«Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ» του Κωνσταντίνου Ταχτσίδη @C_tachtsidis

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στους επόμενους μήνες μέχρι το συνέδριο του, δεν καλείται απλά να ανοίξει διάπλατα -για πρώτη ουσιαστικά φορά- το κόμμα στην κοινωνία. Καλείται να ανοίξει τους ίδιους τους περιορισμένους ορίζοντές του. Να επιλέξει όχι μόνο το μοντέλο κομματικής λειτουργίας του, αλλά και το πως αυτό θα αντικατοπτρίζει, με σαφήνεια, ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας από ένα ευρύ προοδευτικό μέτωπο, απέναντι στην ίσως πιο ακραία και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που είχε ποτέ η χώρα.
του Κωνσταντίνου Ταχτσίδη
«Θα έχουμε για πρώτη φορά τον έλεγχο του συνόλου του κράτους». Αυτή ήταν ίσως η σημαντικότερη δήλωση της προεκλογικής περιόδου και ας πέρασε στα ψιλά. Την είχε κάνει ο Άδωνις Γεωργιάδης, μιλώντας σε κομματική εκδήλωση.
Και όμως ο γραφικός τηλεπωλητής, που κατέληξε να είναι αντιπρόεδρος της κάποτε μετριοπαθούς συντηρητικής παράταξης -νυν κέντρο διαβιβάσεων της λούμπεν, αστικής ακροδεξιάς και υπόδικων επιχειρηματιών- είχε αυτή τη φορά δίκιο. Η ΝΔ έχει αυτή τη στιγμή τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, βαθέως και ρηχού.
Η ακραία συστημική προπαγάνδα σε συνάρτηση με την εγκληματική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ -κυρίως- στις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου, προσέφερε στο πιάτο, το σύνολο του κράτους στη ΝΔκαι θα διδάσκεται στο μέλλον στα πανεπιστήμια, ως το case study της πιο αποτυχημένης επιλογής προσώπων και πολιτικής τακτικής, στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων.
Οι βαθιά συντηρητικοί βροντόσαυροι των Νομαρχιακών Επιτροπών και των δημοτικών παρατάξεων, ορισμένα φοβικά στελέχη-κλειδιά και οι πολυμελείς εκλογικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσαν να παίξουν όλα τα λάθος χαρτιά, την ώρα που οι τοπικές κοινωνίες ζητούσαν ανοίγματα, φαντασία και ειλικρίνεια. Αναποτελεσματικοί και εσωστρεφείς, υπεύθυνοι για την καθίζηση και την αποτυχία του κόμματος να μετατραπεί σε κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί στις εθνικές εκλογές να πήρε την πρωτιά στους νέους (17-24) αλλά είναι ένα γερασμένο κόμμα με ελάχιστη επιρροή και διείσδυση στη σύγχρονη κοινωνία.
«Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει πως η αριστερά χρειάζεται ένα σχέδιο για να κρατηθεί στην εξουσία, όχι απλά να κερδίσει τις εκλογές», γράφει σε άρθρο του στην GUARDIAN, ο Gary Young, εστιάζοντας στην ουσία και ταυτόχρονα στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες ελαφρυντικές παραδοχές που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Σε καμία χώρα του Δυτικού κόσμου, δεν έχει υπάρξει ξανά η ολοκληρωτική επίθεση που έχει δεχτεί μια κυβέρνηση από σύσσωμα τα συστημικά ΜΜΕ και επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως αυτή που δέχθηκε η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας τα τελευταία 4,5 χρόνια. Πουθενά.
Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει σε αυτή την παραδοχή ως ένα υπαρξιακό safety net, τότε θα αποτύχει ξανά. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του 1981, δεν θα είχε αντέξει ούτε μια τετραετία αν δεν είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με τα συνδικάτα, τους ανθρώπους της εργασίας, τις επαγγελματικές ενώσεις, τα επιμελητήρια, τους διανοούμενους, τους φοιτητές και -κυρίως- τους εκδότες της εποχής.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, μετά από 4,5 χρόνια στην εξουσία, υποσχέθηκε στην κοινωνία να αλλάξει τη χώρα -και εν μέρει το κατάφερε- χωρίς να έχει αλλάξει καθόλου το ίδιο το κόμμα (που σε μεγάλο εύρος λειτουργεί ακόμα με μια κομμουνιστική γραφειοκρατία του 3%). Κυρίως όμως, χωρίς να έχει καταφέρει να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων. Το σύστημα που χρεοκόπησε την χώρα, επέστρεψε δυνατότερο και πιο αδίστακτο από ποτέ. Η τίγρης που έμεινε, 4 και πλέον χρόνια, ατάιστη στο κλουβί, δεν εξημερώθηκε, απλά πεινάει πιο πολύ.
Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που μέσα σε 7 χρόνια, πέρασε ιλαρά, εφηβεία, χωρισμό γονιών, ενηλικίωση, έβγαλε πανεπιστήμιο και δούλεψε μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες που βίωσε η χώρα, μεταπολεμικά, δεν κατόρθωσε τελικά να νικήσει το τέρας της μιντιακής, πολιτικής και τραπεζικής διαπλοκής. Ηττήθηκε κατά κράτος.
Δεν πρόκειται λοιπόν να γίνει καμία ουσιαστική ενδοσκόπηση και κριτική μέσα στο κόμμα, που μετασχηματίστηκε με τη βία που προκαλεί μια ηφαιστειακή έκρηξη, αν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν εστιάσει στα πραγματικά προβλήματα και τις προκλήσεις του αμέσως επόμενου διαστήματος της εκλογικής ήττας.
Με αυτά τα δεδομένα, το, σχεδόν, 32%, ως εκλογικό ποσοστό, είναι ένα μικρό θαύμα, με έναν όμως πολύ σημαντικό αστερίσκο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τη βασική, όχι όμως τη μόνη επιλογή, των προοδευτικών ψηφοφόρων. Το άλμα των 8 μονάδων από τις ευρωεκλογές, οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στον φόβο και την απέχθεια για την ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη ΝΔ, την οικογενειοκρατία που χρεοκόπησε τη χώρα και τον “μητσοτακισμό”.
Ένα μεγάλο λάθος που θα πρέπει, να αποφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να θεωρήσει το ποσοστό που πήρε ως μια “μπετοναρισμένη” δεξαμενή ψηφοφόρων. Ο τρόμος μπροστά στη λαίλαπα Μητσοτάκη, οδήγησε πολλούς ψηφοφόρους στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να αποδεχθούν πως η ΝΔ νίκησε καθαρά και αυτοδύναμα και πως το 32% μπορεί να χαθεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Οι δημοφιλείς μέσα στο κόμμα, εικασίες για “δεξιά παρένθεση” και πως ο Μητσοτάκης θα πέσει υπό το βάρος των πολιτικών που θα εφαρμόσει, είναι αστείες όταν έχεις απέναντί σου ένα τερατώδες σύστημα χωρίς την ίδια στιγμή να μπορείς να επικοινωνήσεις μιντιακά τις θέσεις σου.
Η νίκη της ΝΔ ήταν ένας θρίαμβος -κυρίως- των ΜΜΕ, επιχειρηματικών συμφερόντων και της ακροδεξιάς ηγετικής ομάδας της ΝΔ που πάτησε πάνω στον εθνικισμό, τον συντηρητισμό και την επίθεση φιλίας σε ψηφοφόρους της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες της αντικειμενικής αλήθειας και υποτίμησαν τη δύναμη του χρήματος, των fake news και της επιρροής των ΜΜΕ.
Ας μείνουμε όμως λίγο στο μιντιακό τοπίο, στο πως αυτό διαμορφώνεται και πως θα επηρεάσει την αντιπολιτευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Λίγες μόνο ημέρες μετά τα “ιουλιανά” της εκλογικής νίκης της ΝΔ, στα κυριακάτικα ΝΕΑ, ο Γιάννης Πρετεντέρης σε ένα ρεσιταλ μετα-δημοκρατικού, μιντιακού μακαρθισμού, δίνει το στίγμα του συστήματος που χρεοκόπησε τη χώρα για το πως αντιλαμβάνονται τον δημοκρατικό έλεγχο της εξουσίας από τα ΜΜΕ: «Εκ των πραγμάτων», γράφει ο Πρετεντέρης, «το μιντιακό τοπίο θα μεταβληθεί εντυπωσιακά τους προσεχείς μήνες και πάντως όχι σε βάρος της νέας πλειοψηφίας. Ελλείψει χρημάτων, κινήτρων αλλά και ακροατηρίου οι μιντιακές προσπάθειες στήριξης της προηγούμενης κατάστασης θα συναντήσουν σοβαρές δυσκολίες – τουλάχιστον στη μεγάλη πλειοψηφία τους». Η σχεδόν ανατριχιαστική εκτίμηση-απειλή του Γιάννη Πρετεντέρη, χωλαίνει, όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο αλλά και στο αμιγώς επιχειρηματικό. Στην βασική έννοια της λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς: την προσφορά και την ζήτηση. Θεωρούν πως το 31,5% της κοινωνίας πρέπει να μείνει χωρίς αντιπροσωπευτική ενημέρωση στην “πίτα” της βιομηχανίας των media.
Και όμως, παρόλα αυτά, αυτό που γράφει ο Πρετεντέρης, αντικατοπτρίζει όχι μόνο την ήδη ζώσα πραγματικότητα δυόμιση εβδομάδες μετά, αλλά μαρτυρά και το οργουελικό σχέδιο ενός συστήματος που θα αρνηθεί μέχρι θανάτου να παραδώσει για δεύτερη φορά την διακυβέρνηση στους «περιστασιακούς ένοικους της εξουσίας», όπως είχε χαρακτηρίσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο Κώστας Σημίτης.
Αν δεν υπήρχαν τα social media, αυτή τη στιγμή θα ζούσαμε ήδη σε μια κοινωνία όπου ελάχιστοι πολίτες θα είχαν την πολυτέλεια να ενημερωθούν στοιχειωδώς για βασικά ζητήματα που τους αφορούν. Το μιντιακό καθεστώς που έχει στηθεί από τα συστημικά και κρατικά -πλέον- ΜΜΕ, είναι χωρίς υπερβολή, απολυταρχικό. Το μονόπλευρο, ενημερωτικό πογκρόμ που έχει εξαπολυθεί μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτό της Βόρειας Κορέας, καθώς η δημόσια τηλεόραση, το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, μεταφέρθηκαν πλέον στη δικαιοδοσία του πρωθυπουργού. Μάλιστα ήταν η πρώτη πολιτική πράξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία του. Επιπλέον η ΝΔ καθοδηγεί στρατιές από στρατολογημένα τρολ στο διαδίκτυο και πλέον έχει στην υπηρεσία της και τους αυτόκλητους fact checkers, αυτούς δηλαδή που υποτίθεται πως εντοπίζουν και καταρρίπτουν τα fake news.
Μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, τρεις- τέσσερις προοδευτικές εφημερίδες και ένα κανάλι τοπικής εμβέλειας που ορθώνουν ακόμα αντιπολιτευτικό λόγο, χάνονται στη χαβούζα της κυβερνητικής προπαγάνδας “σαν δάκρυα στη βροχή“, όπως έλεγε και στην ταινία “BladeRunner“, o σπουδαίος ηθοποιός Ρούτγκερ Χάουερ, που έφυγε χθες από τη ζωή.
Σε αυτά δεν περιλαμβάνω τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ όπως η Αυγή και το Κόκκινο, που κινούνται δυστυχώς στα όρια της αφάνειας. Χαρακτηριστικό της παρακμής και της επικοινωνιακής ανεπάρκειας του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως καταμεσής της προεκλογικής περιόδου, σε ώρες αιχμής και την ώρα που το πολιτικό θερμόμετρο έπιανε κόκκινο… το “Κόκκινο 105,5” κατέβαζε ρολά από το απόγευμα και έπαιζε μουσική μέχρι το βράδυ. Το έγκλημα “Στο Κόκκινο”, είναι συνεχές, εδώ και χρόνια, την ώρα που η “Αυγή” ήρθε -επί Άγγελου Τσέκερη- για πρώτη φορά σε επαφή με μια πιο σύγχρονη οπτική, αλλά παρόλα αυτά, ανταπεξέρχεται με δυσκολία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα ξαναέρθει στην εξουσία κοπιάροντας την στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Βαγγέλη Μαρινάκη και του Γιάννη Αλαφούζου. Δηλαδή, με διαστρέβλωση της πραγματικότητας, με εθνικιστική υστερία και με το να ζητάει κάθε τρεις και λίγο εκλογές. Δεν έχει άλλωστε και τη δυνατότητα να επικοινωνεί τις θέσεις του στα ΜΜΕ. Πρέπει πρώτα να αποφασίσει αν είναι ένας ζωντανός, σύγχρονος οργανισμός που απευθύνεται με αμεσότητα στους πολίτες ή ένα παλαιολιθικό κόμμα που θα έχει την τύχη των δεινοσαύρων στην εποχή του μιντιακού και μετα-δημοκρατικού “παγετώνα” που έχουμε ήδη εισέρθει.
Tην ώρα που μιλάμε, έχει ξεσπάσει μια νέα εικονομαχία μέσα και πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ. Απόψεις που ξεκινάνε από την απόλυτη ανοησία της ένταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην παρηκμασμένη ευρω-ομάδα των σοσιαλιστών και αλόγιστο άνοιγμα των διαδικασιών του συνεδρίου και φτάνουν μέχρι τον αριστερό εξαγνισμό και την “καθαρότητα” ενός ελεγχόμενου από φράξιες κομματικών μηχανισμών.
Τίποτα από αυτά δεν θα έχει σημασία, αν στο συνέδριο δεν γεννηθεί κάτι καινούργιο με μια ολική ανατροπή στην υπαρξιακή δομή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα προοδευτικό και -κυρίως- σύγχρονο κόμμα που θα δίνει μάχες για τα δικαιώματα, θα έχει ξεκάθαρη ελευθεριακή ατζέντα, θα συγκρούεται μετωπικά με τον εθνικισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία και θα γίνει η απροσπέλαστη τάφρος απέναντι στις ορδές των Ούννων του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού που επελαύνει στην Ευρώπη, σαν τον Αττίλα, αφήνοντας πίσω του τα ερείπια κάθε πολιτικής, εργασιακής, δικαιωματικής και πολιτισμικής πρόοδο που πραγματοποιήθηκε τον 20ο αιώνα.
Συνολικά και διαχρονικά, η Αριστερά απέτυχε να κυβερνήσει γιατί αντί να απαντάει στα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων, περιέγραφε το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο που είναι εφικτός, τις πιο πολλές φορές με δογματικές εμμονές καθαρότητας, με παρωχημένους τρόπους και πάντα απέναντι σε ένα σύστημα που είχε τα Μέσα και το χρήμα.
Η Αριστερά υπερασπίζεται με πάθος τις ιδέες της, την ώρα που η ανεπάρκειά της βρίσκεται στο να συνομιλήσει με τον κόσμο γι’ αυτές.
Η κοινωνία δεν θα γίνει ποτέ ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει η κοινωνία.