Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη.
Που έμεινε για πάντα 15 ετών και μια γενιά σημαδεύτηκε για πάντα.
Μια γενιά που είδε πού οδηγεί η αυθαιρεσία της βίας. Και αργότερα έζησε τα πάντα.
Είδε τους συμμαθητές της να μεταναστεύουν στο εξωτερικό.
Είδε όσους έμειναν στην χώρα να μη μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Είδε τους δρόμους που περπατά να γεμίζουν με τα ερωτήματα του μίσους:
«Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια;»
«Γιατί δεν μένουν στη χώρα τους και έρχονται στα νησιά μας;»
«Μήπως τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο;»
«Τι φορούσε; Μήπως τον προκάλεσε; Γιατί δεν μίλησε νωρίτερα;»
Μια γενιά που ενηλικιώθηκε σε μια στιγμή μένει ακόμη αδικαίωτη. Οι τότε «ταραξίες» μετά από 16 χρόνια είναι αντιμέτωποι με την εργασία χωρίς δικαιώματα, την ανεργία, την ακρίβεια, τα απλησίαστα ενοίκια, την αβεβαιότητα.
Είναι ακόμα αντιμέτωποι με την αυθαιρεσία του κράτους.
Βλέπουν να προφυλακίζεται ο συμμαθητής του Αλέξη, Νίκος Ρωμανός, με μόνο στοιχείο μισό δακτυλικό του αποτύπωμα σε σακούλα σκουπιδιών.
Την ίδια στιγμή που 2 χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη το μόνο που έχει αποκαλυφθεί είναι η προσπάθεια κυβερνητικής συγκάλυψης. Μονταζιέρα, μεταφορά βαγονιών και το βίντεο από τη φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας που χάθηκε.
Έχουμε υποχρέωση να δημιουργήσουμε μια χώρα για τη γενιά του Αλέξη.
Μια χώρα με ισότητα απέναντι στον νόμο, στον συνάνθρωπο, στις ευκαιρίες, στο μέλλον.
