Εκείνο τον χειμώνα του 58 στο Πασαλιμάνι και απέναντι από το αυγό υπήρξε μια λέσχη νεολαίας με ποδοσφαιράκια και τα λοιπά τοιαύτα. Σε εκείνη λοιπόν τη λέσχη,αργότερα Σινεμα, και παρα την είσοδο αυτής υπήρξε ενα “juke box”,Ελληνιστί δισκοθήκη βινυλίων 45 στροφών κν «Ηλεκτρόφωνο»περιέχουσα μεταξύ άλλων τόν ομώνυμο δίσκο/καμάρι,τότε, του πολύ αργότερα, Μεγάλου
Στράτου και πρώτου σε, εντός λέσχης, ακροαματικότητα
τραγουδιού που έκανε τους τότε μουσικόφιλους
να απορούν με το από πούθε ξεφύτρωσε στο ξαφνικά αυτή η φωνάρα ο, κάποιος, Διονυσίου (το ίδιο ξαφνικά έφυγε)και η απορία παρέμενε αιωρούμενη για καμιά,κοντά, δεκαπενταριά χρόνια!
Δεύτερος καί πολύ πίσω σε ακροαματικότητα,πάντα εντός λέσχης,δίσκος ήταν ένας άλλος μέ κάτι από τα χορωδιακά από τον Τροβατόρε τού Βέρντι.
Τόσα « λίγα» χρόνια λοιπόν ήσαν τα χρόνια που χρειάστηκε το Αστέρι για να αναδυθεί,δίπλα σε έναν άλλο μεγάλο,τον αμίμητο Τόλη Βοσκόπουλο, με «εγγενή» παρουσία πίστας, ερμηνεύοντας τον
«Παλιατζή» το «Μοναχοπαίδι» κ.α.
Τέλος εκείνα τα πολλά, τα πάρα πολλά χρόνια απουσίας του, ο Μεγάλος, τα αποζημιώθηκε και με το παρα πάνω αφού μετά το φευγιό του εξακολουθεί να είναι παρών. Ίσως να «φταίνε» και τα παιδιά του λίγο σε αυτό, όμως το ίσως, είναι πάντα ίσως.