Όλος ο κόσμος απο την περιοχή Πύργου Ηλείας σχολιάζει ευμενέστατα την, επί τέλους, πρόταση Κατρίνη για κοινό μέτωπο από όλους τους Ηλείους βουλευτές προς πίεση Περιφέρειας και Υπουργείου για την κατασκευή του πολλάκις εξεγγελθέντος και ισάκις πολλάκις ακυρωθέντος Εθνικού δρόμου Πύργου Τσακώνας.
Με συνήγορο, τα όχι και λίγα, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα που έχουν σημειωθεί στον σημερα Επαρχιακό ακόμα αυτόν δρόμο με την υπέρ αυξημένη κίνηση φορτηγών μετά ρυμουλκούμενης νταλίκας, θα έπρεπε ήδη να είχε τεθεί προς υλοποίηση το απαραίτητο για την συν τοις άλλοις τουριστική κίνηση της περιοχής, αυτό έργο.
Ένα σημάδι που δείχνει πως κάτι έχει αρχίσει να κινείται στο χρόνια εγκαταλειμένο κομμάτι της Ελληνικής Επικράτειας, είναι μια «ισχνή»
και «ανόρεχτη» ανακοίνωση επανέναρξης των εργασιών παράκαμψης του Αγίου Ιωάννου, που τόσο πολύ θα ωφελήσει την ομαλή μετάβαση από των Κατάκολο τουριστικών λεωφορείων προς Ολυμπία, και αυτό οφείλουν να προσέξουν επίσης οι τοπικοί πάσης φύσης άρχοντες, πριν απορροφήσει τα πάντα το λιμάνι της Πάτρας, θέμα που όλοι πολύ καλά γνωρίζουν αλλά κανείς δεν, εμπράκτως ενδιαφέρεται, μήπως και οικονομικά αναπνεύσει η τοπική κοινωνία. Μια κοινωνία που μαστίζεται από την πασιφανή εγκατάλειψη.
Μία έστω και σύντομη επίσκεψη στην πόλη του Πύργου από την Πατρών/ Πύργου και κοντά δύο χιλιόμετρα πριν, η παρακμή της «περιοχής βγάζει ματι» από τα εκατέρωθεν της οδού παρατημένα γιγαντιαία κτίσματα στέγες τελειωμένων προ πολλού πάσης φύσης επιχειρήσεων, και όχι μόνον, αλλά και κατοικιών μέσα κι έξω από την πόλη, όπως και τα παρατημένα που χάσκουν εγκατάλειψης καταστήματα εντός αυτής.
Τέλος ας μην αναφερθούν τα πάμπολλα κλειστά (ακατοίκητα) σπίτια
και οι μισογκρεμισμένες κατοικίες που προφανώς ανήκουν σε μη ενδιαφερόμενους ιδιοκτήτες, λόγω του ασύμφορου της διατήρησης ή και την μη προσφορα, λόγω της έλλειψης εργατικών χεριών. Μια έλλειψη αυξανόμενη. Πως να υπάρξουν «χέρια» όταν δεν υπάρχει προσφορά εργασίας, για πάρα πάρα πολλούς και ποικίλους λόγους.
Τα πάντα κατατάσσονται σε αυτά που ναι μεν βλέπονται αλλά δεν θα πρέπει δε ποτέ να λέγονται, είχε τονίσει κάποιος κάποτε. Και η με φόρα κατηφόρα καλατραβα!