Ο Άνθρωπος Γιάννης Πουλόπουλος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη φιλοξενία και θεραπεία αγρίων ζώων. Στέγαζε αυτή τη φιλοζωϊκή του δραστηριότητα στην Αίγινα, αρχικώς στο κτίριο των φυλακών, και αργότερα σε ένα χώρο που παραχώρησε η Μονή Χρυσολεόντισσας στη Νομαρχία Πειραιώς, λίγο μετά την Παχειά Ράχη της Αίγινας.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος από το ribandsea.gr
Ο Γιάννης δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τα χρήματα και την οικονομική διαχείριση του Ε.Κ.Π.Α.Ζ. Άλλοι τα είχαν αναλάβει αυτά, εξ ου και αυτά που ακολούθησαν. Αδιαφορεί ανέκαθεν για τα υλικά αγαθά και την ενδυματολογική του εμφάνιση. Δεν κόλλησε ποτέ ένσημα καθώς το αν θα πάρει κάποτε σύνταξη είναι το τελευταίο πράγμα που τον ενδιαφέρει. Πρόκειται για έναν ιδιόρρυθμο Άνθρωπο ο οποίος έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στην προστασία και την περίθαλψη πληγωμένων ή τραυματισμένων ζώων.
Δυστυχώς όμως, όπως γίνεται συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις, κάποιοι “επιτήδειοι” πλησίασαν τον Γιάννη και με το πρόσχημα της αφιλοκερδούς προσφοράς κατάφεραν να εισχωρήσουν στο διοικητικό συμβούλιο του Ε.Κ.Π.Α.Ζ. και να κινούν από εκεί παρασκηνιακά τα νήματα των ανίερων σκοπών τους. Κατάφεραν έτσι να τον παραγκωνίσουν με παράτυπες πράξεις και τελικώς να τον εκδιώξουν απ’ το Ε.Κ.Π.Α.Ζ. με τις ευλογίες του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και της Αντιπεριφέρειας Νήσων.
Τα τελευταία τρία χρόνια ο Γιάννης Πουλόπουλος και οι συνεργάτες που του συμπαραστάθηκαν σε όλο τον δικαστικό αγώνα που ακολούθησε, έμεινε μακριά από το Ε.Κ.Π.Α.Ζ., βλέποντας τα πληγωμένα ζώα να εξαφανίζονται και τις κτιριακές εγκαταστάσεις να ερημώνουν, να λεηλατούνται και να καταρρέουν εξ αιτίας των κακοτεχνιών που έγιναν από αυτούς οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν για να τις κατασκευάσουν.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος ανθρώπου το οποίο μικρές πιθανότητες έχει να συναντήσει κανείς τυχαία αν δεν το επιδιώξει. Το γεγονός λοιπόν ότι τον συνάντησα το 2015 και έχω συζητήσει έκτοτε πολλές φορές μαζί του, ήταν κάτι περισσότερο από τύχη. Ήταν επιλογή και ευλογία μαζί.
Κατά την διάρκεια μια επίσκεψής μας στις εγκαταστάσεις του Ε.Κ.Π.Α.Ζ., προτού αυτό σφραγιστεί με την αδικαιολόγητη και ύποπτη εν πολλοίς εντολή της Αντιπεριφέρειας Νήσων, και παρά το γεγονός ότι ο Γιάννης Πουλόπουλος δικαιώθηκε πανηγυρικά απ’ τη Δικαιοσύνη, κατέγραψα με τον φακό της βιντεοκάμεράς μου το πλιάτσικο, τις ζημιές και τις κακοτεχνίες που έχουν συντελεστεί στην περιουσία του Ε.Κ.Π.Α.Ζ. και στις κτιριακές εγκαταστάσεις, οι οποίες ελάχιστα απέχουν πλέον απ’ την πλήρη κατάρρευση! Η περιοχή θυμίζει κρανίου τόπο, με απούσες τις σωληνώσεις των καλοριφέρ, σπασμένα έπιπλα, ακαθαρσίες ζώων, λεηλατημένους θερμοσίφωνες, boiler και γεννήτριες, κλεμμένες συσκευές και εργαλεία αξίας, με το ανοικτό αμφιθέατρο να έχει ραγίσει και να θυμίζει αρχαιολογικό εύρημα και με τα κτίρια να χάσκουν πάνω απ’ τα μπάζα στα οποία κτίστηκαν, χωρίς ίχνος σκυροδέματος!
Καθώς περιπλανιόμουν με τον Γιάννη στις ρημαγμένες εγκαταστάσεις του Ε.Κ.Π.Α.Ζ., έκανα άθελά μου αναδρομή σε μερικά από αυτά που μου είχε πει όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά τον Δεκεμβριο του 2015.
“Παρατηρούσα τα μυρμήγκια και τις αράχνες και τάϊζα κρυφά τις γάτες και τους σκύλους που είχαν κτυπήσει άκαρδοι άνθρωποι” μου είχε πει ο Γιάννης. “Αν και σπούδασα Γεωπονική, η πτυχιακή μου εργασία είχε σαν θέμα την αναπαραγωγή ανάπηρων πελαργών σε αιχμαλωσία. Το 1985 γεννήθηκε το πρώτο πελαργάκι στην Ελλάδα από ανάπηρους γονείς. Μια ιστορία που μ’αρέσει να θυμάμαι γιατί την ίδια εποχή στο Μόναχο έδιναν εκατομμύρια μάρκα για την αναπαραγωγή πελαργών σε κλούβες.”
Τον είχα ρωτήσει αν έχει δημιουργήσει δική του οικογένεια και απάντησε :
“Όχι, θέλω κι’ άλλην; Εγώ διαθέτω μια διαγαλαξιακή οικογένεια με διαφορετικά είδη! Εξ άλλου εμείς οι άνθρωποι γίναμε πολλοί. Αφήνω λοιπόν την ευθύνη της αναπαραγωγής σε άλλους!“.
Για τα βραβεια Γκίνεςς μου είχε πει :
“Εμείς εδώ κατέχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ απελευθέρωσης αποθεραπευθέντων όρνεων, και μάλιστα η απελευθέρωση δέκα όρνεων, που θα πραγματοποιήσουμε στο τέλος της επόμενης άνοιξης στην Κρήτη και θα είναι η δεύτερη, θα αποτελέσει επίσης ρεκόρ Γκίνεςς. Για να καταχωρηθεί όμως κάτι στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνεςς πρέπει να διαθέσεις 10.000 λίρες Αγγλίας. Αν είχα εγώ τα χρήματα αυτά θα τα διέθετα εδώ για να κάνω έργα υποδομής και όχι για να μπω στο βιβλίο Γκίνεςς!
Στην Ολλανδία επιδοτούν την ευθανασία των ανάπηρων ζώων για να μην ξοδεύουν χρόνο, χρήμα και εργατικά χέρια! Αυτό είναι λάθος. Εκτός από απάνθρωπο είναι και σπατάλη γονιδιώματος. Γιατί μπορεί τα ανάπηρα ζώα να μη μπορούν να απελευθερωθούν, μπορούν όμως να δώσουν απογόνους ή να υιοθετήσουν άλλα ζώα του είδους τους. Είχαμε ένα μικρόσωμο θηλυκό γεράκι με ένα μάτι, μισό πόδι και μια φτερούγα ανάπηρη. Μέσα σε δύο χρόνια είχε υιοθετήσει 60 μωρά του ίδιου είδους και τα μεγάλωνε σαν να είναι μάνα τους! Γιατί λοιπόν εγώ να κόψω το νήμα της ζωής αυτού του ζώου; Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι πρέπει να λειτουργούμε και σαν άνθρωποι, όχι σαν ρομπότ! Αλλά, όπως συνηθίζω να λέω, ή διαφορά μεταξύ ενός ασθενούς ανθρώπου και ενός άρρωστου ζώου είναι ότι ο άνθρωπος ψηφίζει! Γι’ αυτό στον άρρωστο άνθρωπο δεν κάνουν ευθανασία!“.
Πώς τα βγάζεις πέρα με τις οικονομικές ανάγκες; τον είχα ρωτήσει.
“Μου αρκεί ένας χώρος να κοιμηθώ και ένα πιάτο φαγητό. Είμαι ανασφάλιστος και ξέρω πως δεν πρόκειται να πάρω σύνταξη. Αν φθάσω κάποτε δηλαδή σε ηλικία σύνταξης γιατί έτσι όπως τα έχουν κάνει θα παίρνουν σύνταξη οι εργαζόμενοι στα 100 τους χρόνια! Είμαστε όλοι εθελοντές εδώ. Το κράτος έχει να μας δώσει κάποια οικονομική βοήθεια από το 2003. Καλύπτουμε τις ανάγκες του Κέντρου με μικρές δωρεές και προσφορές κάποιων εταιρειών σε ζωοτροφές.“.
Μετά από τις θλιβερές διαπιστώσεις που έκανα στην τελευταία μου επίσκεψη στο Ε.Κ.Π.Α.Ζ., αποφάσισα να δημοσιοποιήσω αυτό το βίντεο και συγχρόνως να ζητήσω μια συνάντηση με την Αντιπεριφερειάρχη Νήσων κυρία Βάσω Θεοδωρακοπούλου και να υποβάλλω σχετική έγγραφη καταγγελία στον Εισαγγελέα.