Περί καμερών ο λόγος…

*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
“Κωμικό είναι η κατανόηση του αντιφατικού. Χιούμορ είναι η υποψία γι’ αυτό” Ουμπέρτο Έκο
Παραμένω επιεικής με τους ανθρώπους που ενώ αγνοούν το σχολικό περιβάλλον, φροντίζουν από συνήθεια με οδηγό την επισφαλή αυτοπεποίθηση λόγου, να ομιλούν ως ειδικοί γι΄αυτό. Το γεγονός ότι υπήρξες κατά το παρελθόν μαθητής ή έρχεσαι για ενημέρωση σήμερα στο σχολείο, όπου φοιτά το παιδί σου, δε σημαίνει ότι έχεις άποψη για τη λειτουργία της σχολικής μονάδας και συνεπώς την οργάνωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Δεν είμαι όμως καθόλου επιεικής με τους εμπνευστές του μέτρου, δεδομένου ότι είναι ο ίδιος φορέας που μέχρι χθες απαγόρευε ρητά τη χρήση κινητών στη σχολική τάξη και των καμερών στον αύλιο χώρο της σχολικής μονάδας. Που μέχρι χθες, κατ΄επιταγή αυτής της οδηγίας, τιμωρήθηκαν μαθητές/τριες ήτοι επιβαρύνθηκαν, όχι άδικα, με επιπλέον απουσίες. Ο άξιος και ο ανάξιος εκπαιδευτικός δεν θα κριθεί από όσα λέει μια στιγμή, αλλά από όσα κάνει στη διάρκεια του έτους σε συνεργασία με τους μαθητές του, τα υποκείμενα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Από όσα και τι τους εμπνέει να κάνουν. Συνεπώς, άξιοι λειτουργοί στο χώρο της εκπαίδευσης δεν είναι μόνο όσοι συμφωνούν με τη χρήση του ως άνω μέτρου, αλλά και όσοι υπερασπίζονται αυτό που μέχρι χθες, καθ΄υπόδειξη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, καθόριζε την κεντρική πολιτική του υπουργείου ήτοι τη ρητή απαγόρευση καμερών εντός της σχολικής μονάδας. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν οι εγκύκλιες οδηγίες της κεντρικής υπηρεσίας, που επί της ουσίας προσδιόρισαν τη συμπεριφορά των σχολικών μονάδων και τις αποφάσεις των οικείων συλλόγων διδασκόντων κατά το στάδιο του πειθαρχικού ελέγχου των μαθητών.
Όταν λοιπόν κρίνουμε τους ανθρώπους ενός εργασιακού χώρου, όπως το σχολείο με τις γνωστές ιδιαιτερότητες και τα πολλά διακυβεύματα, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το περιεχόμενο όλης της εικόνας. Να αξιολογούμε τους ανθρώπους όχι με βάση την ιστορία που ατυχώς θα επικαλεστεί το ευφάνταστο παιδί μας, αλλά με βάση τις γνωστικές δυνατότητες των ανθρώπων που συνεχίζουν να παράγουν αποτελέσματα, σε πείσμα τόσων αντιξοοτήτων. Των σεμνών λειτουργών της εκπαιδευτικής κοινότητας, με τους πενιχρότατους μισθούς και τα πολλά τυπικά προσόντα, που καταθέτουν πνεύμα και ψυχή καθημερινά στην τάξη. Που καθοδηγούν με ευαισθησία και όραμα, συνείδηση και αίσθημα ευθύνης τη σκέψη των μαθητών τους, τους ευαισθητοποιούν, τους κινητοποιούν και τους εμπνέουν. Τους στυλοβάτες της μεγάλης προσπάθειας, σύμφωνα με το σποτ της Πολιτικής Προστασίας, που σήμερα παραδίδονται βορά στο μηχανισμό κοινωνικού αυτοματισμού και συνακόλουθα τη στοχοποίηση και την απαξία των πρόθυμων, όπως πάντα συμβαίνει, πολιτών. Τους ανθρώπους που αρνούνται τον δογματισμό της σκέψης, προάγουν τη δημιουργική συνεργασία και την άμιλλα μεταξύ των παιδιών. Που δημιουργούν την ιδανική συνθήκη για τους μαθητές τους, παρά τις εγγενείς αδυναμίες του “σύγχρονου” ελλειμματικού σχολείου, ήτοι την παιδαγωγική ατμόσφαιρα που επιτάσσει ο χώρος και η διττή αποστολή τους προς όφελος αυτών. Ήτοι των παιδιών στα οποία λογοδοτούν καθημερινά πέραν της συνείδησής τους!!!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός