ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ ΣΤΗΝ ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΔΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ.
Η ΑΠΟΧΗ ΩΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Γράφει ο Καθηγητης Ανδρέας Αθηναίος*
Το 46,26% της αποχής των αυτοδιοικήτων εκλογών που στην Αττική ως Περιφέρεια έφθασε το 53,76% και το 67,68% στο Δήμο Αθηναίων δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε «στην παραλία» ούτε στους εποχιακά εκτόςτης έδρας τους εργαζομένους του Αυγούστου.
Το εκλογικό σώμα είχε παραδοσιακά μια αποχή περί το 20% για πάνωαπό 20 χρόνια (1974-1996) και 6 Εθνικές εκλογές μετά την μεταπολίτευση, με Πρωθυπουργούς : Κωνσταντίνο Καραμανλη, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και πάλι Ανδρέα Παπανδρέου,(Πίνακας 1) ενώ από ένα σημείο και μετά (Πίνακας 2) την περίοδο 1996-2009 και για 5 Εθνικές Εκλογές η αποχή εξελίσσεται αυξανομένη προοδευτικά μεταξύ 23% και 29%
Την Περίοδο 2012 έως τον Ιανουάριο 2015 η αποχή «παίζει» στα 35%.
Οι δεύτερες εκλογές Σεπτεμβρίου 2015 εκτινάσσουν την αποχή από το 35,38 του Ιανουαρίου 2015, σε 43,43%.
Στις Εθνικές Εκλογές του 2019 και στις Πρόσφατες του 2023 -που ανέδειξαν πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη- συνεχίζεται ο υψηλός Πυρετός της Αποχής από 42,22% να ανεβαίνει στο 46,26%, «πυρετός» που προκαλείται όμως από διαφορετικό «υποκείμενο νόσημα» του εμπύρετου 43,43% της β εκλογής του Α. Τσιπρα.
Πίνακας 1
ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΟΧΗ ΕΞΕΛΕΓΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
17 Νοεμβρίου 1974 20,47% Κωνσταντίνος Καραμανλης
20 Νοεμβρίου 1977 22,24% Κωνσταντίνος Καραμανλης
18 «Οκτώβρη» 1981 21,39% Ανδρεας Παπανδρέου
2 Ιουνίου 1985 20,90% Ανδρεας Παπανδρέου
18 Ιουνίου 1989 19,67% Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
10 Οκτωβρίου 1993 20,78% Ανδρεας Παπανδρέου
Πηγή Υπουργείο Εσωτερικών
Πίνακας 2
ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΟΧΗ ΕΞΕΛΕΓΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Η ΜΕΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ – ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΟΧΗ
22 Σεπτεμβρίου 1996 23,65% Κ. Σημίτης
9 Απριλιου 2000 25,3% Κ Σημίτης
7 Μαρτίου 2004 23,50% Κώστας Καραμανλης
16 Σεπτεμβρίου 2007 25,85% Κώστας Καραμανλης
4 Οκτωβρίου 2009 29,05% Γιώργος Παπανδρέου
6 Μαΐου 2012 34,88% Αντώνης Σαμαράς
17 Ιουνίου 2012 36,53 % Αντώνης Σαμαράς
25 Ιανουαρίου 2015 35,38% Α. Τσιπρας
20 Σεπτεμβρίου 2015 43,43% Α. Τσιπρας
7 Ιουλίου 2019 42,22% Κυριάκος Μητσοτάκης
21 Μαΐου 2023 46.26% Κυριάκος Μητσοτάκης
Πηγή : Υπουργείο Εσωτερικών
Η «ΑΠΟΧΗ» δεν είναι «Μια Τυχαιότης». Τίποτα δεν είναι «τυχαιοτης». Η ΑΠΟΧΗ είναι μια συγκεκριμένη Πολιτική/Εκλογική Συμπεριφορά.
Η Εκλογική Συμπεριφορά είναι αντικείμενο ποιοτικής και ποσοτικής έρευνας της Κοινωνικής-Οικονομικής και Πολιτικής επιστήμης διεθνώς, αλλά και στα I.V. Αμερικανικά Πανεπιστήμια, με πολλές επιστημονικέςδημοσιεύσεις και για την Ελληνική Εκλογική Συμπεριφορά.
Αξίζει στο άρθρο μας αυτό, να διερευνήσουμε ποιοτικά, την εξέλιξη της ΑΠΟΧΗΣ στην μεταπολιτευτική περίοδο, και να θέσουμε τις βάσεις της Υπόθεσης η οποία θα ερευνηθεί και θα τεκμηριωθεί ποσοτικά σε μια τελική μορφή παραγωγής καινούργιας γνώσης.
Ποιο είναι το αίτιο, ή η δυναμική που μείωσε σταθερά την συμμετοχήτων Ελλήνων και των Ελληνίδων στο –δια τον εκλογών– πολιτικόγίγνεσθαι στις Εθνικές εκλογές από το «Χονδρικώς» 80% του εκλογικούσώματος στο 50%.
Το Ίδιο ερώτημα ισχύει και για τις Δημοτικές Εκλογές 2023 όπου έχουμετις περιπτώσεις συμμετοχής στο 32,32% στο Δήμο Αθηναίων. Το 32,32 στο Δήμο Αθηναίων επίσης δεν είναι μια τυχαιοτης (είναι επιστημονικάεντελώς αδόκιμη η επίκλησης της τυχαιότητας σε οποιαδήποτεπραγματικότητα) και έχει σημασία ότι έγινε στην Αθήνα, αλλά και στον Πειραιά όπου η συμμετοχή ήταν στο 35,39% , στην Θεσσαλονίκη ήταν40.95%, στην Πάτρα 54,15% ,στο Ηράκλειο 56,90 ενώ για τους Δήμουςτης Υπόλοιπης Ελλάδας ο μέσος όρος του 50 είναι –δυστυχώς–αντιπροσωπευτικός.
Η εκλογική συμπεριφορά καθορίζεται –Διεθνώς- από δυο ουσιαστικέςπαραμέτρους και τα επιμέρους στοιχεία (Factors) που τις συνθέτουν:
Α) Τα Θέματα σε Εθνικό Επίπεδο (National Issues), και Β) Τα Θέματα Ιδιωτικού συμφέροντος (Pocketbook Theory)
Α) Τα Θέματα σε Εθνικό Επίπεδο ! Αυτά είναι :
(α1) Τα όσα στην Ελλάδα αντιλαμβανόμεθα ως Εθνικά Θέματα : Εθνική Κυριαρχία – Κυπριακό – το Διεθνές Κύρος της Χώρας , η Ελληνικότητα και η Μοναδικότητα της Πολιτιστικής μας ταυτότητας, η υπερηφάνεια και η αυτοπεποίθηση ότι είμαστε Έλληνες, ο δεσμός μας με την (Δική μας) Ελλάδα ως υπαρκτή οντότητα.
(α2) Η πρόοδος της Χώρας : η Δωρεάν Παιδεία του Γεωργίου Παπανδρέου , η Δωρεάν Υγεία του ΕΣΥ, οι Υποδομές της Χώρας από τα Νοσοκομεία, τα Πανεπιστήμια και τα Δημόσια Κτήρια, μέχρι τα Λιμάνια, τα αεροδρόμια, την Ολυμπιακή Αεροπορία, τις Ένοπλες Δυνάμεις. Όλα αυτά οι Έλληνες τα αισθανόμαστε ΔΙΚΑ ΜΑΣ. Το δικό μας Λιμάνι, Ο δικός μας δρόμος, το δικό μας σχολείο, η δική μας παραλία..
(α3) Η Κοινωνία της Οντολογικής Υπόστασης. Η Ανθρωποκεντρική Κοινωνία, με ένα κοινό κώδικα αξιών που ορίζει ένα κατανοητό και υποστηριζόμενο από όλους περιεχόμενο πράξεων, και διασφαλίζει μια ισχυρή Κοινωνική συνοχή. Συνοχή στην βάση εννοιών και αξιών
(α4) Η Ελληνική μεταπολεμική κοινωνία μεγάλωσε με defacto δεδομένη και συνειδητοποιημένη την επιλογή όσον αφορά το την έννοια του κράτους και την αποστολή του, απόλυτα προσαρμοσμένη στην Ανθρωποκεντρική φύση του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής Κοινωνίας ..ανάμεσα ανατολή και δύση….
α4.1: Η Ελλάδα σε πολιτισμική – κοινωνική και πολιτική διάσταση είχεήδη –εν τοις πράγμασι- συγκεκριμένη θέση στο ερώτημα <<Θέλουμε έναΚράτος (σύστημα) που θα υπηρετεί τον Άνθρωπο στο ταξίδι του για την Ιθάκη, ένα Αριστοτελικό Κράτος που θα επιμελείται του «αποδιδοναι εκάστω τα ίδια», που θα υπηρετεί θεσμικά το κατά Σοφοκλή «υπάρχουνπολλές αναζητήσεις στην ζωή, η πρωταρχική όμως είναι ο Άνθρωπος» . Θέλουμε ένα Ανθρωποκεντρικό Κράτος μιας ΑνθρωποκεντρικήςΚοινωνίας ή θέλουμε ένα Κράτος το οποίο θα απαιτεί από την κοινωνία και θα επιβάλει στον Άνθρωπο να υπηρετεί το «σύστημα».
α4.2: Οι Δυτικές Κοινωνίες είναι «Δομημένες Κοινωνίες».Χαρακτηρίζονται από προκατασκευασμένα μοντέλα συμπεριφορών, συγκεκριμένα στερεότυπα σκοπού ζωης και διανομής ρόλων. Στην προπαγανδιστική τους μορφή ως «ορθού», οι Δυτικές Κοινωνίες παρουσιάζονται ως «οργανωμένες κοινωνίες», και με το επιχείρημα του αναντίρρητα σημαντικού στοιχείου της οργάνωσης, καλούν όλη την παγκόσμια κοινωνία να αφομοιωθεί σε αυτό το μοντέλο.
Όμως υπάρχει οργάνωση που συντίθεται για να στηρίζει τον Άνθρωποστο «άστραψε φως και γνωρισεν ο νιος τον ευατο του» (Δ. Σολομός) στην πορεία του προς το φως , όπως υπάρχει και οργάνωση που δομείται για να επιβάλει στον Άνθρωπο να ενταχθεί σε ένα από τους ρόλους ενός προγραμμένου σεναρίου στο ανέβασμα του οποίου στην σκηνή, το σύστημα κάνει το Casting και την audition .
Οι «Δομημένες Κοινωνίες» δεν είναι θέμα «οργάνωσης» είναι θέμα «Θρησκείας». Θρησκείας που στην πλατφόρμα του Ρεμπουμπλικανικου κόμματος (ΗΠΑ) εκφράζεται με την ‘αρχή’ «Ο άνθρωπος είναι κακός (evil) για αυτό πρέπει να ελέγχεται (Νόμος και Τάξη). «Θρησκείας» που παράγει προσδιορισμούς και στερεότυπα αντίθετα μέ την ελεύθερη αναζήτηση του Ανθρώπου. Φυσικό είναι οι Δομημένες Κοινωνίες να είναι «Διαχειριστικές» – «λογιστικές Κοινωνίες» και ουσιαστικά υλιστικές.
Το κοινωνικό μοντέλο που το σύστημα (Νέα τάξη – Παγκοσμιοποίηση) πιέζει εξαναγκαστικά να επιβληθεί Διεθνώς, είναι μιας κοινωνίας που η μόνη κοινωνική συνοχή είναι αυτή της κοινωνίας της Αγοράς , μια ‘δομική κοινωνία’ στερεότυπων καταναλωτών/καταναλωτριών για τους οποίους ο Πολιτισμός κάθε άλλο παρά σχετίζεται με την συνειδητήύπαρξη «κοινωνίας», ενώ ο Άνθρωπος αποτελεί απομονωμένη μονάδα στην μοναξιά και την αλλοτρίωση του αποκλειστικού καταναλωτισμού.
Με απλά λόγια το παγκόσμιο επιθυμητό και προς επιβολή μοντέλο, επιδιώκει έναν άνθρωπο που θα «δουλεύει» και θα «καταναλώνει», με τα ενδιαφέροντα του να περιορίζονται σε αυτό το «κλειστό κύκλωμα» μέσααπό δοκιμασμένες τεχνικές όπως διατυπώνονται επιστημονικά και στο The Closing of the American Mind
B) The Pocketbook Theory Όπως είπαμε και ανωτέρω, η άλλη μονοδιάστατη παράμετρος που φέρνει τον ψηφοφόρο στην κάλπη, είναι η προσδοκία του καθαρά οικονομικού συμφέροντος, όπως αυτό ορίζεται από την διεθνή βιβλιογραφία και έχει εφαρμογή σε κοινωνίες που ήδη έχουν αφομοιωθεί στον αποκλειστικά οικονομικό υπαρξισμό.
Σημείωση : Χωρίς να υπάρχει πρόθεση συγκρίσεων (ακόμη) ανόμοιων εκλογικών σωμάτων, αναφέρουμε ότι η συμμετοχή στις Αμερικανικές Προεδρικές εκλογές έχει μια «νόρμα» περί το 50% (ΠΙνακες 1828 έως 2016)
ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΛΠΗ
1. Στις Εκλογές της Μεταπολιτευτικής περιόδου 1974-1993 , που έδωσαν πρωθυπουργούς : Τον Κωνσταντίνο Καραμανλη, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και οι δυο παράμετροι Α & Β είναι σε απόλυτη ισχύ.
Α: Τα Εθνικά Θέματα (α1) είναι ζωηρά, και οι Πολιτικοί Ηγέτες ανάλογακαι με την πολιτική τους τοποθέτηση τα προασπίζουν : Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ :28-4-1992 “Δεν υπάρχει παρά Μια Μακεδονία και η Μακεδονία αυτή είναι Ελληνική” ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Ενώ το Δίπολο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ – ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ λειτούργησε πολλές φορές ευεργετικά για τα Εθνικά θέματα
Ταυτόχρονα (α2) υπάρχει ένας οργασμός ανάπτυξης της Ελλάδας, ιδίως με βάση την Κευνσιανή Οικονομία και το Εθνικό Νόμισμα (Δημιουργία Χρήματος) της οποίας ο Ανδρεας Παπανδρέου ήταν απόλυτος γνώστης ως εν Αμερική Καθηγητης Οικονομικών.
Η ίδια περίοδος χαρακτηρίζεται έντονα από το κράτος–σύστημα που υπάρχει για να διαχέει τις Ελληνικές Αξίες και να υπηρετεί τον Άνθρωποστις αναζητήσεις του. (α3 και α4).
Β: Το ιδιωτικό (Pocketbook) οικονομικό όφελος που προηλθε από την κατά τα ανωτέρω «οικονομία θετικού αποτελέσματος» (positive sumeconomy) ακολουθήθηκε από την αυτόματη κοινωνική διάχυσή του, ικανοποιώντας και την Β παράμετρο που φέρνει τους ψηφοφόρους στις Κάλπες.
Έχει δε ιδιαίτερη αξία ότι οι παράμετροι Α και Β είχαν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ (Ιδανικό) ισχυρή ανάπτυξη στην περίοδο 1974-1993 πράγμα που έγινε κατορθωτό και από το δεδομένο ότι την περίοδο αυτή οι Κυβερνήσεις είχαν την Απόλυτη Κυριαρχία στο Ελληνικό Κράτος.
2) 1996- 2015 η συνεχής ταπείνωση και ο εκμηδενισμός της δύναμης των Εθνικών Κυβερνήσεων και των δυνατοτήτων τους να χαράξουν Εθνική Πολιτική στα όρια της (κάποτε) «Επικράτειας»
Α) Για την από το 1996 και μετά πορεία της Ελλάδας από το πρίσμα της πολιτικής–οικονομικής και κοινωνικής ανάλυσης, θα διάλεγα το εξώφυλλο ενός πονήματος που το 1992 σύστησα στους φοιτητές μου να μελετήσουν με τίτλο «Τελικά ο Λύκος Ηρθε». . Η Εικόνα του εξωφυλου…. θα μπορούσε να παρουσιάζει το τι συνέβη στην Ελλάδα, με Κυβερνήσεις μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας. Άλλωστε θα θυμάστε ότι από ένα σημείο και μετά σταμάτησε η χρήση του όρου «Κυβέρνηση» και αντικαταστάθηκε για όλο το επίμαχο διάστημα από τον όρο «διακυβέρνηση» που σημαίνει Διαχειριστή και όχι Κυβερνήτη.
Την δυναμική αυτή ανέλυσε στην Σύνοδο Κορυφής στις Καννες, 27/6/1995 ο Ανδρεας Παπανδρέου ως Καθηγητης Οικονομικών, αναπτύσσοντάς την ταυτόχρονα ως Πρωθυπουργός, και το περιεχόμενο αυτής της ανάλυσης δεον να θεωρηθει βιβλιογραφική αναφορά.
—Η προοδευτική αύξηση της αποχής στις Εθνικές Εκλογές είναι αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης μέρους του Εκλογικού Σώματος ότι η εντολοδόχος αυτού Κυβέρνησης ελάχιστα μπορεί να πράξει για την πραγμάτωση της εντολής του. Αυτό είναι μια ισχυρή αιτία αποχής, αποχής που μακροπρόθεσμα δύναται να αποτελέσει την βάση δημιουργίας δυναμικής απολιτικοποίησης και αισθήματος κοινωνικής περιθωριοποίησης (Political – Social Displacement).
Β) —Η ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ Β : Με το Μικροοικονομικό Πρίσμα : Την Ίδια περίοδο, κακοποιείται βάναυσα η παράμετρος Β (pocketbook) ενώ οι Κυβερνήσεις όχι μόνο δεν προστατεύουν το ιδιωτικό συμφέρον αλλά αντίθετα στις περιορισμένες Διαχειριστικές τους (πλέον) δυνατότητες με ιδιαίτερο ζήλο και περισσή σοφιστεία στηρίζουν την –έξωθεν εντολών – λεηλασία του εισοδήματος και της περιούσιας των Ελλήνων. Περιουσίας που συγκροτήθηκε με πραγματικούς κόπους, ιδρώτα και υπευθυνότητα της Ελληνικής Οικογένειας από το τέλος κάθε πολέμου το 1949, από διαδοχικές γενιές και για 61 ολόκληρα χρόνια. Η προπαγάνδα «βάφτισε» την Κευνσιανη Δημιουργία χρήματος «χρέος» και με βάση αυτή την αυθαιρεσία άρχισε η «αρπαγή της Ελλάδας».
Αυτό είναι ένα δεύτερο στοιχείο δημιουργίας αποχής – απομάκρυνσης από το πολιτικό σύστημα που δεν υπερασπίζεται πλέον τα συμφέροντα του Έλληνα πολίτη αλλά κάποιων τρίτων και που με επιχειρήματαιδεοληπτικής σοφιστείας πραγματοποιούν αναδιανομή του πλούτου σε «ευρωζωνικο» επίπεδο.
Γ) –Η ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ Α :
–α1-Με προοδευτικό τρόπο ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αναταράξεις, η παράμετρος των Εθνικών Θεμάτων και Θεμάτων Εθνικής Εμβέλειαςάρχισε να πλήττεται και μαζί της η Εθνική Αξιοπρέπεια. Τα Ίμια (25-31 Ιανουαρίου 1996) και οι Γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο σε αυτήν την περίοδο «συμβαίνουν».
Την Ίδια περίοδο η λέξη Ελλάδα και Έλληνες εξαφανίζεται ως δια μαγείας από τον δημόσιο λογο και τα ΜΜΕ. Ακούγεται : «η χώρα», «ο τόπος που μένουμε είναι «το σπίτι μας». Η Παγκοσμιοποίηση θέλει την κατάργηση της έννοιας του Έθνους, γιατί το έθνος είναι μήτρα δημοκρατίας, κοινωνικής συνοχής, πολιτιστικής ταυτότητας και –άρα– εμποδίζει την συνολική εξαχρείωση του Ανθρώπου στο στερεότυπο του δούλου και άσκοπου καταναλωτή. Οι Έλληνες βιώνουν ο μηδενισμός να γίνεται επίσημη δημοσία πολιτική, ενώ αυτοί που πιστεύουν στην πατρίδα, λοιδορούνται.
–α2– Με το Μακροοικονομικό Πρίσμα : Με την ως σε πανηγύρι είσοδοτης Ελλάδος στο Ευρώ (1η Ιανουαρίου 2002 ) και κατάργηση του Εθνικού Νομίσματος οι Έλληνες έχουν την διαβεβαίωση ότι ανοίγεται για αυτούς μια αγορά 350.000.000 ανθρώπων, και ότι γίνονται μέλη ενός ισχυρού νομίσματος κατακτώντας ευοίωνες προοπτικές για την ζωήτους. .
Στην πορεία οι Έλληνες ανακαλύπτουν ότι η είσοδός τους στο Ευρώ, «κατόρθωσε» –με πολιτική απόφαση- το εσωτερικό δραχμικό(λογιστικό) χρέος που δεν χρωστούσαν παρά μόνον στον ευατο τους, να θεωρηθεί εξωτερικό χρέος. Έτσι, «εκεί που μας χρωστάγανε (Γερμανικά Κατοχικά δάνεια και πολεμικές αποζημιώσεις επανορθώσεις) μας πήραν και το βόδι» Εθνικός και Ιδιωτικός πλούτος εκποιήθηκε και εκποιείται, οι Έλληνες έγιναν φτωχότεροι, ενώ ταυτόχρονα η Χώρα έχασε την δυνατότητα του Κευνσιανικου Εργαλείου.
Οι Έλληνες γίνονται στόχος ενός ανελέητου κυνηγητού, από κατασχέσεις, εισπρακτικές εταιρείες, εμπλοκές σε δικαστικές υποθέσεις. Η κοινωνία «βιάζεται» ηθικά και η προπαγάνδα εφαρμόζει εναντίον της το εργαλείο της θυματοποίησης (Victimization) σύμφωνα με το οποίο φταίει το θύμα του βιασμού λογω της παρεξηγήσιμης αμφίεσής της.
Οι Έλληνες φταίνε, είναι τεμπέληδες, κλέφτες και ζουν εις βάρος άλλωνλαών. Η Προπαγάνδα οργιάζει ταπεινώνοντας τους Έλληνες. Είναι μια επιχείρηση κορεσμού, σε στυλ «Καταιγίδα της Ερήμου» ώστε οι Έλληνες να χάσουν την αυτοπεποίθησή τους. Και οι ΔΙΑ-Κυβερνήσειςσυνεργούν….. με πράξη ή παράληψη.
ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ :
Στην Πολιτική Επιστήμη η «απότομη και βίαιη αναστροφή προσδοκιών» προκαλεί αναταράξεις. Από επανάσταση του λαού, σε αποσύνθεση της Κοινωνικής συνοχής, σε ξέσπασμα ανεξέλεγκτης βιας και οπωσδήποτεΑΠΟΧΗ από την πολιτική. Την Περίοδο 1996-2015 οι Έλληνες βίωσαν την πρώτη ισχυρή αναστροφή προσδοκιών –απλωμένη σε 16 χρόνια- μεταξύ 1996 και 2012 εντατικοποιηθείσα μετά τα Μνημόνια 8 Μαΐου 2010 με συνέπεια η αποχή να φθάσει από το 20,73% του 1993 στο 36,53% του 2012.
ΔΕΥΤΕΡΗ –ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ- ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ
To μεγάλο πλήγμα στην συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία έδωσε η ανακολουθία του Συριζα και του Α.Τσιπρα ως πρωθυπουργού.
Άσχετα με εάν αυτά τα οποία επαγγέλθηκε ήταν σωστά ή όχι , πραγματοποιήσιμα ή ανεδαφικά όπως διάφορες πολιτικές θέσειςυποστηρίζουν, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την χαριστική βολή στην Πίστη του Έλληνα ότι με την πολιτική του Βούληση και εκλογική συμμετοχή , έχειτην δύναμη να αλλάξει την ροή των πραγμάτων. Ο Συριζα ταπείνωσεβαθύτατα τους Έλληνες, τραυμάτισε το υψηλό τους φρόνημα , καθώς εν τοις πραγμασι προσυπέγραψε την επιχειρηματολογία του μονόδρομουκαι ακύρωσε εντελώς ως «αβάπτιστον» το …«Πρώτη φορά αριστερά»,ασπαζόμενος ως «βασιλικότερος του βασιλέως» το σύστημαμονόδρομων . Μέσα σε 8 μήνες (25/1/2015 – 20/9/2015) αρνήθηκε τον εαυτό τού και μετασχημάτισε τον Συριζα σε κόμμα συστεμικό που πάειμε το κατεστημένο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ΑΠΟΧΗ που πήρε 16 χρόνια να αυξηθεί κατά (περίπου) 16% να αυξηθεί για ακόμα 8,05 % στο για πρώτη φορά υψηλό ποσοστό των 43,43% μέσα αε αυτούς τους 8 μήνες.
Ο Συριζα με τον μετασχηματισμό του και την συμπαράταξη με το σύστημα μέσα σε 8 μήνες Ως ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΤΟΜΗ ΚΑΙ ΒΙΑΙΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ (προσδοκίες που αυτός δημιούργησε) επέφερε μια τραυματική εμπειρίαστο Εκλογικό σώμα η οποία συμμετείχε σωρευτικά –μαζί με τις άλλες παραμέτρους και στοιχεία που αναλύουμε–, στην παγίωση του υψηλούποσοστού αποχής άνω του 45%.
ΟΙ ΕΞΩΘΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στην Ελλάδα συντελούνε βίαια δυο «κοσμογονικές αλλαγές» στην διαχρονική Ελληνική οντολογική υπόσταση (α3) και (α4) ερήμην της βούλησης και της αποδοχής του Ελληνικού Λαού, και δη επεμβατικά και συγκεκαλυμμένα…..
Γίνεται μια βίαιη αντικατάσταση του Πολιτισμού (α3) από «κουλτούρα» και μια αντικατάσταση του Ανθρωποκεντρικού Κράτους (α4) με ένα κράτος που επιβάλει αυτή την προκατασκευασμένη κουλτούρα στους Ανθρώπους.
Οι καλλιεργημένοι Έλληνες αντιλαμβάνονται τις μεταλλάξεις και τα μέσαεπιβολής τους, και απέχουν μαξιμαλιστικά από αυτές. Και μια μορφήαποχής είναι και η Πολιτική αποχή από τις εκλογέςαποστασιοποιούμενοι από ένα σύστημα που στηρίζει αυτές τις μεταλλάξεις.
Οι ανεπιθύμητες αυτές μεταλλάξεις είναι εντονότερες στα αλλοτριωτικάσυστήματα των άσχημα –και οικιστικά- δομημένων πόλεων όπως η Αθήνα, όπου οι Άνθρωποι καλούνται να υπηρετούν το σύστημα χωρίςτα συστήματα των πόλεων να υπηρετούν τον Άνθρωπο. Και αυτή είναι η εξήγηση για το υψηλό ποσοστό αποχής στις Δημοτικές εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας με μικρότερο ποσοστό αποχής στις περισσότεροανθρώπινες πόλεις.
Όσοι έχουν την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν τις μεταλλάξεις αυτές και ως δημιουργούς του άσχημου Κόσμου που ζούμε και της συνολικής αποτυχίας της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας , επιδιώκουνκάθε δυνατή αποστασιοποίηση και μια από αυτές είναι και η αποχή από την Εκλογική Διαδικασία.
Από το έλλειμμα Δημοκρατίας της εποχής «Μαυρογιαλούρου»(πελατειακό σύστημα) από την ανισότητα που δημιουργεί η διάκρισητων Ανθρώπων σε δικούς μας (πολιτικούς πελάτες) και στους «άλλους», φθάσαμε στο έλλειμμα δημοκρατίας από την ισοπεδωτική απρόσωπηπροσέγγιση του Κράτους –της «Διακυβέρνησης» με την επίφαση της ίσης μεταχείρισης ως στοιχείου Δημοκρατίας. Όλοι ισοπεδωτικάεντάσσονται στα ίδια «κουτάκια» σε μια σύγχρονη εφαρμογή του «Προκρούστη» τον οποίο σκότωσε ο Θησέας, με τον Μύθο να προβάλειτο πολιτικό δίδαγμα ότι για να υπάρχει Δημοκρατία πρέπει να εξολοθρευτεί η ισοπέδωση. Ο Αριστοτέλης εξ άλλου δίδαξε ότι «Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων»
Η συνεχώς αυξανομένη Αποχή, είναι πολιτική συμπεριφορά. Είναι πολιτική πράξη. Εκφράζει την αποστροφή σε αυτό που διεθνώςπαρουσιάζεται ως εκσυγχρονισμός, ως πρόοδος, ως Πολιτισμός. Και το 50% της Αποχής του Ελληνικού εκλογικού σώματος είναι μια ισχυρή«καταψήφιση» στο μετά επάρσεως κατασκευαζομενο «ΔιεθνέςΜόρφωμα»
*
Β.Α.,Μ.Α.,Μ.C.P., Ph.d, Post Doc
Case Western Reserve University
University of Pennsylvania
Aριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας ΗΠΑ (1987)
Διετέλεσε μέλος της Διοικούσας (Συγκλήτου) του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Πρόεδρος της Εταιρείας Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Αιγαίου,
Σύμβουλος στο Δημοκριτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Νομάρχης Ρεθυμνης
Νομάρχης Θεσπρωτίας