Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Χαρβαλιά για τους αδιόρθωτους Γερμανούς και πόσο γενναιόδωρη υπήρξε η ιστορία απέναντί τους, θυμήθηκα την επίσκεψή μου στο μουσείο του εθνικοσοσιαλισμού του Μονάχου..
Εκεί ανακάλυψα την ανάλαφρη προσπάθεια του κράτους να πείσει τους Βαυαρούς ότι , εν πάση περιπτώσει , ο Χίτλερ δεν είχε και τόσο δίκιο.. Μας εξηγεί βέβαια ότι το σύνολο του γερμανικού πληθυσμού δεν είχε και ιδιαίτερες δυσκολίες να δεχτεί τον ναζισμό..
Και κάπου τους ξεφεύγει για τον αρχιτέκτονα του Χίτλερ που τα ισόβιά του μετετράπησαν σε πέντε χρόνια… Αλλά το εντυπωσιακό με το μουσείο είναι ότι, πλην εβραϊκού ολοκαυτώματος, ουδέν περί των ναζιστικων θηριωδιών στην Ευρώπη και βεβαίως ουδέν για την Ελλάδα..
Οπότε αποφάσισα να περιπλανηθώ στην γλυπτοθήκη του Μονάχου για να ηρεμήσω και να ανακαλύψω ότι οι φίλοι και σύμμαχοι και Siemens και Δίστομο και Κομμένο μας χρωστούν ένα ολόκληρο αέτωμα από τον ναό της Αφαίας στην Αίγινα..
Βέβαια, το αέτωμα δεν είναι μόνο του… συνοδεύεται από φιάλες και κύλικες που αναμφίβολα εκτήθησαν με νόμιμο τρόπο ενδεχομένως κατά την διάρκεια της κατοχής στην χώρα μας… κάτι αντίστοιχο των βουλγαρικών λεηλασιών στο μουσείο της Σαμοθράκης….
Οπότε συγχύστηκα και πάλι, ανακαλύπτοντας στην είσοδο της γλυπτοθήκης τον δικό μας Όθωνα, εν είδει προστάτου των αρχαιοτήτων μας και αποφάσισα, ποιητική αδεία, να τον φιλοδωρήσω με την κεντρική εκκλησία της πόλης, διακοσμημένη με τον προσφιλή στην Βαυαρία αγκυλωτό σταυρό..
