Κάνει άραγε αρχηγικό το κόμμα η πρόταση του Αντώνη Σαμαρά;;;

Του Πέτρου Χασάπη
Όπως είπαμε και σε προηγούμενες αναρτήσεις, στην Προσυνεδριακή Συνδιάσκεψη της Θεσσαλονίκης για οργανωτικά θέματα της Νέας Δημοκρατίας, ο Αντώνης Σαμαράς πρότεινε να ιδρυθεί (στη θέση του παλιού πολιτικού συμβουλίου) ένα άλλο όργανο που θα ονομάζεται «Εκτελεστική Γραμματεία» και θα αποτελείται από 15 μέλη και ειδικότερα από τον Πρόεδρο του κόμματος, 7 εκλεγμένα μέλη από την πολιτική επιτροπή και 7 διορισμένα μέλη από τον Πρόεδρο του κόμματος. Η πρόταση αυτή άναψε τα αίματα, ιδιαίτερα μετά την αναφορά της κ. Μπακογιάννη για αρχηγικό κόμμα και πολλοί ομιλητές έλαβαν το λόγο και προσπάθησαν, υποστηρίζοντες την πρόταση του κ. Σαμαρά, να πείσουν ότι….. δεν πρέπει να είναι εκλεγμένα όλα τα μέλη από την Πολιτική Επιτροπή (παλιά Κεντρική Επιτροπή) με το αιτιολογικό ότι θα πρέπει να συμμετέχουν σ’ αυτήν και άλλα σημαίνοντα στελέχη του κόμματος και ο καθένας όριζε και από κάποιον (π.χ. κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας κ.λ.π.) προεξοφλώντας δηλαδή ο καθένας, σύμφωνα με τη δική του σκέψη, την μελλοντική απόφαση του Προέδρου.
Για να δούμε όμως τα πράγματα λίγο διαφορετικά.
Μέχρι σήμερα το Πολιτικό Συμβούλιο αποτελούταν, σύμφωνα με το άρθρο 18 του καταστατικού,  από 19 μέλη και ειδικότερα: α) Τον Πρόεδρο του κόμματος, β) Τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, γ) Τον Γενικό Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δ) Τον Πρόεδρο της Βουλής, ε) Τον Πρόεδρο του Εκτελεστικού Γραφείου της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. και στ) Δεκατέσσερα μέλη (14) που εκλέγονταν με μυστική ψηφοφορία από την Κεντρική Επιτροπή, μεταξύ των μελών της, από τα οποία – κατά το χρόνο της εκλογής τους – επτά (7) κοινοβουλευτικά και επτά (7) μη Κοινοβουλευτικά.
Ερωτάται: Υπάρχει καμία αντίρρηση ότι όλα τα πιο πάνω μέλη ήταν στην ουσία διορισμένα (μέσω τυπικής εκλογής) από τον Πρόεδρο του κόμματος;; Όποιος διαφωνεί να σηκώσει το χέρι του.
Λοιπόν μην κοροϊδευόμαστε με τυπικότητες. Είναι λογικό και οργανωτικά ορθό να έχει ο εκάστοτε Πρόεδρος την δυνατότητα να επιλέγει εκείνους εκ των άμεσων συνεργατών για να τον πλαισιώσουν, που θεωρεί εκείνος κατάλληλους. Άλλωστε δική του είναι η αποκλειστική ευθύνη για την καλή λειτουργία του κόμματος. Επομένως δεν πρέπει εδώ να υπάρχει υποκρισία. Δεν κρίνεται ο αρχηγισμός σε ένα κόμμα από τις ισορροπίες κορυφής μεταξύ των διαφόρων πολιτικών οικογενειών. Αλλού κρίνεται ο αρχηγοκεντρισμός ενός κόμματος και έχει να κάνει με την επέμβαση της ηγεσίας στην ακύρωση της βούλησης της κομματικής βάσης, περί του οποίου θα μιλήσουμε στο μέλλον.
Προσωπικά εμείς θεωρούμε αρκετή την αντιπροσώπευση της βάσης στην οργανωτική δομή του κόμματος και των όποιων ιδεολογικών τάσεων μέσα στο κόμμα, μέχρι και το επίπεδο της Κεντρικής Επιτροπής. Από εκεί και πάνω στην ουσία δεν μιλάμε για αντιπροσώπευση της βάσης, αλλά για μία τυπική ισορροπία μεταξύ των διαφόρων πτερύγων της κομματικής ελίτ. Από τη στιγμή που ο Πρόεδρος εκλέγεται πλέον άμεσα από τη βάση, δεν είναι σκόπιμο να του βάζουμε ως φρένο δίπλα του κι άλλους εκλεγμένους αντιπροσώπους. Το σχήμα είναι δυσκίνητο και έχει να κάνει περισσότερο με κομματικές ισορροπίες κορυφής. Άλλωστε στην πράξη και μέχρι σήμερα το υπάρχον πολιτικό συμβούλιο στην ουσία συνεδρίαζε, όποτε συνεδρίαζε, για να ακούσει τις αποφάσεις του Προέδρου. Επομένως για μας θα έπρεπε, όλα τα μέλη της Εκτελεστικής Γραμματείας να είναι διορισμένα από τον Πρόεδρο, ο οποίος θα έχει και την πλήρη ευθύνη της απόδοσης του οργάνου αυτού.
Εξάλλου για παράδειγμα στις ΗΠΑ, ο εκάστοτε υποψήφιος Πρόεδρος συγκροτεί μόνος του την επιτροπή του εκλογικού του αγώνα και στη συνέχεια αυτή η επιτροπή συνήθως μετατρέπεται σε υπουργικό συμβούλιο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα και με ευθύνη του εκάστοτε Προέδρου..
Το πρόβλημα του αρχηγοκεντρισμού αλλού πρέπει να αναζητηθεί και σ’ αυτό θα επανέλθουμε.