Άρθρο αναγνώστριας* του iliaenimerosi.gr με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας.
Πρόκειται για την άποψη μιας μητέρας τριών μικρών παιδιών, άκρως επηρεασμένη από το δράμα των Τεμπών…
“Ποια γιορτή της γυναίκας μωρέ;
Που εδώ και μια εβδομάδα τόσες από αυτές, τις γυναίκες, έχασαν κομμάτι τους, τα παιδιά τους, που με τόσο κόπο έφεραν στον κόσμο και με στερήσεις μεγάλωσαν…
Που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διαλύθηκε ο κόσμος τους όλος και έπρεπε να δεχτούν ότι δεν θα τα ξαναδούν ποτέ, πέραν μιας φωτογραφίας…
Που έπρεπε να τα ντύσουν, νύφες και γαμπρούς, στο τελευταίο αντίο και με αυτή την εικόνα θα κοιμούνται και θα ξυπνάνε μέχρι να φύγουν κι αυτές οι ίδιες από τη ζωή…
Που πολλές από αυτές δεν μπόρεσαν καν να τα αποχαιρετήσουν αξιοπρεπώς, καθώς έγιναν καπνός και στάχτες…
Που θα τα πενθούν μια ζωή, αντί να χαρούν από αυτά, αύριο-μεθαύριο, πτυχία, αρραβώνες, γάμους και εγγονάκια…
Που πολλές από αυτές έχασαν ταυτόχρονα δύο παιδιά, και τα ΔΥΟ παιδιά τους, μαζί… ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ;
Που όλες τους εύχονταν να είχαν φύγει εκείνες στη θέση των παιδιών τους…
Που η υπόλοιπη υποτιθέμενη ζωή τους από εδώ και πέρα θα περιτριγυρίζεται μόνο από ένα τεράστιο…ΓΙΑΤΙ;
Αυτές λοιπόν και όλες οι άλλες γυναίκες, που έχουν χάσει παιδί, γεννημένο ή αγέννητο, δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες…γυναίκες!
Γι` αυτό, ας τους συμπαρασταθούμε και εμείς οι υπόλοιπες, είτε είμαστε μητέρες, είτε όχι ακόμα, γιορτάζοντας σήμερα λίγο πιο ταπεινά και όντας ευγνώμων για την κάθε μέρα, ώρα, λεπτό και οτιδήποτε άλλο μας χαρίζεται σε τούτη την προσωρινή ζωή, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο για αύριο!
*(Αναστασία Παυλιδέλη, ετών 33)