Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Υπάρχει μια χώρα στον Καύκασο που παρά το ότι σε έναν πόλεμο με γειτονική της χώρα είχε χάσει εδάφη δεν έκατσε στην ησυχία της, επί σχεδόν 30 χρόνια ετοιμάζονταν να απαντήσει και έκανε την κατάλληλη προετοιμασία στα πάντα: διεθνή κοινότητα, στο πατριωτικό φρόνημα του λαού της, δημιούργησε αξιόμαχο στράτευμα, το οποίο εξόπλισε και εκπαίδευσε, παράλληλα έκανε ισχυρή στρατιωτική συμμαχία με γειτονική μας χώρα και όταν θεώρησε ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή πέτυχε αυτό που θεωρούσε εθνικό της όραμα, να πάρει πίσω τα εδάφη που είχε απολέσει.
Αυτό έγιναν στον Καύκασο, ας έρθουμε τώρα στα του οίκου μας, εδώ εμείς τι κάνουμε; Επί μια 50ετια έχουμε μείνει στα λόγια και αφήνουμε μια Τουρκία να κάνει παιχνίδι στο κυπριακό θέλοντας να επιβάλει την λύση των δύο κρατών.
Ας πάρουμε το θέμα της Κύπρου που είναι το μαλακό υπογάστριο της Ελλάδος, εκεί η γειτονική μας χώρα που φέρει επάξια τον τίτλο “προβοκάτορας των Βαλκανίων” έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της τουρκικής δημοκρατίας !!! πολιτιστική καταστροφή, βιασμοί, εποικισμός. Η θέση μας ήταν παράνομη εισβολή και κατοχή, η οποία παρατηρούμε ότι πλέον έχει αμβλυνθεί και απλα κλαψουριζουμε σαν ψωριαρες γατες στην διεθνή κοινότητα, ενώ η σημερινή πολίτικη ηγεσία μας, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για υποχωρήσεις απέναντι στους γείτονες, απαξιώνοντας έτσι τα δίκαια του ελληνισμού, την ίδια ώρα η Τουρκία προχωρεί θέλοντας να πετύχει τον στρατηγικό στόχο της διχοτόμησης.
Η πολίτικη και στρατιωτική ηγεσία της γειτονικής μας χώρας δεν καταλαβαίνει, απόδειξη ότι παρά το ότι θέλουν να εμφανίζονται διαλλακτικοί στις μεταξύ μας σχέσεις, δεν μπορούν να κρύψουν τις επεκτατικές τους βλέψεις, είναι αυτό που λέει ο λαός μας “θέλει η πόρνη να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει”. Βεβαία αυτό είναι από μια άποψη καλό μπας και όσοι από την εδώ πλευρά επιτελούς καταλάβουν με τι έχουν να κάνουν και ναι μεν να μην σταματήσει ο οποίος διάλογος, αλλά να γνωρίζει ο συνομιλητής μας ότι η Ελλάδα ναι μεν δεν διεκδικεί (κακώς κατ΄ εμέ), άλλα δεν παραχωρεί ούτε σπιθαμή από τα δίκαια του ελληνισμού και σε αυτά περιλαμβάνεται και ο ελληνισμός της μεγαλονήσου Κύπρου.
Δεν νομίζουμε ότι αρκετά τράβηξε η εισβολή και κατοχή; Μήπως πρέπει πλέων και ο ελληνισμός Ελλάδος και Κύπρου και οι κυβερνήσεις τους, αντί να κλαίγοντε διακατεχόμενες από ηττοπαθή σύνδρομα και ραγιαδισμό, να εμφυσήσουν στον λαό τους τον υγιη πατριωτισμό ακολουθώντας τα βήματα της χώρας του Καυκάσου που προανέφερα, βάζοντας ως στρατηγικό τους στόχο την απελευθέρωση του νησιού της Αφροδίτης και το πέταγμα του κατακτητή στην θάλασσα.
Ναι είναι ένα όραμα αλλά είναι αυτό που θα ενώσει από άκρη σε άκρη τους Έλληνες. Ο ελληνισμός σήμερα είναι κολοβωμένος και η τιμή του τρωμένη, επιβάλλεται στις πολιτικές ηγεσίες του να τα αποκαταστήσουν, έτσι ώστε να κάνει θαύματα σε όλους τους τομείς, όπως έχει συμβεί αρκετές φόρες στο παρελθόν του, όταν είχε τους κατάλληλους ηγέτες.