Φίλες και Φίλοι, η φετινή συμμετοχή μου στην Παγκόσμια Ημέρα για την Ποίηση, με οδηγεί πίσω,64 συναπτά χρόνια πριν, το 1960,στα 15 μου χρόνια, όταν η ανήσυχη εφηβεία μου έβγαινε στο χαρτί, μ’ αυτά τα λόγια, που δεν σκουριάσανε μέσα μου με τίποτε, αλλά τα νιώθω πολύ «σημερινά» ακόμη, για όλους μας τους Ποιητές..
Προορισμός:
Γράφουμε στίχους όταν πεινάμε,
ή στον πόνο όταν κρυώνει η καρδιά
κι η αδειοσύνη των γυμνών χεριών
ζητά φιλί ή ένα μέτωπο ν’ ακουμπήσει.
Κι έτσι μαλώνουμε
για το χρώμα μιας αβρής πεταλούδας,
ή για ένα κομμάτι ψέμα που επίπονα, σκληρά,
μ’ όλη την μαλακιά σαν λάδι γλώσσα μας,
με πάθος γι’ αυτό που ξέρουμε
πως θα χαθεί μαζί μας,
ως αλήθεια σφυρηλατούμε,
μαχαίρι δίκοπο να κόβεις και να κόβεσαι..
Κι όλα αυτά για να κερδίσουμε μια σελίδα
για όλους μας στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό,
ή για μια γιορτή σεμνή των πιο στενών φίλων,
«εις μνήμην»..
Αδέλφια μου Ποιητές, φορές-φορές,
θαρρώ πως μοιάζουμε στον Ηρόστρατο
κι ας χτίζουμε ναούς εμείς..
*
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ- Σεπόλια,1960.