Μανώλης Κοττάκης
Η Γαλλία ήταν πάντοτε στην πολιτική πρωτοπορία των παγκόσμιων ιδεολογικών ρευμάτων. Αλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Ηταν στην πρωτοπορία του Διαφωτισμού, ο οποίος με τις ιδέες του σφράγισε την ήπειρό μας. Ηταν στην πρωτοπορία με τον Μάη του ’68. Ηταν στην πρωτοπορία με το δημοψήφισμα για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η απόρριψη του οποίου είχε και θετικές συνέπειες, την υπεράσπιση του εθνικού κράτους, αλλά και αρνητικές συνέπειες. Η Ευρώπη αντιμετώπισε την οικονομική κρίση του 2008-2015 χωρίς νέους θεσμούς. Η Γαλλία είναι στην πρωτοπορία ενός παγκόσμιου ιδεολογικού ρεύματος και τώρα.
Τα αποτελέσματα των προχθεσινών βουλευτικών εκλογών, όπου η ταυτοτική δεξιά της Μαρίν Λεπέν επικράτησε πλήρως του μετώπου των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών και των οικολόγων, ανοίγουν μια νέα πολιτική σελίδα για την ήπειρο. Πολύ σημαντικότερη απ’ ό,τι φαίνεται εξαρχής. Τα συνήθη κλισέ που έχουν κυριαρχήσει μιλούν για την επικράτηση της Ακροδεξιάς, του φασισμού, του εθνικισμού, του σοβινισμού, του αντισημιτισμού και άλλων τινών. Αλλά εδώ, αν μελετήσουμε σωστότερα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα διακυβεύματα που αναδεικνύονται με εμφατικό τρόπο στις γαλλικές εκλογές δείχνουν ότι αυτή η μάχη υπερβαίνει κατά πολύ τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές στις οποίες έχουμε μάθει να πολεμάμε ο ένας τον άλλον. Της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου. Υπερβαίνει ακόμα ακόμα αυτή η μάχη και τα όρια του εθνικού κράτους.
Γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για μία επιλογή η οποία έχει ως αντικείμενο υπεράσπισης τη διατήρηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, η οποία απειλείται σαφώς από άλλες θρησκείες και από άλλους πολιτισμούς που έχουν μετακομίσει ως μουσαφιραίοι στα χώματά μας λόγω της κρίσης μετανάστευσης. Εχει ως αντικείμενο υπεράσπισης τον ευρωπαϊκό δυτικό πολιτισμό όπως τον ζήσαμε. Αυτός ο πολιτισμός απειλείται πλέον. Αλλοιώνεται καθημερινά. Αλλάζουν τα ήθη, αλλάζουν τα έθιμα, αλλάζει η όψη των πόλεων, αλλάζει η ζωή. Η Ευρώπη δέχεται το διαφορετικό αλλά δεν μπορεί να δεχθεί να επικρατήσει αυτό το διαφορετικό ως ευρωπαϊκό. Γιατί η Ευρώπη δεν είναι Ανατολή. Δεν είναι βαθιά Ανατολή. Μου λέει βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος επισκέφτηκε πρόσφατα το Παρίσι, ότι περπάτησε μεγάλες αποστάσεις χωρίς να ακούσει ούτε μία γαλλική λέξη. Παρατηρώντας απλώς μουσουλμάνους και μουσουλμάνες με μαντίλες ή Αραβες να κάνουν επίδειξη πλούτου και αλαζονείας στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας.
Η επιθετικότητα των νέων πληθυσμών έφθασε σε τέτοιο σημείο, ώστε μέσα στα αστικά λεωφορεία μετά βίας να γίνεται αποδεκτή η παρουσία λευκών, εάν καμιά φορά, όπως αποδεικνύεται και από βίντεο, δεν τους πετούν με τις κλοτσιές από τις πόρτες οι μουσουλμάνοι. Η εικόνα αυτή είναι γνώριμη και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πρωτεύουσες στις οποίες οι πληθυσμοί συμπεριφέρονται αναζητώντας εκδίκηση για το αποικιοκρατικό παρελθόν τους στους γενέθλιους τόπους τους. Οπως και να έχει, πίσω από το σύνθημα «ασφάλεια, ελευθερία, ενότητα» που λανσάρει ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν κρύβεται όχι απλώς η εθνική αλλά η ευρωπαϊκή αγωνία για τη διάσωση και τη διατήρηση των ευρωπαϊκών αξιών. Αυτές διακυβεύονται.
Είναι βεβαίως πολιτικά οξύμωρο να υπερασπίζεται τον δυτικό πολιτισμό και την ευρωπαϊκή ταυτότητα, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στον χριστιανισμό, στον Διαφωτισμό, στον ρωμαϊκό και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ένα κόμμα ακροδεξιό. Καθώς υποτίθεται ότι ο εθνικισμός δεν πάει μαζί με τον Διαφωτισμό. Ενώπιον ενός πολιτισμικού εχθρού ο οποίος αντικαθιστά την αγάπη της Παναγίας των Παρισίων με τεμένη φανατισμού και ιδιοποιείται τον πλούτο των Ευρωπαίων φορολογουμένων με τη μορφή επιδόματος για να τον στέλνει με τη μορφή εμβασμάτων στην πατρίδα του (χρησιμοποιώντας τη διπλή υπηκοότητα) πάει και παραπάει όμως. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Καμία σχέση με την ελευθερία, με την ισότητα και με την αδελφοσύνη.
Ελευθερία και ισότητα δεν υπάρχουν ούτε μεταξύ των μελών του, ανδρών και γυναικών, ενώ ως αδελφοσύνη εννοείται η αδελφοσύνη μεταξύ ανθρώπων του ίδιου θρησκεύματος. Η Ελλάδα, επειδή είναι όμως ενδιάμεσος σταθμός αυτών των ρευμάτων αλλά και επειδή ως σταυροδρόμι με την Ανατολή έχει ακόμα καλύτερους κώδικες συνεννόησης μαζί τους, ακόμη δεν έχει αντιληφθεί το συνολικό μέγεθος αυτών των κινδύνων, παρά μόνο υβριδικά στοιχεία τους. Η άνοδος των λεγόμενων ακροδεξιών ρευμάτων και η μετατροπή τους σε ημισυστημικά κόμματα ουσιαστικά αποτελούν την άμυνα των ευρωπαϊκών λαών εναντίον της απειλούμενης καταστροφής της παράδοσης. Εάν τα κανονικά δεξιά κόμματα δεν είχαν αλωθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, οι λαοί δεν θα χρειάζονταν τα νέα ταυτοτικά κόμματα. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, όμως, και τα παλαιά δεξιά κόμματα υπηρετούν το κεφάλαιο με φθηνά χέρια μεταναστών (αδιαφορώντας για την ευρωπαϊκή ταυτότητα), οι επιλογές είναι, χωρίς πολλές ντροπές, μονόδρομος. Η Γαλλία δείχνει τον δρόμο. Η αγάπη για την πατρίδα και την ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι το νέο πολιτικό σύνορο.