Οι λύκοι ουρλιάζουν και οι ποιμένες ευωχούνται ασφαλισμένοι στις στάνες τους। Πρόκειται για την ιστορική προδοσία των ποιμένων” ‘έγραφε σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς να του δίνει κανένας την αρμόζουσα προσοχή, ο αείμνηστος Χρήστος Μαλεβίτσης. Και να τώρα…. Οι “ποιμένες” (πολιτικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, οικονομικοί, πνευματικοί) έχουν εξαφανιστεί αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στην Task Force για να κάνει όλη τη δουλειά.Την ίδια ώρα η εθελοδουλεία τρέφεται με την απογοήτευση και τον σκοταδισμό. Η αγελαία σκέψη είναι το μεγαλύτερο λαικό υπνωτήριο.
Το να επικαλείται κανείς τα ποσοτικά μεγέθη των προβλημάτων, τις περισσότερες φορές δεν αποτελεί παρά το άλλοθι μιάς αυτάρεσκης, ενίοτε και οικονομικά αποδοτικής, αδυναμίας. Η ποσότητα είναι πάντα μια πρόφαση για να μην αναδυθούν νέες ποιότητες σκέψης και ζωής, ικανές να διαλύσουν τη χαυνωτική σύγχυση. Η αποφασιστικότητα και το δημιουργικό πνεύμα μπορούν να μηδενίζουν δυσθεώρητους αριθμούς για τους οποίους άλλοι κομπάζουν και άλλοι τρομάζουν.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι να ξετρυπώσει κανείς τον λαγό της ελπίδας, ρόλο τον οποίο, ιστορικά, εκτέλεσε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι οι απογοητεύσεις που ακολουθούν είναι μεγαλύτερες των καλλιεργημένων προσδοκιών. Και ο φαύλος κύκλος ξεκινάει, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των παγκόσμιων ελίτ ισχύος, οι οποίες και προσλαμβάνουν τα τελευταία χρόνια όλο και πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά συμμοριών.
Εξίσου ατελέσφορο θα αποδεικνυόταν να δώσουμε τη μάχη στο γήπεδο του εχθρού. Η αναμονή ενός οικονομικού αλλά κυρίως κοινωνικού κραχ προσδίδει στον κόσμο της κερδοσκοπικής μαφίας και της εγχώριας διαπλοκής μια σχεδόν αποκαλυπτική χροιά, ικανή να υπερεκτιμήσει τα τρελά κέρδη στα οποία προσβλέπει απο την καταστροφή ζωών και περιουσιών. Γι αυτό και τη θριαμβολογία της απελπισίας δεν μπορεί να την πολεμήσει το ΠΑΜΕ. Η παλαιοκομμουνιστική σκέψη που διεκδικεί τον ρόλο της λόγχης του προλεταριάτου, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπαράγει τους όρους για τη δικτατορία της οικονομίας επάνω στη ζωή. Είναι αναπόσπαστο τμήμα της εποχής που φεύγει, επιχειρώντας τη στιγμή του επιθανάτιου ρόγχου της να βγάλει τρελά λεφτά πουλώντας το ίδιο το πτώμα της! Για αυτό και είναι συνένοχος, έτσι κι αλλιώς, κάθε τύπου μηδενισμός, ο οποίος σπάζοντας τα τζάμια μιάς τράπεζας ή ενός μαγαζιού αποκαλύπτει την απουσία μιάς δημιουργικότητας ικανής να επινοήσει ένα απελευθερωμένο μέλλον και να το καταστήσει εφικτό.
Άρα τι μένει; Ίσως μόνο μια συμμαχία ευαίσθητης ευφυΐας, αναζήτησης ενός αυθεντικού νοήματος μέσα στην καθημερινότητα και στράτευσης των επιθυμιών στην υπηρεσία ενός πλανήτη ομορφιάς, γονιμότητας και χαριστικότητας.Ίσως τελικά τον καλύτερο αντίλογο στους καιρούς του PSI, να αρθρώνουν τα δεκάδες χαριστικά παζάρια που ξεφυτρώνουν στις πόλεις της Ελλάδας. Διότι αν έχουμε μια ελπίδα, μπορούμε να τη χρωστάμε μόνον εκεί που δεν μας ζητάνε τόκο.