Φεβρουάριος 2019 . «Γνωρίζετε ότι με τον κ. Παυλόπουλο έχω μια άριστη σχέση. Τον σέβομαι και τον εκτιμώ ιδιαίτερα και θεωρώ ότι επιτελεί πάρα πολύ καλά τα καθήκοντά του»
Φεβρουάριος 2015. «Δεν έχω πειστεί, όμως, μέσα από την πολιτική διαδρομή κ. Παυλόπουλου, ότι είναι ο πιο κατάλληλος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Ο άνθρωπος που σε δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές έκανε αυτές τις δυο διαφορετικές-εκ διαμέτρου αντίθετες- δηλώσεις για τον Προκόπη Παυλόπουλο είναι ο ίδιος: ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
“…Πράγματι, η πολιτική εκδικείται…”
Μοιάζει σ’ αυτόν που το κάνει χειρότερα όταν ξέρει τις απαντήσεις αλλά του αλλάζουν τις ερωτήσεις. Αν ο πρόεδρος εκτελεί πολύ καλά τα καθήκοντα γιατί δεν δηλώνει- ούτε προκαλούμενος- ότι θα προτείνει ανανέωση της θητείας του; Όπως έκανε όχι μόνο ο Πρωθυπουργός, αλλά και στελέχη της ΝΔ όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη:
«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι ένα πρόσωπο που προέρχεται από την παράταξη της ΝΔ και είναι προφανές ότι τον στηρίζουμε, εάν επαναπροταθεί».
Ακόμη ειδικότερα: αφού παραδέχεται ότι ο Παυλόπουλος «εκτελεί πολύ κατά τα καθήκοντα του» γιατί δεν σπεύδει να ζητήσει συγνώμη για την τουλάχιστον ατυχή -όπως αποδεικνύεται από τη σημερινή τοποθέτησή του- δήλωση του 2015;
Αφού τον «σέβεται και τον εκτιμά», γιατί δεν μαζεύει τους απερίσκεπτους- ή βαλτούς- από το κόμμα του που προσπαθούν να εμπλέξουν τον Πρόεδρο στην τρέχουσα πολιτική, όταν δεν τον καλούν να παραβιάσει το Σύνταγμα;
Γιατί δεν αποδοκίμασε ποτέ τους προσωπικούς αγιογράφους του που δεν χάνουν ευκαιρία να εκδηλώσουν τον τοξικό εαυτό τους για τον Παυλόπουλο με απίθανες ανοησίες και σενάρια της πλάκας;
Το πνεύμα Σαμαρά
Ψάχνοντας να βρούμε τι είναι αυτό που κάνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποσταθεροποιείται κάθε φορά που γίνεται λόγος για τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος αναγκαστικά θα πάμε λίγο πίσω. Ίσως η σημαντικότερη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα όταν εξελέγη πρωθυπουργός το 2015 ήταν μην αξιοποιήσει το δώρο που του έκανε ο Σαμαράς, όταν πρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ….αντιπρόεδρο του κόμματός του!
Με την ίδια πρακτική ο Τσίπρας θα μπορούσε να εκλέξει όπιον ήθελε, αφού χρειαζόταν πλέον μόλις 120 ψήφοι. Απέφυγε όμως να κλείσει το κύκλωμα εξουσίας και πρότεινε πρόεδρο από τη αντίπαλη παράταξη.
Σ’ εκείνη την προεδρική εκλογή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, -απλός βουλευτής ακόμη και ούτε κατά διάνοια μέλλων πολιτειακός παράγων- αρνείται να ψηφίσει τον Παυλόπουλο, παρότι τον προτείνει και το κόμμα του. Εκτός από κομματική απειθαρχία ήταν και απρέπεια- παραταξιακή τουλάχιστον.
Όσοι αναζήτησαν τα κίνητρά του στην αρχή σκέφθηκαν ότι η εξήγηση βρίσκεται στις καλές σχέσεις που είχε με τον υποψήφιο πρόεδρο η Ντόρα Μπακογιάννη. Στην πορεία όμως αναδείχθηκε κάτι άλλο: ήταν προσφορά στον Αντώνη Σαμαρά.
Ο Μεσσήνιος ιντριγκαδόρος, που έχει πάρει πλέον με το μέρος του τον γιο του Κώστα Μητσοτάκη, βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα -και ασφαλώς σε θέματα πολιτικής πρακτικής, ύφους και ήθους- με τον συντοπίτη του που προορίζεται για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα.
Ο νεότερος Μητσοτάκης φέρεται ως βασιλικότερος του βασιλέως στον άνθρωπο που κατέστρεψε το πατέρα του. Εξ ου και δεν είχε κομματικές συνέπειες. Κάποιος έπρεπε να πει κάτι κατά του Παυλόπουλου για να ηρεμήσει το πνεύμα Σαμαρά…
Ο καιρός πέρασε και ο Κυριάκος έγινε -με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουν -αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με το πνεύμα του Σαμαρά να ορίζει πάντα τις επιλογές του. Ακόμη από την προεκλογικά περίοδο το μιντιακό σύστημα που τον υποστηρίζει και ο πανάκριβος επικοινωνιακός μηχανισμός που έχει στήσει, εκτρέπεται σε αθλιότητες κατά του προέδρου.
Ο ίδιος ο Μητσοτάκης διακινεί την αντιπαλότητά του και ανέχεται τους ελεεινούς του κύκλου του που ασχημονούν κατά του αρχηγού του κράτους. Αλλά η πολιτική εκδικείται.
Το προπαγανδιστικό μότο του Μητσοτάκη -με προκλητική δημοσκοπική υποστήριξη -είναι ότι την άνοιξη του 2020 θα είναι πρωθυπουργός. Σ’ αυτή την περίπτωση το μόνο από το οποίο κινδυνεύει είναι η προσφυγή στις κάλπες, λόγω αδυναμίας εκλογής προέδρου, όπως ξανά συνέβη στο παρελθόν.
Ο ίδιος όμως θα έπρεπε να είναι ευτυχής: ο Αλέξης Τσίπρας δεσμεύεται να στηρίξει εκ νέου τον Παυλόπουλο. Δεν έχει παρά να δεσμευτεί και ο ίδιος και αυτομάτως να φύγει από τη μέση η υπόνοια της «παρένθεσης» που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί ανασχετικά για το πρωθυπουργικό όραμά του: γιατί κάποιος να ψηφίσει πρωθυπουργό έξι μηνών;
Και όμως δεν το κάνει. Θα ήταν απολύτως φυσιολογικό, το κόμμα του τον θέλει και η κοινωνία το ίδιο. Υπάρχουν όμως δυο προβλήματα:
Αν δεσμευτεί τώρα, πώς θα καταψηφίσει η ΝΔ τον Παυλόπουλο αν είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας; Εκών άκων ο Μητσοτάκης, προδίδει αυτό που του κατασκευάζουν δημοσκόποι και λοιποί αεριτζήδες.
Το δεύτερο είναι ότι τον Παυλόπουλο δεν τον θέλει ο… Σαμαράς. Όπως δεν τον θέλει και ο Χρ. Πρωτοπαππάς – έτσι ακριβώς: ο Παυλόπουλος δεν πληροί τα κριτήρια Πρωτοπαπά -άγνωστο με ποια ιδιότητα σήμερα και με ποιο ρόλο τότε. Αλλά μάλλον δεν είναι αυτός που επηρέασε τον Κυριάκο.
Η στάση του σημερινού επικεφαλής της ΝΔ απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποκαλύπτει οριστικά μια ανάρμοστη σχέση μοναδική στα πολιτικά χρονικά: ποτέ αρχηγός κόμματος δεν λειτουργούσε τόσο εμφανώς ως «η φωνή του κυρίου του».
Στη Novartis, στο Μακεδονικό και τώρα στην προεδρική εκλογή η σαρξ είναι του Μητσοτάκη, αλλά η φωνή που βγαίνει από μέσα του είναι του Σαμαρά. Από αυτή την άποψή δεν φοβάται τον πρόεδρο, αλλά τον καθοδηγητή του.
Όσα συνέβησαν από τότε που δεν πήγε να ψηφίσει στην προεδρική εκλογή τον αφήνουν κραυγαλέα έκθετο. Ειδικά αν ληφθεί υπόψη η κακή σχέση που έχει σήμερα με τους περισσότερους Ευρωπαίους κάποιος που έλεγε ότι δεν ψηφίζει για πρόεδρο το Προκόπη Παυλόπουλο -στον οποίο υποκλίνεται η Ευρώπη- γιατί «δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».
Πράγματι, η πολιτική εκδικείται…