Ο Βασίλης Μιχαλολιάκος χάλασε το θέατρο της αυτοδιοικητικής ανυπαρξίας.
Σε μία κοινωνία που οι πολίτες τείνουν να συνηθίσουν τον εξουσιασμό της μετριότητας φαίνεται πως η πορεία του Βασίλη Μιχαλολιάκου στην αυτοδιοίκηση ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της μακαριότητας των “ολίγιστων”.
Κάπως έτσι βλέπουν οι πολίτες τουλάχιστον του Πειραιά το θέατρο που διαδραματίζεται ανάμεσα στον δήμαρχο Αθηνών Καμίνη και τον νέο υπουργό Προστασίας του Πολίτη σχετικά με την εγκληματικότητα που καλπάζει στην πόλη των Αθηνών. Όλοι βέβαια γνωρίζουν την κατάρρευση κάθε έννοιας δικαιώματος του πολίτη στην πόλη του τέως …συνήγορου του πολίτη! Οι γειτονιές εξαθλιώνονται, τα παιδιά και οι γυναίκες έχουν εξαφανιστεί από τους δρόμους, το εμπόριο πεθαίνει και ένας φοβικός, κατ’ ουσίαν διορισμένος ανθρωπάκος αντί να αναλάβει δράση, να κάθεται κλεισμένος στο χρυσό κλουβί του και να εκλιπαρεί για συνευθύνη ή βοήθεια από διερχόμενους υπουργούς.
Την ίδια στιγμή που στον Πειραιά φαίνεται έμπρακτα η αξία της πολιτικής αποφασιστικότητας ακόμα και στην μάχη με την ανομία. Διότι με δομικά χτυπήματα πάνω στις εστίες της κοινωνικής σηπεδόνας δημιουργείς τις συνθήκες για αναχαίτιση της υποβάθμισης, πολλές φορές και με ασύμμετρα αποτελέσματα. Τι έκανε λοιπόν ο Μιχαλολιάκος;
Δεν συμβιβάστηκε με την ανομία, δεν φοβήθηκε την ισχύ των κυκλωμάτων. Θα θυμάστε πως ξεκίνησε η δράση του, με την επίμονη σύγκρουση του για το παζάρι του Πειραιά. Κάποιοι δεν κατάλαβαν γιατί επέδειξε τέτοιον ζήλο αναλαμβάνοντας μία δράση μεγάλης επικινδυνότητας αφού έθιγε όχι μόνο τα συμφέροντα των λαθρεμπόρων αλλά ακόμα και επίορκων λειτουργών που είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο καρκίνωμα. Όμως ο δήμαρχος δικαιώθηκε αφού συνθλίβοντας -εν μέσω απειλών και εκβιασμών- το παρακράτος του παζαριού, χτύπησε την μήτρα του κακού.
Το χτύπημα στο λαθρεμπόριο συνέχισε σε κάθε γειτονιά συστηματικά, παρότι ο Πειραιάς δεν διαθέτει ούτε το 10% της δημοτικής αστυνομικής δύναμης της Αθήνας! Και μην βιαστεί κάποιος να μιλήσει για μεγέθη, διότι ο Πειραιάς είναι λιμάνι. Σε όλον τον κόσμο, τα λιμάνια έχουν αυξημένη εγκληματικότητα.
Μαζί λοιπόν με το λαθρεμπόριο, έφευγαν και όλες οι άλλες έκνομες δραστηριότητες. Το δουλεμπόριο, τα ναρκωτικά, η γκετοποίηση, με την εγκληματικότητα που την συνοδεύει. Αυτό πλεόν είναι εμφανές. Όποιος περπατήσει τα ίδια στενά, τους ίδιους δρόμους μετά από 12 μήνες το βλέπει.
Όταν οι εστίες μόλυνσης και παραβατικότητας μετατρέπονται σε παιδικές χαρές και χώρους πρασίνου, όταν άποροι και άστεγοι έχουν την δική τους στέγη, δεν μπορεί να μην ανασάνει η πόλη. Με το δεδομένο πάντα ότι μπορεί να μην υπάρχουν πόροι, υπάρχει όμως η θέληση και ένας άνθρωπος, που είναι πραγματικός πατριώτης. Είναι εκεί στις γειτονιές κάθε μέρα, δεν περιμένει σε δερμάτινους καναπέδες ενημέρωση από διαφορους παρατρεχάμενους.
Δεν περιμένει ελεημοσύνη από το κράτος. Δεν περιμένει στοργή από προσωρινούς μινίστρους. Δεν σκούζει πάνω από το χυμένο γάλα ζητώντας συνενόχους. Υπηρετεί αξίες, όχι αξιώματα. Λέγεται Βασίλης Μιχαλολιάκος και θα μείνει στην ιστορία όπως κάθε ευπατρίδης που δούλεψε όχι για τις επόμενες εκλογές, αλλά για τις επόμενες γενιές.
