Προ των εθυνών του θέτει ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος τον Κώστα Σημίτη, για τα σκάνδαλα της περιόδου της διακυβέρνησης του.
Ο κ. Αλιβιζάτος μιλώντας στη LIFO και απαντώντας στην ερώτηση της Κατερίνας Ανέστη για τον Παπαντωνίου και τον Τσοχατζόπουλο, είπε ότι «οφείλω να σας ομολογήσω ότι όχι τόσο για τον Γιάννο Παπαντωνίου αλλά για άλλους που έχουν καταδικαστεί, όπως ο Τσοχατζόπουλος, οι ενδείξεις ήταν περισσότερες. Βοούσε ο τόπος. Για όσους υπήρξαν συγκεκριμένες ενδείξεις, ο Σημίτης τους απομάκρυνε από το προσωπικό του περιβάλλον. Κατα τη γνώμη μου, ομως, πολιτικά χρειάζεται να λεχθεί και κάτι παραπάνω. Οχι επειδη τον πιέζουν κάποιοι δημοσιογράφοι, αλλά όταν ο ίδιος το κρίνει σκόπιμο».
Ιδιαίτερα επικριτικός υπήρξε ο Νίκος Αλιβιζάτος και για τον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη.
«Κοιτάξτε, είναι και αγαπημένος μου φίλος από παλιά… ο Γιάννης Πρετεντέρης με τον οποίο έχω συμπορευθεί πολλές φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όταν, για παράδειγμα, είχε τεθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το Μακεδονικό από τον Αντώνη Σαμαρά είχαμε δώσει μαζί τη μάχη εναντίον του φανατισμού και της δίωξης ανθρώπων που παραπέμπονταν σε δίκες επειδή μοίραζαν προκηρύξεις υπέρ της ανεύρεσης λύσης. Μου έχει κάνει εντύπωση η αλλαγή της θέσης του Γιάννη Πρετεντέρη σε αυτήν τη φάση. Κάθε άνθρωπος μπορεί να αλλάζει θέσεις, να περνάει από την άλλη πλευρά. Δεν είναι αυτό που μου κάνει εντύπωση. Είναι η απαξίωση με την οποία πλέον αντιμετωπίζει αυτούς που έχουν αντίθετη θέση από τη δική του. Θυμάστε τι ειπώθηκε: «εξαγορές αληταριών», «παρέλαση σούργελων». Σημειωτέον, επειδή το έψαξα, «σούργελο» σημαίνει «μουνόπανο» στα τουρκικά. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι ανήκει στον κύκλο των ανθρώπων με τους οποίους σε κάποια δύσκολη στιγμή θα μιλήσω, όμως πραγματικά με ενοχλεί να μην μπορώ να μιλήσω σε συνεχή βάση με κάποιους ανθρώπους που θεωρώ ότι έχουν μια ποιότητα».
Στο σημείο αυτό η δημοσιογράφος τον ρωτάει: «Δεν είναι, λοιπόν, η μεταστροφή της θέσης, αλλά η σκληρότητα της γλώσσας που σας ενοχλεί;».
Και αποσαφηνίζει ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου: «Η επιθετικότητα. Συνήθως μιλάμε για τη γνωστή εικόνα του γενίτσαρου, αυτού που γίνεται πολύ φανατικός στην άλλη άποψη. Και το βλέπουμε σε αυτούς που μεταστρέφονται, ιδίως στον στίβο της πολιτικής».