Το αληθινό δίλημμα των εκλογών

Του Ηλία Καραβόλια, 12/4
Τουλάχιστον σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε σχεδόν όλοι: ο Παπαδήμος πρόλαβε τον δικομματισμό και σαν εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο, σαν μια προσωπικότητα δήθεν ανιδιοτελής από την διαιώνιση του κομματικού είδους των παρασιτικών πολιτικάντηδων, εισέρχεται εντυπωσιακά στην καθημερινότητα μας με δίλημμα που απευθύνεται στην τσέπη μας: ευρώ ή δραχμή;
Μάλλον δεν ήταν αρκετά ειλικρινής όταν έλεγε ‘Δεν είμαι πολιτικός…’. Μοιάζει να έχει υψηλό πολιτικό ένστικτο αυτοσυντήρησης , σε ένα κατεστημένο διακυβέρνησης ( ή μάλλον ‘κυβερνησιμότητας’) της εποχής. Με το ‘νομισματικής’ φύσεως δίλημμα του για τις εκλογές, έχοντας την στάμπα του ακομμάτιστου τεχνοκράτη, νομίζω ότι θέλει να κερδίσει το
στοίχημα που βάζει για την υστεροφημία του, περισσότερο από την διατήρηση της πρωθυπουργικής θέσης.
Είναι προφανές ότι συγκεκριμένα ΜΜΕ ,άρα και συγκεκριμένα τραπεζικό-κατασκευαστικά και εκδοτικά συμφέροντα θα ‘παίζουν’ τον δικομματισμό και την ‘επιτυχή’ συγκυβέρνηση .
Δεν θα τολμήσω καμία πρόβλεψη, αλλά πέρα και πάνω από την συγκυρία κατάρρευσης του κομματικού σκηνικού, ένα είναι δεδομένο : η ελληνική κοινωνία είχε ανάγκη από ένα ‘πληθωρισμό πολιτικής’, έστω και αν δεν ακούγονται ουσιαστικά πράγματα, ρεαλιστικές προτάσεις και ουσιώδης λόγος.
Από-ιδεολογικοποιημένοι ψηφοφόροι που αντιλαμβάνονται την αλαζονεία Βενιζέλου, δεν μπορούν να ελπίζουν σε έναν κρυφο-αλαζόνα με νεφελώδες πλαίσιο πολιτικής(Σαμαράς) ούτε σε μικρούς ηγεμονίσκους που συσπειρώνουν διαμαρτυρόμενους από τις μεγάλες μήτρες( ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ)
Πριν λοιπόν προλάβει να γίνει ,στα μάτια του κόσμου, πολιτικός της σειράς, ο κος Παπαδήμος δεν αποδεικνύεται αλαζόνας και επιρρεπής στην διατήρηση της καρέκλας αλλά το αντίθετο: μοιάζει να είναι διορατικός και καλά καταρτισμένος στην διαχείριση εντυπώσεων, άνθρωπος με επίγνωση των ορίων εξουσίας και επικοινωνιακής αποδοτικότητας. Με αυτά τα δεδομένα, νομίζω ότι δημιουργείται μια δυναμική αυτοεκπληρούμενης προφητείας, στο παίγνιο των εκλογών και στα υπόγεια ρεύματα της πολιτικής.
Θα γίνω πιο συγκεκριμένος: ο Παπαδήμος, ο άχρωμος διαχειριστής προβάλλεται ως εκείνος που κρατά ζωντανή την χώρα, με μολύβι, χαρτί και πειθώ προς τους ξένους, μπορεί να διεμβολίσει πολύ δυνατά τον ξεφτισμένο πλέον δικομματισμό. Ίσως δυνατότερα από τις νέες κομματικές ομάδες που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια…
Άρα το αποτέλεσμα των εκλογών, θα έχει μέσα του το δίλημμα Παπαδήμου. Μάλλον ουδείς θα δεχθεί πλέον να συνταχθεί με την προοπτική ‘δραχμοποίησης’ της οικονομίας, ουδείς θα σταθεί απέναντι στο δίλημμα Ευρώπη ή Βαλκάνια.
Οι Έλληνες όμως θα ψηφίσουν αφού ξαναδούν τα χρέη τους, τους μισθούς ,τις συντάξεις, τα έξοδα για τα παιδιά τους. Και αυτοί οι λογαριασμοί, είναι σε ευρώ. Αν κάποιος τους εξηγούσε ότι η αξία των οφειλών τους μειώνονταν και η αξία των εισοδημάτων τους αυξάνονταν με ένα νέο νόμισμα ή με το παλιό μας, ίσως να μην άκουγαν τον Παπαδήμο και τα δύο κόμματα εξουσίας…
Το στοίχημα πλέον παίζεται στο να μην κατακτήσει αυτοδυναμία η αντι-μνημονιακή ψήφος . Οι πολιτικοί όμως που την εκπροσωπούν φοβούνται να ταχθούν υπέρ της δραχμής ή ενός παράλληλου νομίσματος , διότι θα χάσουν ψήφους! Και εδώ είναι το λάθος τους: δεν μπορείς να κατακρίνεις την συνταγή στην οικονομική πολιτική , τους παλιούς μάγειρες και τα υλικά, χωρίς να απαιτείς να αλλάξεις…κουζίνα! Στην μαγειρική της οικονομίας , το νόμισμα είναι σαν την φωτιά που σιγοψήνει το φαγητό: αν είναι πολύ καυτή ,θα το κάψει. Και το ευρώ , δυστυχώς, είναι η καυτή φωτιά που καίει το κακο-μαγειρεμένο φαγητό μας( χρέος-ελλείμματα)
Προσωπικά, συμφωνώ με τον εκδότη του Sarajevo Magazine, που πρόσφατα έγραψε:
‘Το ρεπερτόριο αυτών των περιόδων αστάθειας δεν είναι μεγάλο: βουλευτές αυτομολούν απ’ το ένα κόμμα προς το άλλο, κόμματα διαλύονται και καινούργια δημιουργούνται (συνήθως βραχύβια), κυβερνήσεις συνασπισμού σχηματίζονται για να διαλυθούν. Και παρότι υπάρχουν σοβαρές διαφορές στα αίτια τέτοιων περιόδων, δεν αντέχει κανείς στην υποψία ότι υπάρχουν και ορισμένες σταθερές. Το είδος των σχέσεων των βουλευτών και των κομμάτων με τους ψηφοφόρους τους· η “κουλτούρα” του εκλέγειν και τους εκλέγεσθαι στην Ελλάδα· κυρίως, όμως, η ιστορική έλλειψη μιας συμπαγούς και ικανής σε μέγεθος αστικής τάξης “εσωτερικού” που να αποτελεί τον βασικό πόλο και της πολιτικής εξουσίας στο ελληνικό κράτος.Η τωρινή φάση κοινοβουλευτικής (και κομματικής) ανακατωσούρας στα μέρη μας, εν μέρει πραγματική και εν μέρει θεαματική, προβάλλεται σαν γεγονός καθ’ εαυτό, ή σαν αντανάκλαση της υποτιθέμενης “λαϊκής πίεσης” (της οποίας όμως τα πραγματικά χαρακτηριστικά μόνιμα αποσιωπούνται) .Διατίθεται έτσι, η κοινοβουλευτική ανακατωσούρα ,αυτούσια προς κατανάλωση. Μια σειρά κορυφαίοι θεσμοί – της – αντιπροσωπευτικής – δημοκρατίας, όπως ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, το υπουργικό συμβούλιο, και το κοινοβούλιο, άλλαξαν χαρακτήρα, γινόμενοι εν πολλοίς ένα είδος βιτρίνας. Ένα είδος βιτρίνας του πλέγματος μηχανισμών και κυκλωμάτων( οικονομικών, ιδεολογικής παραγωγής, εκπροσώπησης / μεσολάβησης, απονομής δικαιοσύνης, δημόσιας τάξης, κλπ ) που ήταν το πραγματικό σύμπλεγμα εξουσίας, διεύθυνσης, διοίκησης. Σε ότι αφορά τα κόμματα και ό,τι συγκλίνει ή εκπορεύεται απ’ αυτά, η πιο φανερή επίδραση ήταν συγχρονισμένη με την διεθνή τάση παρακμής / ξεπεράσματος του κοινοβουλευτισμού, και μετάθεσης της εξουσίας σε τεχνο-γραφειοκρατικές δομές: οι διαφορές, οι διαφωνίες και οι εντάσεις στο εσωτερικό του κάθε κόμματος χωριστά γίνονταν κατά περιόδους εντονότερες απ’ τις διαφορές, τις διαφωνίες και τις εντάσεις μεταξύ τους. Η εύκολη εξήγηση γι’ αυτό ήταν η απουσία “ισχυρών” (ή/και “χαρισματικών”) προσωπικοτήτων στην κορυφή τους· “όπως παλιά”. Αυτό ήταν αντιστροφή της πραγματικότητας: εάν τέτοιες ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες δεν παράγονταν πια για λογαριασμό των οικονομικών καθεστώτων ήταν επειδή δεν χρειάζονταν· και δεν χρειάζονταν επειδή οι πραγματικές δομές ελέγχου είχαν γίνει αρκετά “τεχνικές” και αρκετά “γραφειοκρατικές” ώστε να μην έχουν ανάγκη επί της ουσίας πολιτικούς ηγέτες – σε – απευθείας – συναισθηματική / συμβολική – σχέση – με – τον – “λαό”. Οι “σύμβουλοι” έγιναν ένα διογκούμενο σώμα τεχνικών της εξουσίας γύρω απ’ τις τυπικά μόνο ομιλούσες κεφαλές της πολιτικής, κι αυτό δεν ήταν ελληνική πατέντα. Ήταν ωστόσο αρκετό σαν ένδειξη ότι ο “πολιτικός ηγεμόνας” ήταν απλά μια αναπαράσταση. Τα ίδια, με διαφορετικά χαρακτηριστικά αλλά με τις ανάλογες συνέπειες και στα μεσαία επίπεδα της άσκησης της εξουσίας: τεχνοκρατία σε διάφορες παραλλαγές (επιτροπές, υποεπιτροπές, ειδικοί, σύμβουλοι)…’’
Αν πρόσθετα κάτι στο προηγούμενο εύστοχο σε περιγραφή κείμενο, είναι το αυτονόητο δίλημμα των εκλογών , που θα είναι πάντα το ίδιο: δημοκρατία ή ολιγαρχία;
Καλή Ανάσταση ( και μετά το Πάσχα εννοώ…)