της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Η «Εστία» της 18ης Νοεμβρίου, έφερε στο φως εδάφια από τα απομνημονεύματα του Ομπάμα, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για το πώς καταστράφηκε η χώρα μας. Πρόκειται για τις μεθοδεύσεις Γερμανίας και Γαλλίας, με την στενή συνεργασία και συναίνεση όλων των μνημονιακών μας κυβερνήσεων, οι οποίες και υπέγραψαντα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια. Χάρη σε αυτά σώθηκαν οι γερμανό-γαλλικές τράπεζες, με αντίτιμο την εξαθλίωση και το ξεπούλημα της Ελλάδας. Τα απομνημονεύματα Ομπάμα αναφέρονται, ακόμη:
*Στην εσκεμμένη αργοπορία του PSI (αναδιάρθρωση του χρέους) που κατέληξε στο γνωστό φιάσκο της καταστροφής ελληνικών ταμείων (παρότι εμφανίστηκε ως θρίαμβος από την τότε κυβέρνησή μας).
* Στην παραπειστική εμφάνιση του grexit ως «φόβητρο», επειδή αν η Ελλάδα το τολμούσε (όπως τόσες φορές το υποστήριξα ως τη μοναδική μας διέξοδο), θα έχαναν οι τράπεζές τους 1 τρις. Ευρώ.
*Στο καταρχήν ακατανόητο γεγονός του ότι η Ελλάδα διατυμπάνισε το χρέος και τα ελλείμματά της, προσκαλώντας έτσι τα χρηματιστηριακά κοράκια να εξαφανίσουν περιουσίες σε λίγα λεπτά, σε αντίθεση φυσικά με τις λοιπές χώρες της ΕΕ που ακολούθησαν την πάγια πολιτική, σε αυτές τις περιπτώσεις, συγκάλυψης των ελλειμμάτων και χρεών τους, και πολλά άλλα.
Ωστόσο, αυτές οι αποκαλύψεις του Ομπάμα, που γίνονται μετά 11 χρόνια από την έναρξη αυτού του σατανικού σχεδίου εναντίον της Ελλάδας, ήταν γνωστές πληροφορίες από την πρώτη στιγμή της ελληνικής τραγωδίας. Κάθε σκεπτόμενος πολίτης αυτής της χώρας, που διέθετε και κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας, ήταν σε θέση να αντιληφθεί το τι ακριβώς συνέβαινε. Δεν ήμουν συνεπώς η μόνη, που αντέδρασα από την αρχή (2010 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο μου σχετικά με το ελληνικό δράμα και με τίτλο «Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε», και το 2014 το δεύτερο με τίτλο «Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας (και η διέξοδος: η δραχμή)» στο σατανικό σχέδιο των εταίρων μας, εναντίον μας. Αναφέρομαι στην περίπτωσή μου, μιας μεμονωμένης ερευνήτριας, απλώς και μόνο για να υπογραμμίσω το αυταπόδεικτο. Οτι δηλαδή είναι δύσκολο να δεχθεί κανείς, ότι οι διαδοχικές μας μνημονιακές κυβερνήσεις, με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες πρόσβασης σε πληροφορίες, από όσο εγώ, δεν μπόρεσαν να συλλάβουν το θανάσιμο σκηνικό που έστησε η Γερμανία, εναντίον μας.
Να προσθέσω, ακόμη, ότι ένα τμήμα του ελληνικού λαού, που δεν είμαι σε θέση να υπολογίσω πόσο σημαντικό ήταν, εμφανίστηκε όλα αυτά τα 11 χρόνια, υποστηρίζοντας ότι είχαν δίκαιο τα γερμανικά ΜΜΕ, που με συνεχή και προσβλητικά δημοσιεύματα μάς καθιστούσαν υπεύθυνους για την καταστροφή μας. Και δυστυχώς τις ίδιες αυτές απόψεις είχαν ενστερνιστεί, έμμεσα ή άμεσα, και οι δικές μας μνημονιακές κυβερνήσεις. Ότι, δηλαδή, «καλά μας κάνουν με τα μνημόνια, επειδή είμαστε σπάταλοι, ανεύθυνοι, τεμπέληδες, αλκοολικοί κλπ, και πρέπει να τύχουμε σκληρής τιμωρίας για να συνετιστούμε». Και, ακόμη, ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση για την Ελλάδα, εκτός από τα φονικά αυτά μνημόνια». Η αποδοχή αυτής της διαστρεβλωμένης στο έπακρον πραγματικότητας (όπως επίσημα πια αποδεικνύει ο Ομπάμα), όσο και αν ήταν εντελώς αδικαιολόγητη από την πρώτη στιγμή, καθώς απευθυνόταν σε ευφυή λαό που δεν ξεγελιέται τόσο εύκολα, και μάλιστα σε τέτοιο εξωφρενικό βαθμό, τώρα, μετά τις αποκαλύψεις Ομπάμα, απαιτεί κάποιες εξηγήσεις.
Αναζητώντας αυτές τις ερμηνείες, απαραίτητες για τη χάραξη της μετέπειτα πορείας μας, επιβάλλεται να στοχοποιήσουμε την κυρίαρχη αιτία των δεινών μας. Αυτήν, που κύρια και πρωταρχικά ευθύνεται για την κακοδαιμονία μας. Την αιτία που μας οδήγησε σε καταστροφές, αυτές που ήδη έχουμε υποστεί, και αυτές που μας έρχονται με μαθηματική ακρίβεια, αν δεν κατορθώσουμε να την ξεριζώσουμε, από την καθημερινότητά μας.
Πρόκειται για έναν θανατηφόρο ιό. Αυτόν που έγινε γνωστός με το όνομα του εθνομηδενισμού. Αυτόν, που χωρίς αντίσταση τις τελευταίες δεκαετίες, απλώνει τα πλοκάμια του μολύνοντας όλες τις εκφάνσεις του θρησκευτικού, εθνικού, οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού μας βίου. Ο εθνομηδενισμός ευθύνεται για το ότι η πάγια συμπεριφορά μας είναι η αδράνεια. Αναμένουμε τις κάθε μορφής εξελίξεις, χωρίς δικές μας προσπάθειες. Βαυκαλιζόμαστε ότι αυτά που διαφαίνονται δεν είναι τόσο ολέθρια όσο νομίζουμε. Εφησυχάζουμε, γιατί πιστεύουμε ότι σε κάθε περίπτωση θα μας σώσουν οι εταίροι/σύμμαχοι/φίλοι. Ακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες των εταίρων μας, με επικεφαλής πάντοτε τους Γερμανούς, πείθοντας τους εαυτούς μας ότι είναι για το καλό μας. Ενθουσιαζόμαστε μόλις ακουστεί ένας καλός λόγος για εμάς, σε διεθνή σύσκεψη, και δεν μας απασχολεί περαιτέρω η έκβαση της υπόθεσής μας. Αποσιωπούμε τα δυσάρεστα νέα για να μη στεναχωρήσουμε τους εταίρους μας, και τα ωραιοποιούμε για τους ιθαγενείς. Διαστρεβλώνουμε ή υποβαθμίζουμε την πραγματικότητα, όπως ανάμεσα και σε άλλα, υποστηρίζουμε ότι τα τουρκικά πλοία που παραβιάζουν τα θαλάσσια σύνορά μας, «παρασύρονται από την κακοκαιρία». Δεν διαθέτουμε στρατηγική, και συνεπώς ούτε αιτήματα, για κανένα από τα προβλήματά μας, αλλά αντιθέτως συζητούμε τις απαιτήσεις των εκάστοτε αντιπάλων μας. Αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Ουδόλως φαίνεται να μας προβληματίζει το γεγονός ότι η Βουλγαρία προσπαθεί να ακυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών, που αποτελεί το δικό μας μέγα εθνικό ολίσθημα. Οργανώνουμε τον εορτασμό επετείων και συγκεκριμένα αυτόν των 200 ετών από το 1821, προσκαλώντας επιστήμονες με γνωστές ανθελληνικές απόψεις, να συνεορτάσουν μαζί μας την Επανάσταση της οποίας αρνούνται την ύπαρξη. Κατηγορούμε και χλευάζουμε όσους επιδεικνύουν πατριωτική συμπεριφορά. Αναζητούμε ευκαιρίες για να εξαλείψουμε από σχολικά και άλλα έγγραφα στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας. Δεν γνωρίζω καμία άλλη χώρα, που να έχει ενστερνιστεί σε τέτοιο βαθμό τις επικίνδυνες ακρότητες της παγκοσμιοποίησης, και που να αποβάλλει με τέτοια ελαφρότητα και ανευθυνότητα ένα προς ένα τα σύμβολα, τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά, που αποτελούν την ύπαρξή της, μέσα στους αιώνες.
Και διερωτώμαι, αν αυτός ο εθνομηδενισμός που μας έχει καταδικάσει σε εξευτελιστική συμπεριφορά δουλικότητας, απέναντι σε εταίρους, φίλους και εχθρούς, θα μας ναρκώσει ακόμη και τώρα, και θα μας πείσει ότι δεν θα πρέπει να κακοκαρδίσουμε την ΕΕ, απαιτώντας την άμεση διαγραφή του χρέους μας, όπως αναμφισβήτητα τη δικαιούμαστε, ύστερα από τις επίσημες ομολογίες των απομνημονευμάτων Ομπάμα. Αλλά, προς το παρόν θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τις οδηγίες που θα λάβουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Πόσο αλήθεια μπορεί να είναι πιθανόν, για την ελληνική πραγματικότητα, οι οδηγίες αυτές να επιβάλλουν υποβάθμιση της σημασίας των απομνημονευμάτων Ομπάμα, και απόκρυψη των επικίνδυνων, για την Ελλάδα, ειδήσεων, κάτω από το χαλί; Ίδωμεν!
*Πρώην πρύτανης του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας