Από τον Απόστολο Αποστόλου
Στον ορίζοντα της νέας πολιτικής δεν υπάρχουν εδραίες αξίες, ούτε αντικειμενικότητα δεδομένη, όλα αυτά αποτελούν τοπικά κοινωνικά φαινόμενα, προϊόντα κατασκευασμένα και περιφερειακά συστήματα δύναμης που εδαφικοποιούνται από ανάγκες εγχώριου ενδιαφέροντος.
Τα ζητήματα σήμερα δεν θέλουν απαντήσεις τοπικού, περιφερειακού χαρακτήρα αλλά οφείλουν να αναγνωρίζονται και να χαράσσονται από το παγκόσμιο κέντρο και την παγκόσμια Ελίτ.
Τα σημερινά μοντέλα των πολιτικών φυσιογνωμιστών ακκίζονται ακόμη και μέσα στη θλιβερή κατάντια των λαών.
Ο Τζάστιν Τριντό (δάσκαλο σνόουμπορντ, πορτιέρης, μπάρμαν και στρίπερ) το άλλοτε «λαμπερό αστέρι» της καναδικής πολιτικής που εξαπάτησε τους ψηφοφόρους (ο εκλεγμένος από την εργατική τάξη του Μόντρεαλ) πνίγεται στο βούρκο των σκανδάλων (η δωροδοκία των Λίβυων αξιωματούχων με 33 εκατομμύρια ευρώ από την καναδική κατασκευαστική πολυεθνική SNC-Lavalin κρατάει για χρόνια) και μπορεί βέβαια να επανεξελέγη και πάλι λόγω της καναδικής πολιτικής τριντοεξάρτησης, ή τριντομανίας, αλλά δυσαρεστεί όλο και περισσότερο τον καναδικό λαό.
Η φούσκα της πολιτικής τριντοεξάρτησης παίρνει τέλος. Ωστόσο εκείνος αμετάπειστος συνεχίζει να είναι παραδομένος στην οικογενειακή του φήμη που τη σβήνει ο ίδιος όπως η φουσκοθαλασσιά σβήνει τα σχήματα στην άμμο.
Στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν θεωρείται τελειωμένος. Η κομπορρημοσύνη δεν τον σώζει, ο γαλλικός λαός του γυρίζει την πλάτη και εκείνος κυνηγάει ό,τι τον ξεπερνά.
Γίνεται ερασιτέχνης ενός γαλλικού πατριωτισμού από πανικό και γλιστρά στα μονοπάτια ενός ονείρου άπιαστου για τη Γαλλία μιας δήθεν παγκόσμιας δύναμης που μπορεί να παίζει στρατηγικά παιχνίδια στη Μεσόγειο, ζώντας έτσι τη μεγάλη αυταπάτη του.
Η Ελλάδα τον βοηθάει με τις πολεμικές αγορές που κάνει να σηκωθεί όρθιος για λίγο, αλλά σύντομα θα βουλιάξει στις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές.
Ωστόσο τα υγειονομικά κατασταλτικά μέτρα κατά την επιδημική κρίση, ο κοινωνικός θάνατος τόσο των μεσαίων τάξεων όσο και των ηλικιακών ομάδων της Γαλλίας τον εξαφανίζει από το πολιτικό κάδρο. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και άλλοι υποψήφιοι από τα τάγματα προοδευτικής εφόδου για την γαλλική προεδρία όπως η Aν Ινταλγκό δήμαρχος του Παρισιού τέκνο και εκείνη της ανανεωτικής προοδευτικής μηδενολογίας.
Τα τάγματα προοδευτικής εφόδου είναι ήδη γνωστά από τον Άρθουρ Καίσλερ όταν ένας από τους ήρωες του ο Ρουμπάσοφ τονίζει: «Εμείς εισαγάγαμε τον νεομακιαβελλισμό στον 20ό αιώνα, οι άλλοι οι αντεπαναστατικές δικτατορίες, μας μιμήθηκαν και μάλιστα με αδέξιο τρόπο»
Η Γαλλία έχει γυρίσει τη ματιά της και κοιτά προς την πλευρά του Ερικ Ζαμούρ ανεξάρτητα αν τα ντόμπερμαν της γαλλικής ενημέρωσης τον ξεσκίζουν καθημερινά, με πρώτο και καλύτερο το Παρί Ματς.
Έτσι λοιπόν τα κάστρα της παγκοσμιοποιημένης γαλλικής προοδευτικότητας που λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα όμορφα καίγονται. Και διεθνώς πλέον θα λέγαμε ότι το κούφιο αίτημα για έναν καινούργιο κόσμο της νέο-σαμανικής ανθρωπολογίας οπισθοδρομεί με μεγάλη ταχύτητα.
Αλλά σ’ εμάς, εδώ σ’ αυτό το «μπαλκόνι της Ευρώπης» που είμαστε, τα πράγματα είναι πολύ πιο αυταρχικά. Αν ο ημι-αυτόνομος πολίτης στη Δύση δέχεται μόνο συστάσεις από την εξουσία, εμείς εδώ καταλύουμε οριστικά την ευαίσθητη δημοκρατία μας.
Παραβιάζεται συστηματικά η συνταγματική νομιμότητα, δημιουργείται επιλεκτική νομοθεσία, επιβάλλεται λογοκρισία και κτίζεται ακαταδίωκτο για εκείνους που αποφασίζουν. Και έτσι η χώρα μετατρέπεται σε ελεγχόμενο ορνιθώνα.
Επιπλέον διαθέτουμε έναν πρωθυπουργό που θέλει να μοιάσει με τον Τριντό, που θέλει να γίνει κλώνος του Μακρόν, γι’ αυτό ζει την πολιτική ως διχασμό μεταξύ θεατρινισμού των συναισθημάτων του Μακρόν και αποφώλιας ψευδοπροοδευτικότητας του Τριντό.
Με μια διαφορά ότι το εγχώριο πολιτικό κατηχητικό του κ. Μητσοτάκη είναι γεμάτο από εκρήξεις μιας δυνητικής υποσχεσιολογίας που αποδεικνύονται δολεροί εξαναγκασμοί.
Στο τέλος της θητείας του κ. Μητσοτάκη ίσως μετράμε νούμερα δίχως πολίτες, κωφάλαλους σιωπιστές, ραγιάδικα, αλλά και πολιτικές ρεντικολέντζες που δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν.
Τα πεδία βοσκής των πολιτών της χώρας γίνονται τα αγροτόπια του αυταρχισμού και η διαλεκτική της σύνθεσης δίνει τη θέση της στο τόσο…όσο της πειθαρχικής στάθμης. Το φράγμα της πειθάρχησης μεταβάλλει τη ζωή σε ποσοτικοποιημένους ορίζοντες.
Όλα γίνονται νούμερα που θυμίζουν θέλεις δε θέλεις «Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη, το κελί φυλάκισης του Ζαμιάτιν που ήταν το ίδιο τόσο στη τσαρική αυτοκρατορία όσο και στην κομμουνιστική παντοδυναμία.
Η πολιτική πια παγκοσμίως δεν έχει πρόσωπο, όλοι μας εξαργυρώνουμε τη μάζα μας πια και όχι την πολιτική ιδιότητά μας, με ένα πάσο, με έναν κωδικό.
Όλα ελέγχονται από επιτροπές και επιτροπάτα. Ημεροφύλακες και νυχτοφύλακες παρακολουθούν την κοινωνική, πολιτιστική, οικονομική, ανθρωπογεωμετρία μας.
Και ο πρωθυπουργός αντί να κοπιάσει πάνω στον Αριστοτέλη ο όποιος μας είχε προειδοποιήσει για τις επιτροπές και τα επιτροπάτα και τους κανόνες που επιβάλλουν και παίζουν ρόλους παρωδίας στη ζωή των πολιτών, λέγοντας, «αεί γαρ τινές συστήναι θέλουσι και μέτριοι το πλήθος αεί κατά τήν ταύτην αιρεθήσονται» αφιερώνει χρόνο στις απροσμέτρητες μαυλιστικές ιδεοληψίες του Κλάους Σβάμπ.
Ας το καταλάβουμε ότι το σύστημα επιχειρεί να ελέγξει όχι μόνο αυτό που είναι, αλλά και τον τρόπο που μελλοντικά θα γινόμαστε παρακολουθήματα της ημιανθρώπινης τεχνοκρατίας και του αποταμιευμένου νεοβαρβαρισμού.
Με άλλα λόγια το σύστημα της εποχής μας κινείται πάντα στο επερχόμενο που ορίζει τη τιμή του συμπλέγματος της ενοχής και της κατοχής του φόβου. Εμείς όμως με πείσμα αδικαιολόγητο, αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι ο φόβος εξαφανίζεται μόνο με την εξάρτηση που τον τρέφει και τον κρατά ζωντανό και πάντα σε εγρήγορση.
Η εποχή της νέας κοινωνικοποίησης πάσχει από το δόγμα της έσχατης ανάλυσης, όμως όσο περισσότερο αναλύεις τόσο προσφεύγεις σε αυταρχικά επιχειρήματα. Τώρα πια τα πρωτόκολλα αντιμολυσματικότητας έχουν την τιμητική τους σ’ όλους τους τομείς, υγειονομικούς, πολιτικούς, πληροφοριακούς.
Ζούμε την απόλυτη καθαρότητα συνοδευόμενη από τον εκβιασμό, την αποτροπή, την προσομοίωση και μαζί την άνοδο της ακαταμάχητης βλακείας που καταργεί τις αντιθέσεις και τις διαφορές. Όλα συναιρούνται και αλλάζει πια ο συσχετισμός της εξουσίας και της καταπίεσης.
Η σύμμειξη οδηγεί στη λύση της διαφοράς. Έτσι ο επαναστάτης γίνεται φασίστας, ο διεθνιστής πατριώτης του αποταμιευμένου κέρδους, ο γιατρός αστυνομικός, ο επιστήμονας παραφέντης. Όλα κινούνται στην απατήλια του νέου κόσμου.
Οι κυνοθαρσείς πολιτικοί με όλη την πεμπτουσία της οίησης τους και με αγριότητα δέκα μποφόρ, σαν εκείνη του Γκομπσέκ στο έργο του Μπαλζάκ και μέσα στους ωκεάνιους ζόφους σαν εκείνους που διέθετε ο Ιβάν του Ντοστογιέφσκι φτιάχνουν μια κοινωνία που επιβουλεύεται τον εαυτό της. Μια κοινωνία χωρίς τελικό κριτήριο πράξης και με δρόμους που στο τέλος καταλήγουν στην απομόνωση ή στον σωφρονισμό.
Η εποχή φέρνει μια πολιτική που λέει ότι το νόημα υπάρχει αποκλειστικά και μόνο ως επιβαλλόμενη χρήση, η αναζήτηση της όποιας απορίας είναι ασθένεια αθεράπευτη και όταν έχει διάρκεια αποτελεί μια μολυσματικότητα που πρέπει να τίθεται σε θεραπευτική διαδικασία. Όλα ανήκουν στον ιδανικό κλινικό κόσμο.
Να δείτε που στο εξής η ζωή θα ακυρώνεται από τις πολλές θεραπείες.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.