Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος
Είναι συγκλονιστική η μικρόνοια όσων από χθες έχουν επιδοθεί σε ένα έξαλλο κρεσέντο αλαλαγμών, ύβρεων και πάσης φύσεως πανηγυρισμών με αφορμή την (αυτο)αποκαθήλωση του Αλέξη Τσίπρα. Αδιαφορούν οι τοιούτοι, ή αδυνατούν, να αντιληφθούν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων: ο Τσίπρας ολοκλήρωσε την άριστα μεθοδευμένη και αριστοτεχνικά υλοποιηθείσα ζημιογόνο κατασυκοφάντηση και τον πολιτικό παροπλισμό της Αριστεράς με ολέθριες για την Ελλάδα συνέπειες.
Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι στην Αριστερά με άλφα κεφαλαίο, την υγιή δηλαδή ιστορικά πατριωτική δύναμη και μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας και όχι τον ανόητο συρφετό εκχώρησης, μειοδοσίας, κατακερματισμού της Ελλάδος και τουρκοποίησης των Ελλήνων, όπως αυτά και τα ευαγγελίζονταν και τα επεδίωξαν με ποικίλους τρόπους πολιτικά στελέχη, ιδεολογικοί ινστρούχτορες και άλλοι παράγοντες του συνονθυλεύματος που άκουγε μέχρι τώρα στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την πολιτική υπηρεσία του, κατέστη ο ίδιος ο Τσίπρας –συνειδητά ή/και ασυνείδητα – Δούρειος Ίππος της Γερμανο–Νατοϊκής στρατηγικής εθνικού κατακερματισμού της Ελλάδος, του οποίου η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών είναι το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο στον 21ο αιώνα.
Η επιπόλαιη, άκρως ιδιοτελής και λίαν παραπλανητική –παραπλανητική διότι από την «αγωνιστική» συμμετοχή πρωτοκλασάτων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας στα παλλαϊκά συλλαλητήρια υπέρ της Μακεδονίας το 2018 μέχρι και την ολοκλήρωση της πρώτης τετραετίας διακυβέρνησης της ΝΔ το άσπρο γίνηκε μαύρο – αντίδραση των δυνάμεωνεκείνων της Κεντροδεξιάς που υπηρετούν την ίδια ακριβώς ατζέντα των πατρώνων του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ που και ο ίδιος υπηρέτησε με πρόδηλο ζήλο, ιδίως μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, είναι ο προπομπός της διάδοχης πολιτικής κατάστασης συνέχισης της αργόσυρτης, πλην όμως πολυεπίπεδης και άκρως αποτελεσματικής ατζένταςσυλλογικού εκφυλισμού και αφελληνισμού της Ελλάδος ως κοινωνίας, χώρας, έθνους και εθνικής κυριαρχίας.
Εάν είμασταν νουνεχείς, θα παίρναμε διδάγματα από το άδοξο τέλος αδόξων μπαστάρδων, αντί να καγχάζουμε αραχτοί σαν θαλάσσιοι ελέφαντες στη φαύλη υπερφίαλη εμμονική βεβαιότητα των ψευδαισθήσεών μας ότι οι βάρβαροι και ο εχθρός απομακρύνθηκαν. Όχι μόνον δεν απομακρύνθηκαν, όχι μόνον παραμένουν προ των πυλών, αλλά τις έχουν πλέον διαβεί καμουφλαρισμένοι με τα χρώματα της Γαλανόλευκης κι ετοιμάζουν πυρετωδώς το επισφράγισμα της νέας Άλωσης ενόσω ο λαός ναρκωμένος υπνώττει με την αίσθηση ότι είναι πλέον ασφαλής. Πανίσχυρος στρατηγικός σύμμαχός τους τότε, νύν και αεί, όσο αυτό διαρκεί, το κομμάτιασμα του σώματος των Ελλήνων, τα κόμματα–πρακτορεία και οι φατρίες εγχώριων και αλλότριων συμφερόντων που ήδη έλαβαν τη σκυτάλη στην κούρσα ολοκλήρωσης του έργου διάλυσης του ελλαδικού Ελληνισμού, στα χνάρια των προηγηθέντωνολετήρων.
Αν ήμασταν πολίτες της πόλεως και όχι idiot(e)s της παραισθησιογόνου αποστασίας από την πολιτισμική και ιστορική μας φύτρα, σήμερα θα θρηνούσαμε. Όχι την απώλεια ενός «ηγέτη» – προς Θεού! – αλλά την επισφράγιση της αρχής του τέλους αυτού που η έννοια «σύγχρονος Ελληνισμός» έχει σημάνει, από την Επανάσταση του 1821 μέχρι και το εν εξελίξει τέλος της Μεταπολίτευσης.