Τελείωσε σε «πανηγυρική»τελετή λήξης και τι Συνέδριο του Μητσοτακικού πλέον κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Άπαντες παρώντες, και πατείς με πατώ σε οι σύνεδροι.
Μάλιστα καταχειροκροτήθηκε και η μεγάλη επιτυχία του εγχειρήματος! Ποίον το
εγχείρημα, κανείς δεν κατάλαβε.
Το μόνον και συχνάκις ειπωμένο από το στόμα του σημερινού αρχηγού του κόμματος και καταχειροκροτημένο όποτε επαναλαμβανόταν ήτο ένα και μόνον ένα: Οι εκλογές θα γίνουν σε 12 μήνες! Το πιστεύανε, λες και είναι στο χέρι τους. Αυτό το σύνθημα το συμπλήρωνε και η παραίνεση ότι ο στόχος των επόμενων εκλογών θα είναι άκουσον, άκουσον, η
αυτοδυναμία.
Τόλεγε και το ξανάλεγε, γιατί; Μα αυτοδυναμία δεν έχει τώρα; Λοιπόν; Όταν «ντοπάρεις» το ακροατήριο για να ( ξανά) κερδίσεις αυτό που ήδη έχεις, παρουσιάζοντας τούτο,άπιαστο όνειρο; Τί άλλο άραγε να είναι; Πολύ πιθανόν. Αυτό σημαίνει ότι δεν αξίζεις που τόχεις! Άμεση η παραδοχή της επερχόμενης μή αυτοδυναμίας.
Αν όχι κάτι χειρότερο. Ποτέ δεν ξανάγινε από Προθυπουργό που νιώθει ότι «πατάει» στα πόδια του όρθιος! Και οι σύνεδροι χαρούμενοι χειροκροτούσαν. Καταλάβαιναν άραγε τί
χειροκροτούσαν; Ας είναι.
Όμως η ιστορία άλλα αναφέρει. Αναφέρει πως λαοί με κυβέρνηση συνασπισμό υπήρξαν πιο αξιόπιστοι. Κυρίως με κοινοβουλευτικές συναινέσεις. Αυτά τα μαγειρεία αλλαγής του εκλογικού νόμου κάθε τρείς και λίγο, δεν περιποιούν τιμή για έναν Δημοκρατικό λαό. Για έναν κομματικό λαό, μπορεί. Μα είναι λαός ένας τέτοιος λαός;
Συμπέρασμα: Όχι άλλες «αυτοδυναμίες» μειοψηφίας. Τις πληρώσαμε, και τις πληρώνουμε ακόμα καί αυτή την στιγμή. «Πνιγμένοι»μέχρι τον λαιμό ακριβά.