Ο Μανώλης Κοττακης για τον Ντόναλντ Τραμπ

Μανώλης Κοττάκης

Από σήμερα ο Ντόναλντ Τραμπ είναι και επισήμως ο 47ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. ∆ιαχειρίζεται και τυπικώς τις τύχες μας. Όχι μόνο τις τύχες του λαού του. Από τις αποφάσεις του θα εξαρτηθεί εάν ο κόσμος θα μπει σε μία τροχιά ειρήνης ή αν οι συρράξεις που τροφοδότησαν την αδηφάγο πολεμική βιομηχανία των κρατών θα συνεχιστούν εις βάρος των οικονομιών των εθνών. Μεταξύ άλλων και του δικού μας, το οποίο πληρώνει το φυσικό αέριο σε υπερδιπλάσια τιμή σε σύγκριση με αυτήν που το πλήρωνε στο παρελθόν. Αλλά και που ζει σε μία εντελώς επισφαλή γειτονιά, όπου έχουν ανοίξει και στον Βορρά και στον Νότο οι ορέξεις για την αναθεώρηση των συνόρων.

Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στο πανεπιστήμιο δίνοντας μάχες υπέρ της υπερδύναμης κόντρα στις τέως Σοβιετικές ∆ημοκρατίες και τις τότε κομμουνιστικές νεολαίες που υποστήριζαν ότι είναι παράδεισος ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχουμε ανάγκη να θαυμάσουμε ξανά την Αμερική.

Ο Τραμπ πρέπει να εφεύρει τον θαυμασμό για την Αμερική. Αυτός χάθηκε στα χρόνια που έφυγαν. Και τον θαυμασμό αυτόν μπορεί να τον προκαλέσει αν κάνει σωστή χρήση της ισχύος της και της εξουσίας, αυτού που ο τέως πρόεδρος Μπάιντεν αποκάλεσε «ακραία ολιγαρχία του πλούτου». Πράγματι ο Τραμπ είναι δισεκατομμυριούχος. Ο Μασκ είναι δισεκατομμυριούχος. Κι άλλοι δίπλα τους. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί που θα μπορούσαν να κάθονται και ν’ απολαμβάνουν τα δισεκατομμύριά τους έβαλαν τον εαυτό τους στην περιπέτεια της εμπλοκής με τα κοινά. Της περιπέτειας της δημόσιας έκθεσής τους. Έβαλαν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές στη δοκιμασία της προσωπικής τους ασφάλειας, η οποία θα απειλείται καθημερινά. ∆εν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ορκωμοσία έγινε σε κλειστό χώρο όχι μόνο για τον καιρό. Η κυβέρνηση Τραμπ είναι η πρώτη ακραία ολιγαρχία του πλούτου που βγαίνει στο φως για να κυβερνήσει και να αξιολογηθεί. Και χορτασμένη όπως είναι από υλικά αγαθά, είναι λίαν πιθανό να είναι και πολύ περισσότερο ανεξάρτητη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των ∆ημοκρατικών, οι οποίες στηρίζονταν στις ακραίες ολιγαρχίες του πλούτου, οι οποίες όμως δεν εμφανίζονταν ποτέ στο φως και τις είχαν για μαριονέτες.

Αυτή είναι η διαφορά στη δημοκρατία. Το φως από το σκοτάδι. Ένας δισεκατομμυριούχος που διεκδικεί την ψήφο των πολιτών έχει και την ανεξαρτησία για να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Ένας πολιτικός ο οποίος στηρίζεται παρασκηνιακά στους δισεκατομμυριούχους είναι ένα σκιάχτρο. Ανδρείκελο. Το οποίο στην καλύτερη περίπτωση, έχουμε υπόψη μας παραδείγματα, από πολιτικός πολλές φορές μπαίνει στον πειρασμό να καταστεί οικονομικός παράγων του τόπου. Και από ρυθμιστής της ελεύθερης οικονομίας με τις αποφάσεις του να κρατικοποιεί την οικονομία για τον προσωπικό του λογαριασμό. ∆εν είναι λοιπόν αμαρτία ότι η ακραία ολιγαρχία του πλούτου βρίσκεται στην εξουσία. Αμαρτία είναι πώς θα τη διαχειριστεί.

Στο εσωτερικό της Αμερικής, όπου ο Τραμπ καλείται να ενώσει έναν λαό έχοντας απέναντί του σχεδόν στο σύνολό του ένα εχθρικό και διαβρωμένο από τους ∆ημοκρατικούς κράτος. Στο εξωτερικό από τις αποφάσεις που θα λάβει και για την ανάκτηση κρίσιμης επιρροής της χώρας του, αλλά και για το μέλλον που έρχεται. Η συμμαχία με τον Μασκ εξασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης που είχαν συρρικνώσει οι ∆ημοκρατικοί στο διαδίκτυο παντού, είτε στο Χ είτε στο facebook ή στο TikTok που πρόλαβαν να απαγορεύσουν αλλά μάλλον θα επανέλθει. Του εξασφαλίζει την αφιλτράριστη απευθείας επικοινωνία με τους λαούς και περιθωριοποιεί τα απολιθώματα του συστήματος. Του εξασφαλίζει επίσης την ελευθερία της πληροφόρησης. Ο Μασκ έχει δεσμεύσει στο ∆ιάστημα μεγάλα οικόπεδα στα οποία έχει τοποθετήσει δορυφόρους από τα οποία ελέγχει τη Γη.

Πόλεμοι

Και αυτά είναι απολύτως κρίσιμα, όπως έγινε σαφές και στον πόλεμο της Ουκρανίας, και στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, για την έκβαση των συρράξεων. Όποιος ελέγχει το ∆ιάστημα έχει στρατηγικό πλεονέκτημα στη Γη. ∆εν είναι ο μόνος, βεβαίως. Η λεπτή γραμμή πάνω στην οποία έχει να πατήσει ο Τραμπ στο εσωτερικό της χώρας του, όπου η οικονομία τα δύο επόμενα χρόνια θα πάει καλά χάρη και σε μεταρρυθμίσεις που έκανε ο πρόεδρος Μπάιντεν, είναι πώς θα διαχειριστεί τον θυμό του για όλα όσα υπέστη στη διάρκεια της τετραετίας που έφυγε. Αν θα επικρατήσει ο ρεβανσισμός ή όχι. Τα πρώτα δείγματα είναι αμφιλεγόμενα. Ο Αμερικανός πρόεδρος επέλεξε να μην υποκριθεί και κάλεσε στην ορκωμοσία του χθες μόνο όσους ηγέτες τον στήριξαν σε αυτή τη δοκιμασία και όχι όλους όσοι πολιτεύτηκαν εχθρικά μαζί του, ακόμα και μετά την ορκωμοσία του. Ανθρώπινο. Ήταν τουλάχιστον γελοίο το θέαμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που συνεδρίασε στη Γερμανία για να αποφασίσει πώς θ’ αντιπολιτευτεί τον Τραμπ μετά την ορκωμοσία του.

Μονόδρομος

Η ανάδειξη μιας σειράς κυβερνήσεων οι οποίες θα μπορούν να προσαρμοστούν στο δόγμα του είναι για κείνον μονόδρομος, αλλά μέχρι να επέλθουν οι πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη πρέπει να συνεργαστεί με αυτές που έχει, καλώς ή κακώς. Η λεπτή αυτή η γραμμή περιλαμβάνει και θέματα που δίχασαν την αμερικανική κοινωνία, και τον κόσμο την προηγούμενη τετραετία. Αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες μας, ο πρόεδρος Τραμπ θα ικανοποιήσει την πολιτική του νέου υπουργού Υγείας Κένεντι και θα συστήσει εξεταστική επιτροπή για τα εμβόλια και για τους θανάτους που προκάλεσαν, βάζοντας στο σκαμνί τον δόκτορα Φάουτσι παρά την αμνηστία Μπάιντεν. Αν επίσης είναι ακριβείς οι πληροφορίες μας, θα ζητήσει να επιστρέψουν στις ένοπλες δυνάμεις όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες που απολύθηκαν εκδικητικά από τους ∆ημοκρατικούς επειδή δεν εμβολιάστηκαν. Πρόκειται για θέματα σοβαρά, που αφορούν την επιστήμη και ενδεχομένως θα δικαιώσουν όλους όσοι θεωρούνταν ψεκασμένοι, αλλά θα έχουν ως συνέπεια την απώλεια κρίσιμου πολιτικού χρόνου για τον πλανητάρχη. Στην πατρίδα μας οι παραπομπές προκαλούν τη συμπάθεια και ωφελούν τους παραπεμπόμενους συνήθως. Συσπειρώνουν.∆εν ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί στην Αμερική.

Μ’ αυτές τις πρώτες εισαγωγικές σκέψεις καλωσορίζουμε τον 47ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και ελπίζουμε να μη διαψεύσει τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί στη ∆ύση για τη νέα προεδρία του. Μία προεδρία που πρέπει να βασιστεί στην ισχύ, αλλά και στο δίκαιο. Η συναλλακτική πολιτική μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα μέχρις ενός ορισμένου σημείου. Τα κράτη δεν είναι εταιρίες και οι λαοί δεν είναι συμβόλαια.