Πάντα ο Ένας!

Αν υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξει κάτι σε αυτή την χώρα θα άλλαζε στην πορεία των 200 χρόνων. Στα ίδια μονοπάτια περπάτησαν και οι προηγούμενες γενιές. Γενιές που σφαγιάστηκαν,καήκαν, βιαστήκαν, διώχθηκαν, εξοριστήκαν κι όμως μόλις ορθοπόδησαν έστω και λίγο έτρεχαν πίσω από τον υποψήφιο σωτήρα να τον σηκώσουν στα χέρια μη και πατήσει στα λασπωμένα καλντερίμια των χωριών. Να τους υποσχεθεί γεφύρια παίρνοντάς τους τα ποτάμια, να τους χορηγήσει μηχανήματα υποθηκεύοντας τα χωράφια που με αίμα είχαν αποκτήσει. Να υπερψηφιστεί και να μπει σε κάδρο δίπλα στο εικόνισμα και κάποιες φορές δίπλα στα στέφανα πάνω ακριβώς
από το κρεββάτι για να θυμούνται ότι ακόμη και την ερωτική συνέυρεση την οφείλουν στον Σωτήρα.
Μόνο στις δύσκολες στιγμές ο όχλος αναζητούσε τον ανυπότακτο και τον τρελό του χωριού να μπει μπροστά για να σηκώσει το βάρος της αξιοπρέπειας μα μόλις τα δύσκολα περνούσαν ο ανυπότακτος καταδικαζόταν, εκτελούνταν, κρέμονταν στο τσιγκέλι, ενώ ο τρελός γινόταν ο περίγελος κάθε Κυριακή μετά το χριστιανικό εκκλησίασμα. Είναι επικίνδυνοι όσοι κουβαλούν την τρέλα της ελευθερίας γι’ αυτό η τιμωρία τους πάντα είναι παραδειγματική. Έτσι είναι μαθημένος ο όχλος που πάτησε και πατάει σε αυτή την χώρα. Να ανέχεται ως ραγιάς και να συμπεριφέρεται ως κεχαγιάς.
Γι΄αυτό τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει σε τούτο τον τόπο γιατί είμαστε ολίγιστοι ψυχικά ενώ αριθμητικά ξεπερνούμε τα προγνωστικά των εκλογικών αναμετρήσεων. Κρύβουμε όλοι μας έναν μαυραγορίτη που όταν είναι να επιβιώσουμε βγαίνει από την σπηλιά και τον αφήνουμε να κάνει πλιάτσικο στο βίο και την αξιοπρέπεια του διπλανού μας. Όταν μας παίρνει κιόλας, τον αφήνουμε να σηκώσει κεφάλι και να απαιτεί σαν να του χρωστάει η ζωή ακόμα και την ζωή του άλλου. Στα εύκολα αποτυχαίναμε πάντα, αλλά η έκπληξη έρχονταν στα δύσκολα. Εκεί σπάγαμε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ. Όλοι με την γροθιά υψωμένη σε έναν αγώνα που τελικά δεν τον έδωσαν ποτέ οι πολλοί αλλά πάντα οι λίγοι. Δεν είναι άλλωστε ασυνείδητη η έκφραση που λέμε όλοι μας δύο χρόνια τώρα: «Ένας ρε, δεν υπάρχει;» Ψάχνουμε τον Έναν γιατί πάντα Ένας ήταν, και αυτός ο Ένας κατάφερνε το αδιανόητο για αυτό τον όχλο: Να τον κάνει έστω για λίγο λαό. Να κατεβάζει τα εξουσιαστικά είδωλα και να τα φέρνει στα μέτρα του σκλάβου και του κολίγου αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν ούτε κατά προσέγγιση το ύψος του ρυτιδιασμένου μετώπου ενός κατατρεγμένου. Αλλά ο Ένας δεν θα φανεί πια. Ίσως κουράστηκε, ίσως πάλι να κουβαλάει την γνώση αυτών των δύο αιώνων. Ίσως να έγινε πια σοφός μετά από τα απανωτά ξεπουλήματα του ίδιου λαού που υπερασπίστηκε, γνωρίζοντας από τη μήτρα της μάνας του, πού θα καταλήξουν και πάλι οι γραμμές της Ιστορίας.
Κάποτε τον έλεγαν Γιώργο, Θόδωρο, Νικήτα, Παύλο, Ίωνα, Άρη, Νίκο, Γρηγόρη, Αλέκο και ήταν πάντα Ένας, που με τις πράξεις και τις συνειδητές αποφάσεις ζωής που πήραμε, τον εκτελούμε καθημερινά στο Τοίχο της Iδιοτέλειάς μας σαν να ήταν Κανένας.
ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ