ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας
Ο Μαρξ ζει. Φιλοσοφικά δε, ιδιαιτέρως μέσα στην σημερινή πρωτόγνωρη κρίση, ο ίδιος δικαιώνεται κατά ένα δυσθεώρητο μέρος. Δικαιώνεται ολοφάνερα ο ίδιος και ως αναλυτής και ως θεωρητικός. Το ότι δικαιώνεται ο Μαρξ, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι αποδεικνύονται σωστά, ή δικαιώνονται, αντιστοίχως, και τα αριστερά πολιτικά κόμματα. Ή περεταίρω, κατά τον ίδιο τρόπο σκέψης, σε καμία περίπτωση δεν επιβραβεύονται, α λα Μαρξ, επιπροσθέτως, και οι υπόλοιπες 130 περίπου ομάδες των γενικότερων αριστερών πεποιθήσεων και κομμουνιστικών θεωρήσεων. Διεθνώς, οι ηγεσίες και μόνο (ναι!), από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, «υιοθέτησαν» (…κρίμα!) τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα φιλόσοφο, τον Μαρξ, κυρίως για να έχουν ένα «τεχνητό» πολιτικό σκαλί, μια πλατφόρμα, ένα γωνιακό «μαγαζί», ή κάποιο πολιτικό κόμμα, για να έχουν έναν «πάγκο» στην λαϊκή πολιτική αγορά, για να «κερδίσουν ή και να κερδοσκοπήσουν», προφανώς, πάνω στους συγκεκριμένους στόχους που οι ίδιοι έθεσαν. Οι ίδιοι διεθνείς ηγέτες, έθεσαν ως στόχο να «μοσχο-πουλήσουν» το υψηλοτάτης τιμής αγαθό, ή δηλαδή, την ποιο ακριβή (σε ευρώ) «κοινωνική υπηρεσία», που μπορεί να προσφέρει, τόσο η διεθνής, όσο και η εκάστοτε τοπική πολιτική αγορά. Η «υπηρεσία» αυτή, ή το πανάκριβο αυτό «προϊόν», έχει το πιο γνωστό όσο και το πλέον ηχηρό όνομα διεθνώς, με σαφώς ανάλογη παγκόσμια κοινωνική αξία: λέγεται «δημοκρατία!».
Πέραν τούτων και παρότι δε, ο ίδιος είμαι απόφοιτος της περίφημης φιλελεύθερης Σχολής του Σικάγου (PhD), εντούτοις, μου είναι εύκολο, ώστε, πάρα πολύ εύκολα να αναγνωρίζω, να τιμώ και να χρησιμοποιώ αναλόγως, τόσο τις αναλυτικές, όσο και τις προβλεπτικές αρχές του «βαθέως μαρξισμού» (όχι όμως, λόγου χάρη, και του κομμουνισμού, κλπ., με τις διάφορες άλλες θεωρητικές περικοκλάδες). Μέσα στην τωρινή κρίση, ο Μαρξ και τα γραπτά του, έχουν ήδη γίνει ένα απολύτως αναγκαίο αναλυτικό εργαλείο, για το πώς συνέβη, το τι συνέβη, ή το τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα στην υφήλιο. Η μάσκα του άκρατου τραπεζικού καπιταλισμού πέφτει γοργότερα, κατά τα λεχθέντα του Μαρξ, όσο η σημερινή διεθνής κρίση δραματοποιείται και διαχέεται ανεξέλεγκτα, παγκοσμίως. Η πρώτη γνωστή, γνήσια, ανθρωπιστικώς εδραιωμένη,  με το δικό μας όνομα, η «Αρχαία Ελληνική δημοκρατία» μας, δυστυχώς μεταβλήθηκε, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, σε μια πλασματική απάνθρωπη επιλεκτική «χρηματοπιστωτική δημοκρατία». Η αρχικώς «ιδεολογική» Ευρώπη της ειρήνης των λαών και των ελεύθερων ανθρώπων, είναι τώρα, στυγνά!, η «νέα» Ευρώπη των καπιταλιστών τραπεζιτών! Αποτέλεσμα; Ένα διεθνές κραχ, ή κάποιος διεθνικός πόλεμος, είναι όλα πολύ κοντά, είναι «μάλλον» πλέον αναγκαία: για να «ταΐσουν» τον Μινώταυρο της αγοράς των όπλων και όχι μόνο. Όσο αυξάνεται ο επιδεικτικός καπιταλισμός, η ραγδαία αύξηση του δανεισμού, η άλογη χρήση των πιστωτικών καρτών, η ισχύς των τραπεζών και η αχρείαστη κατανάλωση, τόσο ο αγγλοσαξονικού τύπου τραπεζικός δανεισμός και καπιταλισμός ευημερούν. Αυτή είναι η «τέλεια κοινωνική διεργασία» α λα Μαρξ, παράλληλη της διαδικασίας της «δημιουργικής καταστροφής» (Schumpeter, Joseph).
Κατά τον Μαρξ, το σύστημα της δημόσιας πίστης (δηλ., τα κρατικά χρέη) είδε το «φως της ανθρωπότητας», τον Μεσαίωνα, στη Γένουα και στην Βενετία. Το σύστημα στέριωσε στην Ολλανδία. Το λογιστικό, ή το χρήμα «αέρας», έγινε τοξικός πλούτος και πλασματική ευμάρεια. Άσε δε που, όταν οι Γάλλοι μπήκαν στο Άμστερνταμ, ανακάλυψαν ότι τα υπόγεια της ομώνυμης παντοδύναμης τράπεζας ήταν …άδεια. Κατά τον Μαρξ, όταν ένας λαός ή κράτος γίνονται όλο και πιο πλούσιοι με δανεικά, τόσο το δημόσιο χρέος γίνεται κάτι σαν το εβδομαδιαίο εκκλησιαστικό «πιστεύω» του «παρκαρισμένου» κεφαλαίου «γύπα». Παράδειγμα, η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας (ιδρύθηκε το 1694) και δάνειζε με τόκο 8%. Δηλαδή, μαγικώς, α λα Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, ως διαδικασία, το αρχικό μη παραγωγικό χρήμα ή ο «λογιστικός αέρας» της τράπεζας, δημιουργεί κάποια παραγωγική δύναμη και αυτή μετατρέπεται σε κεφάλαιο: και μάλιστα δε, ως σύστημα, σε παγερό «αθάνατο» τραπεζικό καπιταλισμό.
Κατά τον Μαρξ, λοιπόν, το δημόσιο χρέος γίνεται ο θεμελιώδης μοχλός της διαδικασίας της συσσώρευσης, χωρίς συνάμα οι τράπεζες να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους της βιομηχανικής, ή έστω ακόμη και αυτής της τοκογλυφικής, τοποθέτησης. Το «κόλπο», για τον ίδιο τον φιλόσοφο είναι το εξής: οι πιστωτές του δημοσίου, επί της ουσίας, δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν, μετατρέπεται νομίμως σε «κρατικά χαρτιά» (κρατικοί νόμιμοι «φόροι»!). Το εν λόγω «κόλπο» το ξεκίνησε η Ολλανδία (δανείζοντας τότε την Αγγλία) και, στη συνέχεια, το ίδιο πετυχημένο «κόλπο» επαναλήφθηκε ανάμεσα στην (τότε) Αγγλία και τις ΗΠΑ. Έτσι φτάσαμε σήμερα, αυτομάτως, στα μεγάλα σκυλόψαρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που φέρνει ανεξίτηλες τις κάποτε Βενετσιάνικες βρωμιές και προστυχιές. Αποτέλεσμα; Η βίαια «απαλλοτρίωση» του μικρού αγρότη, του κτηνοτρόφου, του ψαρά, του παραγωγού, ή δηλαδή, όλων, εν γένει, των συστατικών της ίδιας της κοινωνίας, ή ακόμη και αυτών των ίδιων των κρατών!
Λόγου χάρη, η Βρετανική εφημερίδα “Observer” (τελευταία στη σειρά, με ανάλογα δημοσιεύματα) έκανε και αυτή σαφή λόγο, επικαλούμενοι αναλυτές του City, για επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή! Από την άλλη, λίγες μέρες πριν, α λα «υπερ-κόλπου» Μαρξ, ο διευθυντής της JP MORGAN, έκανε την αποκάλυψη ότι, η εν λόγω Αμερικανική τράπεζα είναι εκτεθειμένη στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τα περίφημα CDS, ονομαστικής αξίας 100 δισ. δολαρίων. Προσθέστε σε αυτά, ομοίως, ότι ο πρώην υπουργός εργασίας των ΗΠΑ, καθηγητής Robert Reich, τόνισε ότι «πίσω από την ευρωπαϊκή κρίση κρύβεται άλλη μια διάσωση της Wall Street», …και ο Μαρξ έγινε σπουδαίος! Και, τέλος, το «κερασάκι-παράδειγμα» της προσέγγισης του Μαρξ: από τα 73 δισ. ευρώ που πήρε η Ελλάδα, από την Τρόικα, τα 63 δισ. ευρώ (κάπου δηλ., το 85%) κατευθύνθηκε για να αναχρηματοδοτήσουμε τα υφιστάμενα χρέη μας!!