Μετά την εκλογή Τραμπ στην Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αρχίζει να έχει και κάποιο νόημα η πρόσφατη αναπάντεχη επίσκεψη, αστραπή επίσκεψη, του Μάικ Πομπέο στην Αθήνα, ως και η συνομιλία που είχε με τον Μητσοτάκη. Ας ελπίσουμε λοιπόν για κάτι ευοίωνο στα κυριαρχικά μας που πανταχόθεν oχι μόνο αμφισβητούνται, αλλά με διαφορά προσχήματα σχεδόν βάλλονται και, για την ώρα, πάντα «δημοκρατικά».
Η οικουμένη λοιπόν περιμένει και ελπίζει στον σταματημό της αιματοχυσίας στα δύο ενεργά, από πολλού, πολεμικά μέτωπα, και που δεν λένε να σβήσουν, και μάλλον έτσι θα μας βρει και ο Φεβρουάριος. Μέχρι τότε λοιπόν το κράτος ΗΠΑ θα πορεύεται με δύο Προέδρους έχοντας τον νεοεκλεγέντα στην προθέρμανση μέχρι την ορκομωσία του.
Αμέσως μετά όμως έρχονται και τα δύσκολα με πρώτα τα της Μέσης Ανατολής δια τα οποία δεν προβλέπεται λύση, και αυτό διότι οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ δεν θα είναι ίδιες (τρία μάτια οι δυό τους) με αυτές που προ τετραετίας άφησε και ήξερε, και θα πρέπει να αναθεωρήσει αλλιώς την στάση της Ουάσιγκτον απέναντι αυτών των δύο χωρών, και κατ επέκταση του Ισλαμικού τόξου της περιοχής. Δεν θα του είναι εύκολο με τους κοντά 100 Ισραηλινούς ομήρους τους οποίους (καθ ‘ υπόδειξη Ερντογάν;) η Χαμάς θεωρεί ισχυρό διαπραγματευτικό «ατού» για διαπραγματεύσεις προς μία συμφωνία στα μέτρα της που να αποβλέπει ακόμα και στην αποβολή από την περιοχή των Ισραηλινών. Το έχουν καθαρά δηλώσει όπως και το Ιράν.
Στο άλλο μέτωπο της Ουκρανίας θα είναι εξ ίσου δύσκολα να πεισθεί από την πλευρά της Ουκρανίας μια Ειρήνη με παραχώρηση των χαμένων εδαφών στην Ρωσία, ως και απο την πλευρά της Ρωσίας να υπάρξει δέσμευση, ότι θα σταματήσει έκεί, χωρίς τίποτα άλλο πέραν αυτών. Έτσι ο Τραμπ με σ το χέρι τις δύο αυτές καυτές πατάτες, καλείται όπως βάσει των προεκλογικών του υποσχέσεων να αποκαλύψει τίνι τω τρόπω η Ειρήνη, αμέσως με την είσοδο στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου. Εμείς; Ας σταυρώσουμε, αναμένοντας, δεξιού χεριού δείκτη και μέσο ελπίζοντες.