Δε θα ξεχάσω ποτέ το θάρρος και την αγωνία που άκουγα στη φωνή των φοιτητών στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Μαζί με την Ελλάδα, ολόκληρη, θυμάμαι να είμαι σκυμμένος πάνω από ένα ραδιόφωνο και τον πατέρα μου να μού εξηγεί, πόσο σημαντικό ήταν αυτό που γινόταν εκείνη την ώρα. Πως ζούσα μια ιστορική, για την Ελλάδα, στιγμή. Δεν ήταν πολλοί εκείνοι που σήκωσαν την φωνή τους να μιλήσουν για Ελευθερία και Δημοκρατία στη Χούντα και αυτοί που το έκαναν, ήξεραν καλά ότι θα υποφέρουν για τις ιδέες και τον αγώνα τους.
Από τότε, τη φωνή αυτήν την άκουσα πολλές φορές και κάθε φορά με κάνει να νιώθω ότι η Δημοκρατία είναι κάτι που χαίρονται πολλοί, αλλά λίγοι θα έδιναν την ζωή τους γι’ αυτήν. Τους ανθρώπους που το έκαναν και το κάνουν, αξίζει να τους τιμούμε κάθε μέρα. Όχι μόνο μια 17 Νοεμβρίου τον χρόνο, αλλά κάθε μέρα που εκφράζουμε ελεύθερα μια γνώμη, γράφουμε μια ιδέα, ψηφίζουμε μια απόφαση ή ακόμα κι όταν περπατάμε στον δρόμο, αρκετά σίγουροι ότι πίσω μας δεν είναι μια «σκιά» που μάς έχει στοχοποιήσει για τα «πιστεύω» μας. Μόνο, όταν τιμούμε αυτήν την Ελευθερία καθημερινά, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, αν και όταν θα έρθει η ώρα. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις