Χρήστος Μουλάς, Περικλής Στεφανίδης. Αθάνατοι!
Όλα τα πρωτοσέλιδα του διημέρου είναι αφιερωμένα αποκλειστικά στον χαμό των δύο χειριστών αεροσκαφών πυρόσβεσης. Ίσως διότι το νιώθουν, ίσως διότι δεν υπάρχει άλλον τι, αυτού συνταρακτικότερο.
Τα παλικάρια μας όμως έφυγαν και η μνήμη τους δεν θα είναι διαφορετική από ισάξιες πράξεις άλλων που προηγήθηκαν. Ξεχασμός.
Σε λίγες ημέρες «εκτός από τις μάνες τους, κανείς δεν θα τους θυμάται». Αυτή είναι η μοίρα όλων όσων αψήφησαν τα πάντα έχοντας κατά νού μόνον το καθήκον. Έτσι μας κατάντησαν. Μας το θύμισε και ένας (ο θεός να τον κάνει) νεόκοπος «υπουργός». Να τα δίνουν όλα πάνω από τις φωτιές, ας μην αναφερθεί εδώ το ποίοι τις πράττουν, και να τελειώνουν ανώνυμοι στην σύνταξη, αν προφτάσουν. Αν όχι, λόγω καθηκοντος, το βλέπουμε. Ο θάνατος τους θάναι η μόνη τους ιστορία. Λες και τα χρόνια που επιχειρούσαν ήσαν….επάγγελμα.
Συνεπώς ένα κα μόνον ένα είναι το πάντα φλέγον. Αναγνώριση προσφοράς.
Τα μετάλλια ανδρείας είναι το ένα σκέλος. Το έτερον σκέλος της αναγνώρισης της προσφοράς είναι η άμεση, ξανά, η άμεση συνάρτηση του μισθολογίου τους με αυτά των της πολιτικής αεροπορίας συναδέλφων αυτών, στον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής οντότητας ως εναρκτήρια αμοιβή.
Τέλος η απόλυτη αξιοπιστία των «εργαλείων» τους, αδιαπραγμάτευτη. Είθεν αυτό να είναι και το τελευταίο αίμα που χάνεται χυμένο στον χώρο προσφοράς τους.
Η κοινωνία περιμένει να ακούσει ότι έτσι, στο τζάμπα, δεν θα ξαναχαθούν Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις