του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Η παροιμιώδης (υποτίθεται) “τλημοσύνη” (εγκαρτέρηση, αυτοσυγκράτηση) του Οδυσσέα, χάνεται την πιο κρίσιμη στιγμή, με τον Κύκλωπα να αντιδρά στους χλευασμούς του. Μόνο που αυτό θα κοστίσει τον νόστο των συντρόφων του, όχι τον δικό του.
Ο Όμηρος (μιλάμε πάντα για τον αληθινό Όμηρο) βάζει τα δυνατά του για το τελικό ξεκαθάρισμα.
.
Ο Κύκλωπας / η Κίρκη / ο Αίολος / οι Λωτοφάγοι είναι τα τεκμήρια μιας διαρκούς καχυποψίας των συντρόφων, απέναντι όχι μόνο στις ικανότητες του Οδυσσέα, αλλά και τις πραγματικές του προθέσεις.
.
Ενδεικτικά: Μπορεί ο Όμηρος ΙΔΙΟΦΥΩΣ να μετέφερε το βάρος της ευθείας αμφισβήτησης στις πλάτες των “μνηστήρων”, παρόλ’ αυτά και το ερώτημα “Συνέφερε (σ)τον Οδυσσέα να επιστρέψει στην Ιθάκη με τους συντρόφους του;”, δεν είναι ΟΥΤΕ υπερβολικό ΟΥΤΕ συνομωσιολογικό, με δεδομένη την “ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ” στην Ιθάκη.
.
Στο “νησί του Ήλιου” ο Όμηρος “ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΕΙ” αρκετές “απαντήσεις” για την ΟΡΙΣΤΙΚΗ Εξοδο των συντρόφων από την “σκηνή της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ”.