Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ*
Ο πρώτος μετά την μεταπολίτευση (προσωρινός) πρόεδρος της Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος ήταν παρών στην επίσημη ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα την 7η Μαρτίου 1948, τελετή η οποία έγινε στη Ρόδο.
Εκεί βρέθηκε ως πολιτικός σύμβουλος του αντιναυάρχου Περικλή Ιωαννίδη ο οποίος παρέλαβε απ’ τον Άγγλο ταξίαρχο A.S.Parker τη διοίκηση της αγγλοκρατούμενης απ’ το 1945 Δωδεκανήσου, όλων δηλαδή των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων (και των Ιμίων….) του νοτιοανατολικού Αιγαίου με την Ελλάδα.
Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος είναι συγκλονιστικός στην περιγραφή του για την ιερή εκείνη στιγμή της Ένωσης:
«Όταν άρχισε ν’ ανεβαίνει η ελληνική σημαία στο κοντάρι, διά μιας όλοι οι παρευρισκόμενοι Δωδεκανήσιοι γονάτισαν στο χώμα. Γονάτισαν να χαιρετίσουν τη σημαία […] Όταν τελείωσε η τελετή και διαλυθήκαμε, ξαφνικά αντελήφθην ότι ο κόσμος που παρευρίσκετο εκεί δεν διελύετο να πάει στις δουλειές του.
Αλλά, συσσωματωμένος ως ένας άνθρωπος, ως μια μάζα, εβάδιζε προς μία ορισμένη κατεύθυνση. Λέω, “πού πάνε αυτοί”; Όλος αυτός ο κόσμος, πλήθος, πήγαινε γραμμή σε μία κατεύθυνση. “Αυτοί – λέει – πάνε στο νεκροταφείο. Πάνε να πούνε στους νεκρούς ότι ελευθερώθηκε η Δωδεκάνησος”. Από γενεά σε γενεά»…..
Παραφράζοντας τα όσα ανατριχιαστικά περιγράφονται πιο πάνω, οφείλουμε να πούμε σήμερα από τα Ίμια, τα Δωδεκάνησα, το Αιγαίο, στον Παναγιώτη Βλαχάκο, Χριστόδουλο Καραθανάση και Έκτορα Γιαλοψό: ότι ο τόπος θυσίας τους, αυτός που απελευθερώθηκε το 1948 μετά από εξακόσια χρόνια σκλαβιάς, παραμένει Ελληνικός!
Η εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο αφορά το ιστορικό μας καθήκον και χρέος έναντι των προηγούμενων και των επόμενων γενεών, έναντι ζώντων και κεκοιμημένων. Απέναντι στη συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από την Τουρκία.
Αντίσταση απέναντι στην Τουρκία
Σκοπός της Τουρκίας ήταν και είναι η μεταβολή του εδαφικού status quo, που προβλέπεται σε διεθνείς συνθήκες, με κεντρικό άξονα τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων, καθώς και του νομικού καθεστώτος στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο που πηγάζει από το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία, ως κράτος και παρακράτος, ως «Γαλάζια Πατρίδα», «Σύνορα της Καρδιάς μας» και άλλα Ναζιστικής καταγωγής, τύπου «Ζωτικού χώρου», σχέδια εφαρμόζει ένα πλέγμα συνεχώς αυξανόμενων διεκδικήσεων όπως:
Η αμφισβήτηση του νομίμου και κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας, με απειλή πολέμου (casus belli), να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια, όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας και όπως έχει πράξει το σύνολο σχεδόν των παράκτιων κρατών της διεθνούς κοινότητας, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης (σε Εύξεινο Πόντο και Ανατολική Μεσόγειο),
Η αμφισβήτηση του εύρους του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, μέσω συνεχών παραβιάσεών του από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη,
Η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί νησιών και παραβίασή της ακόμα και στην περίπτωση κατοικημένων περιοχών (δηλώσεις ότι 132 νησίδες και βραχονησίδες ανήκουν στην Τουρκία)
Ηαμφισβήτηση των θαλάσσιων συνόρων
Ηαμφισβήτηση ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα
Η αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων εντός του FIR Αθηνών που ασκεί η Ελλάδα βάσει αποφάσεων του ICAO, και η συνεχής άρνηση συμμόρφωσης της Τουρκίας προς τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας,
Η αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων της Ελλάδας εντός της περιοχής ευθύνης της για θέματα έρευνας και διάσωσης (25ος μεσημβρινός),
Η απαίτηση για συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων τόσο του Αιγαίου αλλά και της Μεσογείου.
Η απαίτηση της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Τις παραπάνω αμφισβητήσεις, η Τουρκία προωθεί στην πράξη με μεθόδους και πρακτικές (απειλή πολέμου, βίαιες παραβιάσεις εθνικού εναέριου χώρου που πραγματοποιεί ακόμα και με οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη και μάλιστα υπεράνω κατοικημένων νησιών κ.ά)
Πολιτική αντίιστασης στον τουρκικό εθνικισμό
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, είναι επιτακτική ανάγκη η ανάπτυξη μίας διαφορετικής πολιτικής πράξης και αντίστασης στον αχαλίνωτο τουρκικό εθνικισμό και επεκτατισμό. Πράξη οποία θα βασίζεται στην ιστορική μας παράδοση και Μνήμη, στην ετερότητα και την ιδιοπροσωπεία μας, στην αντιστασιακή Ελληνικότητα, στον Πολιτισμό μας, στην Ιστορία αλλά και στα σύγχρονα επιτεύγματα.
Για την υπεράσπιση των Ιμίων, των Δωδεκανήσων, του Αιγαίου, του Ελληνισμού, ως αιώνιο ανθρώπινο και ελληνικό χρέος στους πεσόντες την 31η Ιανουαρίου 1996 Παναγιώτη Βλαχάκο, Χριστόδουλο Καραθανάση και Έκτορα Γιαλοψό!
* Ο Θεοφάνης Μαλκίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη από προγόνους διασωθέντες της Γενοκτονίας η οποία τελέσθηκε από την Τουρκία στο χρονικό διάστημα 1908-1924 και των Ολοκαυτωμάτων κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής και Φασιστικής Κατοχής (1941-1944), όπου η οικογένειά του είχε και στις δύο αυτές τραγικές για τον Ελληνισμό περιόδους, θύματα, ορφανά και αγνοούμενους.
Μαζί με τον Βασίλη Αιβαλιώτη, έχει επιμεληθεί το βιβλίο για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που αφορά το βίο, το έργο του και ό,τι δημοσιεύτηκε για το θάνατό του. (Εκδόσεις Πολιτιστικού Αναπτυξιακού Κέντρου Θράκης, Ξάνθη 2024)
Είναι διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γονοκτονιών η οποία το 2007 αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Έχει γράψει και έχει μεταφράσει βιβλία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων.