Επίσης γνωστή ως Βιασμός της Νανκίνγκ, ήταν μια μαζική δολοφονία, γενοκτονία και πολεμικοί βιασμοί που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο των έξι εβδομάδων μετά την ιαπωνική άλωση της πόλης της Ναντσίνγκ, την πρώην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Κίνας, στις 13 Δεκεμβρίου 1937 κατά τη διάρκεια του δεύτερου Σινο-ιαπωνικού πόλεμου.
Κατά την περίοδο αυτή εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι πολίτες και αφοπλισμένοι στρατιώτες δολοφονήθηκαν και 20.000-80.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά βιάστηκαν από στρατιώτες του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού.
Το γεγονός παραμένει ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό ζήτημα, καθώς οι διάφορες πτυχές του έχουν αμφισβητηθεί από κάποιους ιστορικούς ρεβιζιονιστές και Ιάπωνες εθνικιστές, οι οποίοι έχουν ισχυριστεί ότι η σφαγή είτε μεγαλοποιήθηκε είτε έχει εξ ολοκλήρου παραχθεί για λόγους προπαγάνδας. Ως αποτέλεσμα των εθνικιστικών προσπαθειών για άρνηση ή εξορθολογισμό των εγκλημάτων πολέμου, η διαμάχη γύρω από τη σφαγή παραμένει ένα εμπόδιο στις σινο-ιαπωνικές σχέσεις, καθώς και τις ιαπωνικές σχέσεις με τα άλλα κράτη στην Ασία και τον Ειρηνικό, όπως τη Νότια Κορέα και τις Φιλιππίνες.
Μια ακριβής εκτίμηση για τον αριθμό των νεκρών στη σφαγή δεν επιτεύχθηκε, επειδή τα περισσότερα από τα ιαπωνικά στρατιωτικά αρχεία σχετικά με τις δολοφονίες έχουν σκόπιμα καταστραφεί ή παρέμειναν απόρρητα λίγο μετά την παράδοση της Ιαπωνίας το 1945. Το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Άπω Ανατολής εκτιμά πάνω από 200.000 θύματα στο συμβάν, η επίσημη εκτίμηση της Κίνας είναι περίπου 300.000 θύματα, με βάση την αξιολόγηση του Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου στην Ναντσίγκ.
Οι εκτιμήσεις από Ιάπωνες ιστορικούς διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό, στην περιοχή της 40.000-200.000. Μερικοί ιστορικοί ρεβιζιονιστές αρνούνται ακόμη και ότι συνέβη μια εκτεταμένη και συστηματική σφαγή, υποστηρίζοντας ότι οποιοιδήποτε θάνατοι είτε ήταν δικαιολογημένοι στρατιωτικά ατυχήματα είτε ήταν μεμονωμένα περιστατικά μη εξουσιοδοτημένης αγριότητας. Αυτοί οι αρνητές ισχυρίζονται ότι ο χαρακτηρισμός του συμβάντος ως μια μεγάλης κλίμακας συστηματική σφαγή ήταν κατασκευασμένη για το σκοπό της πολιτικής προπαγάνδας.
Αν και η ιαπωνική κυβέρνηση έχει παραδεχθεί τις πράξεις της θανάτωσης ενός μεγάλου αριθμού αμάχων, λεηλασίες και άλλες βίαιες πράξεις που διαπράχθηκαν από τον Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Στρατό μετά την πτώση της Ναντσίνγκ, ορισμένοι Ιάπωνες αξιωματούχοι έχουν υποστηρίξει ότι ο αριθμός των νεκρών ήταν στρατιωτικός στη φύση του και ότι κανένα τέτοιο έγκλημα δεν συνέβη ποτέ. Η άρνηση της σφαγής (και μια διαφορετική σειρά από ρεβιζιονιστικούς λογαριασμούς θανάτων) έχει γίνει μια βάση του ιαπωνικού εθνικισμού.
Στην Ιαπωνία, η κοινή γνώμη από τις σφαγές ποικίλλει και λίγοι αρνούνται εντελώς την ύπαρξη της σφαγής. Παρ’ όλα αυτά, επαναλαμβανόμενες απόπειρες αρνητών να προωθήσουν μια αναθεωρητική ιστορία του συμβάντος έχουν δημιουργήσει διαμάχη που περιοδικά αντηχεί στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ιδίως στην Κίνα, τη Νότια Κορέα και άλλες χώρες της Ανατολικής Ασίας.