας
Ή μνήμη του αναφέρεται μόνο στον Πατμιακό Κώδικα 266. (Άλλοι καταγράφουν τα δύο ονόματα σαν δύο ξεχωριστούς επισκόπους).
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ από το Ψάρι Κορινθίας
Ό νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Ψάρι της Κορινθίας. ΟΙ γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Καλή, και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί. Δώδεκα χρονών έμεινε ορφανός και έφυγε για τη Σηλυβρία της Θράκης. Εκεί παντρεύτηκε, απόκτησε παιδιά και έκανε το επάγγελμα του πλανόδιου παντοπώλη. Τούρκοι όμως συνάδελφοι του, τον ζήλεψαν και τον συκοφάντησαν ότι δήθεν έβρισε τον Μωάμεθ. Έτσι οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη κατά το 34ο έτος της βασιλείας του Σουλεϊμάν Α’ (1520-1566), οπού ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό. Αφού δεν υπέκυψε στις κολακείες και τα βασανιστήρια των Τούρκων, ρίχτηκε στη φωτιά και κατόπιν τον αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου 1554 στην Κων/πολη. Ακολουθία του νεομάρτυρα αυτού συνέγραψε ο Ιερομόναχος Δαμασκηνός ο Στουδίτης ο μετέπειτα Λιτής και Ρενδίνης.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ο μοναχός
Πατρίδα του νέου όσιομάρτυρα Δαμιανού ήταν το χωριό “Ρίχοβον Άγραφων”, δηλαδή το Μυρίχοβο της επαρχίας Καρδίτσας. Νέος ακόμα πήγε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Φιλόθεου. Κατόπιν πήγε κοντά σ’ έναν αναχωρητή, τον Δομέτιο, όπου έμεινε κοντά του, ασκούμενος στην αρετή, για τρία χρόνια. Έπειτα εγκατέλειψε τη σκήτη του και ήλθε στα χωριά του Θεσσαλικού “Ολύμπου και μετά του Κισσάβου κοίτης Λάρισας, διδάσκοντας τον λόγο του Θεού. Αργότερα αποσύρθηκε κοντά στο χωριό Σηλίτζιανη και έκτισε μοναστήρι στο όνομα της απότομης του Τιμίου Προδρόμου. “Εχοντας λοιπόν σαν ορμητήριο το μοναστήρι του, εξακολουθούσε την αποστολική του δράση. Κάποτε πήγε σε κάποιο χωριό, πού ονομαζόταν Βουγαρίνη και συνελήφθη από τους Τούρκους το 1568. Οδηγήθηκε στη Λάρισα, όπου φυλακίστηκε με διαταγή του Τούρκου άρχοντα της πόλης αυτής. Εκεί μέσα υπέστη πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Άλλ’ επειδή δεν υπέκυψε στις δελεαστικές υποσχέσεις του Τούρκου άρχοντα και έμεινε σταθερός στη χριστιανική του πίστη, καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ αγχόνης. Το πρωί, πού πήγαν να τον κρεμάσουν, κόπηκε το σχοινί της θηλειάς και έτσι όπως ήταν μισοπεθαμένος τον έριξαν στη φωτιά. Τη δε άτακτη του με μανία την έριξαν στα νερά του ποταμού Πηνειού. Όλα αυτά έγιναν στίς 14 Φεβρουαρίου 1568.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Παϊζάνος
Ήταν από την Μυτιλήνη, ράφτης στο επάγγελμα και μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη, αφού έμεινε σταθερός στη χριστιανική του πίστη, στις 14 Φεβρουαρίου 1693. Σύμφωνα με την παράδοση, ο νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Πλαγιά της περιφερείας Πλωμαρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Τραπεζούντιος
Ό νέος όσιομάρτυρας Νικόλαος καταγόταν από την Τραπεζούντα του Πόντου, και σε μικρή ηλικία ήλθε και εγκαταστάθηκε μαζί με τους γονείς του σε κάποια μικρή κωμόπολη Κατίγογι λεγόμενη, της επαρχίας Άμασείας και Αμισού. Σέ ηλικία 18 χρονών μεταμφιέστηκε για να ξεφύγει από τ’ αδέλφια του, προκειμένου να πάει σε μοναστήρι της Ιερουσαλήμ. ο μοναχικός πόθος τον έκαιγε υπερβολικά. Άλλα δεν τα κατάφερε και τ’ αδέλφια του τον πάντρεψαν με τη βία. Ή γυναίκα του όμως πέθανε και τον άφησε έρημο με δύο παιδιά, πού το ένα πέθανε κι αυτό, ενώ το άλλο το πήρε υπό την προστασία του κάποιος συγγενής του. Έτσι μόνος τώρα, εργάστηκε πνευματικά σ’ αυτό πού ποθούσε. Από την πολλή μελέτη, έπαθαν ζημιά τα μάτια του και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έμαθε θαυματουργικά την ιατρική τέχνη και ωφέλησε πολλούς πάσχοντες. Αργότερα χειροτονήθηκε μοναχός και απέκτησε το προορατικό χάρισμα. ο δε επίσκοπος Πάφρας Αμισού Ευθύμιος ο Ζήλων, διέκρινε τις μεγάλες αρετές του Νικολάου και τον χειροτόνησε επίσκοπο των χωριών γύρω από την επαρχία του. Όταν τον ρωτούσαν οι μαθητές του γιατί δεν ησυχάζει καθόλου, αυτός απαντούσε: “Φοβάμαι, παιδιά μου, τον λόγο του Προφήτη, έπικατάρατος πάς ο ποιών το έργον του Κυρίου αμελώς”. Ποίμανε το ποίμνιο του 4-5 χρόνια, ώσπου τον συνέλαβαν οι Τούρκοι σαν κακούργο. ΟΙ ευλαβείς χριστιανοί βρήκαν τρόπο να τον ελευθερώσουν, άλλ’ αυτός αρνήθηκε. Διότι άγγελος Κυρίου του είπε να βαδίσει μετά χαράς στο μαρτύριο. Μετά δε από πολλά βασανιστήρια, άφησε την τελευταία του πνοή στις 14-2-1920 σε ηλικία 66 χρονών. Τα θαύματα του και μετά τον θάνατο του είναι επίσης πολλά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ μάρτυρας, ο εν Ρώμη.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΙ Ίερομάρτυρες
Ή διάκριση αυτών των Αγίων δεν είναι σαφής. ο πρώτος ήταν κληρικός της Ρώμης και μαρτύρησε κατά τους διωγμούς του Κλαυδίου Β’. ο δεύτερος ήταν επίσκοπος Τέρνι και μαρτύρησε στη Ρώμη. Τα δε λείψανα του άνακομίστηκαν στην Τέρνι. Στη Δύση, καθώς και σε πολλούς άλλους μη Όρθόδοξους λαούς, ή εορτή του Αγ. Βαλεντίνου θεωρείται εορτή των ερωτευμένων, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος από τη ζωή των συγκεκριμένων αγίων. Πιθανότατα ή επιλογή αυτή συνδέεται ή με την εποχή πού ζευγαρώνουν τα πουλιά ή και με τη γιορτή της γονιμότητας πού εορταζόταν από τους Ρωμαίους στις 15 Φεβρουαρίου (Λουπερκάλια).
Η ΑΓΙΑ ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ, μάρτυς
Σέ κάποιο αγιολόγιο αναφέρεται αυτή τη μέρα και ή μνήμη της πιο πάνω αγίας. Πιθανότατα είναι ανύπαρκτη και προφανώς συγχέεται με την μνήμη των πιο πάνω δύο Αγίων Βαλεντίνων.