Ο ένας υποδύεται τον σοσιαλιστή και ο άλλος τον φιλελεύθερο. Φοβούμαι όμως ότι και οι δύο στερούνται αποτυπώματος. Κανείς στην υφήλιο δεν κάθεται να τους ακούσει για να τους πάρει σοβαρά
Οσο περνάει ο καιρός, θυμίζει ο ένας τον άλλο… Πρόκειται για δύο κλασικά fashion victims της παγκοσμιοποίησης
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Βλέποντας τον Κυριάκο με τη στολή του τένις εν μέσω υγειονομικού τυφώνα, σκεφτόμουν ότι, όσο περνάει ο καιρός, θυμίζει ολοένα και περισσότερο τον έναν και μοναδικό, τον πραγματικά αλησμόνητο Γιωργάκη Παπανδρέου. Αν το καλοσκεφτείτε, είναι και οι δύο προϊόντα ίδιας ακριβώς κοπής. Πορφυρογέννητοι και με «αποστολή» από την ώρα που γεννήθηκαν, παρότι κανενός ο πατέρας δεν θα πόνταρε τα ρέστα του στην ανέλιξή τους.
Ουσιαστικά ανεπάγγελτοι, συναισθηματικά κολοβοί, γιατί μεγάλωσαν σε «χρυσό κλουβί», κοσμογυρισμένοι αλλά και έντονα ξενομανείς, με μοναδική ατζέντα την προσήλωση στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης και την ενοχοποίηση του εθνοκεντρισμού.
Για να μην αδικώ, βέβαια, τον Κυριάκο, ο Γιωργάκης ήταν ακόμη πιο…αλλού. Η διακυβέρνησή του είχε ένα στοιχείο «ζεν», αλαφροίσκιωτο και αλλοπρόσαλλο, που δύσκολα θα ξαναζήσουμε.
Ο Γιώργος συνέχεια… κατέβαζε ιδέες. Τάχα μου νεωτερικές. Και εντελώς άσχετες, φυσικά, με τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της χώρας. Ως διευθυντής του «Εθνους» έως το 2010, είχα μαζί του κάποιες συναντήσεις που πραγματικά μου έχουν μείνει αξέχαστες. Σε ένα γεύμα στον Λυκαβηττό τον θυμάμαι να ατενίζει την Αθήνα και να αναλύει πώς θα γκρεμίσει άχρηστα οικοδομικά τετράγωνα, για να φτιάξει πνεύμονες πρασίνου.
Μια άλλη φορά είχαμε βρεθεί σε ένα δείπνο με την αρχισυντακτική μου ομάδα, για να… λιώσει ο πάγος. Κάποιος προφανώς του είχε «σφυρίξει» ότι «ο διευθυντής είναι δεξιός» και φοβόταν ότι δεν θα τον στηρίζαμε όσο θα έπρεπε στον δρόμο για την εξουσία. Στη συνάντηση το κλίμα ήταν αμήχανο και οι δύο «αντιπροσωπίες», δημοσιογράφοι και πολιτικοί, κάθισαν αντικριστά, όπως στις αμερικανοσοβιετικές συνομιλίες την εποχή του Ψυχρού Πολέμου…
Οι αρχισυντάκτες μου είχαν αρχίσει να καγχάζουν. Και το κλίμα παρέμενε παγωμένο. Ωσπου έφερα τη συζήτηση σε κάποιους καινούργιους διάδρομους τρεξίματος που μόλις είχαν φτάσει στην Ελλάδα. Και τότε το πρόσωπο του μελλοντικού πρωθυπουργού φωτίστηκε. Συνεχίσαμε να μιλάμε για όργανα γυμναστικής…
Ο Γιώργος είχε γενικά τις εμμονές του, που πήγαζαν κυρίως από ανασφάλεια. Δεν είμαι σε θέση να ισχυριστώ ότι υπηρετούσε -συνειδητά τουλάχιστον- αλλότρια συμφέροντα. Απλώς έβλεπε τη χώρα ως μέρος ενός ευρύτερου συστήματος. Οχι ως ξεχωριστή εθνική οντότητα που πρέπει να διαφυλάξει τα χαρακτηριστικά της.
Για την ηγεσία του είχα τρομακτικές επιφυλάξεις, καθώς τον είχα ζήσει ως υπουργό Εξωτερικών. Παρ’ όλα αυτά, η άνοδός του στην εξουσία ήταν νομοτελειακή κι ας ήταν… θαμπό το δαχτυλίδι. Τα μέσα ενημέρωσης τον στήριζαν, ανακαλύπτοντας στο πρόσωπό του έναν Μεσσία, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τον Κυριάκο.
Νομοτελειακή ήταν και η πρωθυπουργοποίηση του Κυριάκου, από τη στιγμή που του παρέδωσε κατ’ ουσίαν την αρχηγία ο Σαμαράς, με… λαγό τον Αδωνι, και δεν τον εμπόδισε, για λόγους πολιτικού τακτ, ο Καραμανλής.
Με τον Κυριάκο δεν είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω απόψεις. Η μοναδική μας διαπροσωπική επαφή περιορίζεται σε ένα τηλεφώνημα. Είχε κάνει το λάθος, ως νεαρός βουλευτής, να διαμαρτυρηθεί στον εκδότη μου για ένα δημοσίευμα που δεν του άρεσε. Προς τιμήν του, ο εκδότης, που ήταν έμπειρος και είχε εξοικείωση με τα «by pass» των πολιτικών, με ενημέρωσε. Αναζήτησα αμέσως τον βουλευτή, του είπα ότι αυτό που έκανε ήταν αντιδεοντολογικό και του συνέστησα να μην «ξεπατικώνει» από τόσο νωρίς τις… οικογενειακές συνήθειες. Η στιχομυθία μας διήρκεσε ελάχιστα. Εχω την εντύπωση ότι δεν πρόλαβε να μιλήσει…
Εκτοτε δεν έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας, παρά μόνο στα γραπτά μου. Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να τον δω να παίζει τένις την πιο άκαιρη στιγμή για να αντιληφθώ ότι η αμεριμνησία του προσομοιάζει σε αυτή του Γιωργάκη.
Για να μην αδικώ τον Κυριάκο σε σχέση με τον «Τζέφρι», πρέπει να πω ότι είναι κατάτι πιο συγκροτημένος. Πιο… σπασίκλας, ένα πράγμα. Διαβάζει το μάθημά του. Αλλά έχουν και οι δύο ταυτόσημη πολιτική αντίληψη. Ο ένας ήθελε να κάνει την Ελλάδα «Φινλανδία του Νότου» και ο άλλος απέραντο φωτοβολταϊκό πάρκο made in Germany. Δεν συγκινούνται με την ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να… παραμείνει Ελλάδα.
Εχουν ταυτόχρονα και κοινά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά. Ανακάλυψαν λίγο αργά τα extreme sports. Ο Γιώργος ξεχνιέται με το κανό και μπορεί να φτάσει έως την Αίγινα, ώσπου να τον μαζέψει το Λιμενικό, κι ο Κυριάκος διαπρέπει στο snowboard και φωτογραφίζεται με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Αν μπορούσε να κάνει και gliding πάνω από τη Κωπαΐδα, θα το έκανε. Για κάτι πιο παραδοσιακό, ούτε λόγος…
Το «κλειδί» της ομοιότητας μεταξύ τους είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μπει ποτέ αυθόρμητα (και όχι με τις κάμερες παραμάσχαλα…) σε καφενείο της ελληνικής περιφέρειας. Μια φορά, στη διάρκεια μιας χειμωνιάτικης περιοδείας, χρειάστηκε να σταματήσει το πούλμαν του Γιώργου με τους δημοσιογράφους στο αλήστου μνήμης «90» της εθνικής οδού, που ήταν γεμάτο κυνηγούς με ρούχα παραλλαγής.
Ο Γιώργος προς στιγμή νόμιζε ότι οι κυνηγοί ήταν εθνοφρουροί…Εβλεπε τη Βοιωτία ως… προέκταση του Κεντάκι. Ο Κυριάκος, αντιστοίχως, έχει βαλθεί σήμερα να στειρώσει όλους τους κυνηγετικούς σκύλους, γιατί έτσι του ψιθύρισε στο αυτί ένας «φιλόζωος» από την…Εσπερία. «Αυτή είναι η τάση…» του είπε, αλλά και αν του έλεγε ότι η τάση είναι να παντρεύεσαι τον σκύλο σου, πάλι μπορεί να τον έπειθε.
Γενικά, δεν τους πιάνεις πουθενά. Μόνο στο ότι είναι και οι δύο υπέρμαχοι του πάσης φύσεως δικαιωματισμού. Μειονότητες να βλέπουν, και τρέχουν από πίσω να τις αγκαλιάσουν. Η πλειονότητα των χριστιανών ορθοδόξων, straight και πιο συντηρητικών Ελλήνων, εκείνων που τιμούν την πατρίδα και που, δυστυχώς, τους εκλέγουν, δεν τους λέει κάτι. Δεν απευθύνονται σε δαύτους, στους οπισθοδρομικούς…
Αυτή η ατζέντα, βέβαια, δεν είναι ούτε δεξιά ούτε κεντρώα ούτε προοδευτική – μην μπερδεύεστε. Είναι ατζέντα για όσους Ελληνες πολιτικούς θα ήθελαν να έχουν ως μητρική γλώσσα την αγγλική. Και ο Γιώργος την έχει. Ο Κυριάκος τη μιλάει με άνεση, αλλά από μέσα του θα ήθελε να έχει την ακόμη μεγαλύτερη ευχέρεια του Γιωργάκη, για να δίνει συνέντευξη χωρίς να αποστηθίζει τις ατάκες στην Κριστιάν Αμανπούρ του CNN.
Πρόκειται για δύο κλασικά fashion victims της παγκοσμιοποίησης. Ο ένας υποδύεται τον σοσιαλιστή και ο άλλος τον φιλελεύθερο. Φοβούμαι όμως ότι και οι δύο στερούνται αποτυπώματος. Κανείς στην υφήλιο δεν κάθεται να τους ακούσει, για να τους πάρει σοβαρά. Τον Γιωργάκη, σίγουρα. Τον Κυριάκο, παίζεται, αλλά, μεταξύ μας, ευτυχώς που υπάρχει και ο Δένδιας να τα λέει στα ελληνικά…