Ξέρουν άραγε οι ηγέτες τι κάνουν;

Σαν παιδιά που κοιτάμε με αγωνία τις αντιδράσεις των ενηλίκων, για να βρούμε τις απαντήσεις σε αυτό το τόσο σοβαρό που καταλαβαίνουμε πως συμβαίνει γύρω μας, κοιτάμε και τους ηγέτες μας.

Τον τοπικό αλλά και τους υπόλοιπους, ψάχνοντας από κάπου να πιαστούμε. Θα τους θέλαμε να μας χαϊδέψουν το κεφάλι και να μας πουν με σιγουριά: «όλα θα πάνε καλά».
Αντ’ αυτού βλέπουμε ηγέτες εκεί που μοίραζαν χειραψίες και παρότρυναν τον κόσμο να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά, παράγοντας και καταναλώνοντας για να γυρίζει ο τροχός, τώρα μέσω skype στέλνουν μηνύματα από την καραντίνα τους να μείνουμε όλοι στο σπίτι. Άλλοι μετράνε τους υποψήφιους νεκρούς και δηλώνουν ευχαριστημένοι αν είναι κάπου στις διακόσιες χιλιάδες. Είναι αυτοί που περισσεύουν, οι παράπλευρες απώλειες ενός πειράματος που απέτυχε πριν καν εφαρμοστεί. Στη Βραζιλία ετοιμάζουν ήδη τους τάφους για να θάψουν τα θύματα. Κι αυτοί που τους σκάβουν μπορεί να είναι και οι ίδιοι ανάμεσα στα θύματα και το γνωρίζουν, αλλά ελπίζουν όπως εξάλλου ελπίζουμε όλοι. Στις Φιλιππίνες ο πρόεδρος της χώρας απειλεί πως όποιος βγει από την καραντίνα θα τουφεκίζεται.
Και στη Σουηδία συνεχίζουν σχεδόν αμέριμνοι τη ζωή τους. Πάνε στις καφετερίες, σε εστιατόρια, σινεμά, εκδηλώσεις, φτάνει να μην υπερβαίνουν τους πενήντα στον χώρο. Έτσι τους είπανε, έτσι κάνουν, ενώ ενδεχομένως να αντιλαμβάνονται πως συμμετέχουν σε ένα πείραμα. Η σκέψη είναι εντελώς κυνική. «Ό,τι και να κάνουμε, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις κάποιες χιλιάδες νεκρών. Γιατί λοιπόν να θυσιάσουμε την οικονομία, αφού το κακό είναι αναπόφευκτο;». Οι υπόλοιποι ταμπουρωνόμαστε στο σπίτι προσπαθώντας να αποφύγουμε το μοιραίο συναπάντημα με τον ιό.
Στην κάθε χώρα οι πολίτες ακολουθούν τις οδηγίες που τους έχουν δώσει οι ηγέτες τους. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα. Οφείλουν να ξέρουν. Ξέρουν όμως;
Η πανδημία αποκαλύπτει πέραν των άλλων όλων και την ανεπάρκεια των πολιτικών ηγετών παγκόσμια. Ρυθμισμένοι να εφαρμόζουν ένα μοντέλο διακυβέρνησης, το οποίο βασιζόταν στην παραγωγή πλούτου, εμφανίζονται εντελώς γυμνοί. Δίνουν οδηγίες τις οποίες αναιρούν χωρίς να νιώσουν καν την ανάγκη να απολογηθούν. Αντ’ αυτού ψάχνουν εχθρούς για να φορτώσουν την ευθύνη και να στρέψουν την προσοχή αλλού. Ο εχθρός είναι η Κίνα που δεν είπε όλη την αλήθεια, λέει η Δύση.
Ελλείψει σοβαρών ηγετών, ακούμε τις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αλλά ακόμα κι αυτές αλλάζουν αποδεικνύοντας πως σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχει ούτε στρατηγός ούτε σχέδιο.
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
philenews