Διαβάζοντας ένα άρθρο γνώμης (08/03/25) υπό τον τίτλο «Η Ορθοδοξία ως τρόπος να φέρεις πέντε χώρες πιο κοντά στη Ρωσία», θυμηθήκαμε για άλλη μια φορά την πολυσυζητημένη θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον: «Σύγκρουση Πολιτισμών». Μια σύγκρουση σύμφωνα με την οποία, το νέο πολυπολικό διεθνές σύστημα μετασχηματίζεται επηρεασμένο από συμμαχίες -ή αντιπαλότητες- που έχουν τη ρίζα τους σε θρησκευτικο-πολιτισμικούς παράγοντες. Αναλύοντας την καταλυτική επίδραση των απόψεων του Χάντιγκτον στα διευθυντήρια αποφάσεων των Αγγλοσαξόνων, θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε γιατί υιοθετούνται πολιτικές επαναχάραξης συνόρων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, και πώς οι ίδιοι σχεδιασμοί τους ανατρέπονται από αντικρουόμενα συμφέροντα περιφεριακών δυνάμεων όπως το Ισραήλ.
Ο Χάντιγκτον και η πολιτισμική διείσδυση
Ο Χάντιγκτον σε συνέντευξή του το 2008 (μετά την υπογραφή του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τα «ανοίγματα» Καραμανλή με την Ρωσία) υποστήριζε ότι: «Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα ανήκε ποτέ στον δυτικό πολιτισμό, ο οποίος δημιουργήθηκε τον 9ο και 10ο αιώνα μ.Χ. Η κλασική Ελλάδα δώρισε ασφαλώς πολλά στοιχεία στον δυτικό πολιτισμό. Κατά τη γνώμη μου οι θέσεις που έχει πάρει η Ελλάδα σε θέματα όπως το Βοσνιακό δείχνουν καθαρά ότι έχει διαφορετικά συμφέροντα από τις δυτικές δυνάμεις. Βλέπω ότι οι Έλληνες αναγνωρίζουν το γεγονός αυτό καθώς σημαίνοντες πολιτικοί μιλούν όλο και περισσότερο για τους δεσμούς της χώρας με ορθόδοξες δυνάμεις». Η συγκεκριμένη άποψη του Χάντιγκτον επηρέασε βαθιά τους δυτικούς στρατηγιστές όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Ο Χάντιγκτον επίσης διευκρίνιζε από τότε ότι: «Η Ρωσία είναι αποδυναμωμένη αυτή τη στιγμή αλλά να μην ξεχνούμε αυτό που είχε πει κάποτε ο Βίσμαρκ: ότι η Ρωσία δεν είναι ποτέ τόσο δυνατή ή ασθενής όσο πιστεύει ο υπόλοιπος κόσμος. Στο παρελθόν υπερβάλλαμε γύρω από τη δύναμη της Σοβιετικής Ενωσης και δεν θα ήθελα τώρα να κάνω το ίδιο και να υπερβάλλω για το πόσο ανίσχυρη είναι. Η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη με σοβαρές στρατιωτικές δυνατότητες, μεγάλα αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πηγών και έναν πληθυσμό με μεγάλες ικανότητες. Είμαι συνεπώς βέβαιος ότι η Ρωσία θα παίξει πάλι ένα σημαντικό ρόλο ως μεγάλη δύναμη. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει τις προθέσεις της από τη δυναμική εξωτερική πολιτική του [τότε ΥΠΕΞ] κ. Πριμακόφ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Μόσχα θα ακολουθήσει μια ιμπεριαλιστική πολιτική· αν και προσπαθεί, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να αποκτήσει τον έλεγχο των κρατών που ανήκαν στην ΕΣΔΔ και να δημιουργήσει συμμαχίες με άλλες Ορθόδοξες χώρες, όπως την Ελλάδα». Στις χώρες αυτές συμπεριλαμβάνονται η Σερβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Γεωργία.
 |
| Χάρτης ελληνικής Αιγιαλίτιδας Ζώνης με 6 και 12 ν.μ.: Έγινε προσθήκη κόκκινων τόξων στα «ελληνικά στενά». Πηγή: ethnos.gr |
Αιγαίο: Πολιτική και πολιτισμική διχοτόμηση
Με στόχο λοιπόν την αποτροπή μελλοντικής πιθανότητας η Ελλάδα να προσεγγίσει την Ρωσία -ή το ανάποδο-, οι Αγγλοσάξονες αναβιώνουν παλαιότερο σχέδιο διχοτόμησης του Αιγαίου (σσ. μοίρασμα μεταξύ ενός Ορθόδοξου και ενός ισλαμικού κράτους), ώστε να υπονομευτεί η πρόσβαση των Ρώσων στις θερμές θάλασσες. Το iEpikaira (29/03/24) έχει αναφερθεί και αναλύσει διεξοδικά τις πηγές που επιβεβαιώνουν αυτόν τον σχεδιασμό αλλά και την γεωστρατηγική αξία του Αιγαίου που έγκειται στον έλεγχο των «ελληνικών στενών». Πέραν την προφανή αξία τους ως εμπορευματική/ενεργειακή δίοδος, ο Βρετανός Μάικλ Μακ Γκουάιερ είχε γράψει κάποτε ότι «σε περίοδο πολέμου, η Μαύρη Θάλασσα γίνεται μια χειροβομβίδα στα σωθικά της Ρωσίας» και υπό αυτήν την έννοια, τα «ελληνικά στενά» είναι η περόνη.
 |
| Θρησκευτική κατανομή Ανατολικής Ευρώπης. |
Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή Ιωάννη Μάζη, η θρησκευτική διάσταση του ζητήματος έχει ως εξής: «Αν […] κάνουμε την παραδοχή, ότι η Εκκλησία της Μόσχας έλθει στην θέση να ηγεμονεύσει πνευματικώς αυτού του τεραστίου ορθόδοξου «ποταμού εδαφών, λαών και κρατών» [βλ. χάρτη θρησκευτικής κατανομής Αν. Ευρώπης] … τότε η Ρωσική ομοσπονδία, υπερβαίνει τον Αγγλοσαξονικής επιρροής «ανασχετικό Δακτύλιο/Κρηπίδωμα [Rimland]» και αποκτά «βασιλική δίοδο» στα «θερμά ύδατα της Μεσογείου» ανατρέποντας και τα θέσφατα του Δόγματος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ! […] Αν όμως η πνευματική ηγεμονία παραμείνει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο ευρίσκεται σε εχθρικό έδαφος, καταπιέζεται, υποφέρει και βεβαίως… «προστατεύεται» από το γεωπολιτικό Υπερσυστημικό Δίπολο Λονδίνου-Ουάσιγκτον, τότε ο Ανασχετικός Δακτύλιος/Rimland, παραμένει ανέπαφος… Εάν όμως Ουάσιγκτον και Μόσχα συνέκλιναν σε βασικές παραδοχές διεθνούς ασφάλειας […] και εάν αντελαμβάνοντο ότι ο ανταγωνιστής δεν είναι η Ρωσσία αλλά ο Κινεζικός Γίγας […] ίσως άλλαζαν μυαλά! Και εκεί, ίσως ακολουθούσαν την πολιτική προσεταιρισμού της Μόσχας, ενός πολιτισμού ευρωπαϊκού με πολύ περισσότερα περιθώρια συναντιλήψεως σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών από ότι το Πεκίνο!».
 |
| Με πορτοκαλί η Heartland. Με κίτρινο η Rimland. Ο χάρτης είναι σχεδιασμένος βάσει του γεωπολιτικού υποδείγματος του Spykman το οποίο αποτελεί την θεωρητική θεμελίωση του Δόγματος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ. |
Η «ανορθόδοξη» Ορθοδοξία
Στο σημείο αυτό οφείλει να διασαφηνιστεί ότι η Ορθοδοξία είναι μια, ενιαία και ανόθευτη/αποκρυσταλλωμένη. Δεν χωράει αμφισβητήσεις και αλλοιώσεις εφόσον αποτελεί αποκάλυψη και δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Το πώς αντιλαμβάνεται την Ορθοδοξία ο καθένας και κατ’ επέκταση ο κάθε λαός, είναι αυτό που ενδεχομένως να διαφέρει, χωρίς όμως αυτό να αλλοιώνει το δόγμα και τις Ευαγγελικές αρχές της Ορθοδοξίας. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για «ελληνική» Ορθοδοξία ή για «ρωσική» / «σλαβική». Μπορούμε όμως να στηλιτεύσουμε την εργαλειοποίησή της για την επίτευξη συγκεκριμένων πολιτικών στοχεύσεων που δεν συνάδουν με το πνεύμα της. Για παράδειγμα η Ρωσία, μέσω μιας δικής της «οπτική» της Ορθοδοξίας (βασισμένη στον Πανσλαβισμό και την λεγόμενη «τρίτη Ρώμη»), την χρησιμοποιεί ιστορικά -υποβιβάζοντάς την ανεπίτρεπτα- ως μέσο προβολής πολιτισμικής ισχύος. Τέτοιες προθέσεις -πέραν του προφανούς ελλείμματος γνησίου Ορθοδόξου φρονήματος- αντίκεινται προς τα ελληνικά συμφέροντα.
Εν προκειμένω, αποδεικνύεται ότι η υπεραπλουστευμένη προσέγγισηΧάντιγκτον, είναι τουλάχιστον άστοχη αν όχι λανθασμένη. Ο μεγάλος θεωρητικός του πολέμου Παναγιώτης Κονδύλης ανέφερε σχετικά ότι: «Όποιος θεωρεί τις πολιτισμικές διαφορές ως τις βαθύτερες αιτίες συγκρούσεων, οφείλει να καταδείξει ποιά χαρακτηριστικά στοιχεία του εκάστοτε πολιτισμού ωθούν σε σύγκρουση και γιατί αυτά δρουν ειδικά σήμερα με τέτοιαν ένταση. Αν αυτό δεν καταδειχθεί, τότε η αιτία της σύγκρουσης δεν είναι αναγκαστικά πολιτισμική, ακόμα και αν οι συγκρουόμενοι εκπροσωπούν διαφορετικούς πολιτισμούς.»
Σε αντίστιξη στον Χάντιγκτον έχουμε το παράδειγμα της Ουκρανίας το οποίο καταρρίπτει συλλήβδην την απολυτότητα της θεωρίας του ή ακόμη και το παράδειγμα της αντιπαλότητας μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν όπου φαίνεται ότι το παρωπιδικό κριτήριο της πολιτισμικής συγγένειας είναι στρεβλό και απλώς χρησιμοποιείται ως ευλογοφανή αιτία υιοθέτησης συγκεκριμένων στοχοθετήσεων. Μια εύσχημη δικαιολογία για την εφαρμογή υπονομευτικών επιδιώξεων ακόμη και εις βάρος -υποτιθέμενων- συμμάχων.
Ο Χάντιγκτον στα διευθυντήρια αποφάσεων
Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι οι Αγγλοσάξονες αδυνατούν να αντιληφθούν το πραγματικό ιστορικό και πολιτισμικό/θρησκευτικό υπόβαθρο, αλλά αντιθέτως αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα δεν τους απασχολεί. Αποδέχονται τον Χάντιγκτον αξιωματικά, καταλήγοντας σε εσφαλμένα συμπεράσματα τα οποία χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν μεταξύ άλλων και την διχοτόμηση του Αιγαίου. Με άλλα λόγια τα συμπεράσματα του Χάντιγκτον είναι απλώς το ιδεολογικό περίβλημα/προπαγάνδα που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιηθούν συγκεκριμένοι ακραίοι σχεδιασμοί και να διασφαλιστεί η στήριξη -ή τουλάχιστον η ελαχιστοποίηση της αντίδρασης- της κοινής γνώμης των δυτικών κοινωνιών. Παρά ταύτα, μπορεί η προσέγγιση Χάντιγκτον να είναι χονδροειδής ως προς την ενότητα των Ορθόδοξων λαών, όμως η στρατηγική πολιτισμικής διάσπασης των δεσμών των ομόδοξων λαών έχει αναμφίβολα το επιθυμητό αποτέλεσμα για τις δυτικές δυνάμεις σε γεωπολιτικό/γεωστρατηγικό επίπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα οφείλει να εξετάζεται και η προσπάθεια αποχριστιανοποίησης και βεβιασμένης πολιτισμικής αλλοίωσης δια της woke υποκουλτούρας (μέσω οργανισμών όπως πχ το USAID) με κύριο στόχο τα Χριστιανικά και δη τα Ορθόδοξα έθνη όπως η Ελλάδα.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το επιτελείο Μπάιντεν και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άσκησαν πίεση στον Έλληνα πρωθυπουργό και η Ελλάδα έγινε η πρώτη Ορθόδοξη χώρα που νομοθέτησε υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων. Συγκεκριμένα ο τέως ΥΠΕΞ Α. Μπλίνκεν, ομολόγησε ανερυθρίαστα ότι πίεσαν κυβερνήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση και το παρουσίασε ούτε λίγο ούτε πολύ ως επίτευγμα της αμερικανικής εξωτερικής.
Τοιουτοτρόπως, η ομόνοια και ομογνωμία -ηθική και αξιακή- των Ορθόδοξων λαών υπέστη πλήγμα σε καίριους πυλώνες όπως αυτόν της παραδοσιακής χριστιανικής οικογένειας. Η γενεσιουργός αιτία βέβαια οφείλεται στο ότι οι πολιτικές μας ελίτ, έπαψαν προ πολλού να έχουν σχέση με το Ορθόδοξο ήθος, ασχέτως των όσων μπορεί να διατείνονται δημοσίως. Οι Αγγλοσάξονες λοιπόν έχουν ανάγει τα συμπεράσματα του Χάντιγκτον σε «λευκή βίβλο», εργαλειοποιώντας νέα ήθη ως μέσο υποδαύλισης του θρησκευτικού αισθήματος και διάσπασης της ενότητας των Ορθοδόξων λαών.
Πέραν της θρησκευτικής/ηθικής/πολιτισμικής αλλοτρίωσης όμως, η Ελλάδα έγινε στόχος και μιας πολύ καλά συντονισμένης προσπάθειας για ιστορική αλλοίωση, η οποία φορτικά επιβλήθηκε με την αναγνώριση των Σκοπίων που εξυπηρετεί διττό σκοπό παράλληλα με την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ. Την ιστορική αλλοίωση έχουν αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά -ίσως εργολαβικά- οργανισμοί/ιδρύματα όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ αλλά και μεγάλα Μέσα που προπαγανδίζουν ανηλεώς, βυσσοδομώντας έναντι της ιστορικής αλήθειας και των επιστημονικά τεκμηριωμένων ιστορικών δεδομένων (δεν θα επεκταθούμε για οικονομία χώρου).
 |
| Πρωτοβουλία Three Seas με 12 κράτη μέλη της ΕΕ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μεταξύ της Βαλτικής, της Μαύρης και της Αδριατικής Θάλασσας. Με την συμμετοχή της Ελλάδας αποκτά πρόσβαση και στο Αιγαίο. |
Η «βίβλος Χάντιγκτον»
Ένα επιπλέον παράδειγμα εφαρμογής της θεωρίας του Χάντιγκτον, πέραν των προαναφερθέντων και προς επίρρωση της συλλογιστικής είναι και η αμερικανονατοϊκής εμπνεύσεως «Three Seas Initiative [Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών]» που συναποτελεί προδήλως μια επιμέρους ψηφίδα των δυτικών γεωστρατηγικών και γεωοικονομικών πλάνων. Σύμφωνα με το Bloomberg, πρόκειται για μια προσπάθεια που συνδέει 12 μέλη της ΕΕ στην Ανατολική Ευρώπη και τα θωρακίζει έναντι της Ρωσίας και της Κίνας. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε το 2015, με σκοπό την εμβάθυνση των φυσικών και ψηφιακών δεσμών μεταξύ της Βαλτικής -η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε «Νατοϊκή λίμνη»-, της Αδριατικής και της Μαύρης Θάλασσας, ενώ με τη συμμετοχή της Ελλάδας προστέθηκε και το Αιγαίο. Χωρίς να επεκταθούμε περαιτέρω, είναι προφανές ότι η «Three Seas Initiative» συνιστά έμπρακτη απάντηση στον «χάρτη-Χάντιγκτον» (βλ. χάρτες σε αντιπαραβολή) αφού πρόκειται για ένα γεωοικονομικό και γεωστρατηγικό παραπέτασμα που αποτρέπει την ρωσική και κινεζική διείσδυση στην Ανατολική Ευρώπη.
 |
| Χάρτης-Χάντιγκτον: Η Σύγκρουση των Πολιτισμών κατά τον Χάντιγκτον (1996) όπως παρουσιάζεται στο ομώνυμο βιβλίο. |
Ανατολική Μεσόγειος: Αγγλοσάξονες Vs Ισραήλ
Εστιάζοντας εν συνεχεία στην Ανατολική Μεσόγειο, διαπιστώνεται ότι υπάρχουν δυο αντικρουόμενες στρατηγικές:
Α) Η μια αποδίδεται στις επιδιώξεις των Αγγλοσαξόνων που θέλουν την Τουρκία να αναλαμβάνει σχεδόν εξ ολοκλήρου την περιοχή βάσει του γνωστού χάρτη Μπάιντεν, όπερ σημαίνει διάσπαση του ενιαίου Ορθόδοξου μετώπου Ελλάδας-Κυπριακής Δημοκρατίας με τη λογική του Χάντιγκτον. Ο εν λόγω εκτρωματικός χάρτης με αρχιτέκτονα τον στενό σύμβουλο του Μπάιντεν, Άμος Χόκσταϊν (ο οποίος απέρριψε τον ισραηλινής εμπνεύσεως EastMed εξ ου και το περιβόητο non-paper), διέρρευσε από το σχετικό τμήμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 2019 και εν συντομία:
–καταλύει τον χάρτη της Σεβίλλης (εξαφανίζει την επήρεια του συμπλέγματος Καστελορίζου, αποκόπτει το κοινό θαλάσσιο σύνορο Ελλάδας-Κύπρου, και παραδίδει όλη την ΑΟΖ ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού στην Τουρκία),
-αποτυπώνει διεκδικήσεις που υποδείχθηκαν από την Τουρκία στους Αμερικανούς, και
-βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο εφαρμογής.
 |
| Χάρτης Μπάιντεν. Πηγή: mcclatchydc.com |
Β) Η έτερη στρατηγική αποδίδεται στις διαφαινόμενες από το 2019 επιδιώξεις των ισραηλινών, οι οποίοι προωθούν ένα ενιαίο και ισχυρό τόξο μεταξύ Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν, ως μέσω περίσφιξης της τουρκικής επεκτατικότητας, δημιουργώντας ένα buffer zone που διασφαλίζει/διαφυλάσσει τον ισραηλινό ζωτικό χώρο (βλ. ανάλυση iΕpikaira 05/03/25). Εν προκειμένω ο Ελληνισμός μετατρέπεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού.
 |
| Το τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν. |
Οι ισορροπίες Τραμπ και η αποστασιοποίηση
Δεδομένων των πολύ στενών δεσμών της διοίκησης Τραμπ με την κυβέρνηση Νετανιάχου αλλά και την καλή σχέση του με τον Ερντογάν -τον οποίο έχει επανειλημμένα επαινέσει δημοσίως-, οι ΗΠΑ κρατούν προς το παρόν κλειστά τα χαρτιά τους σε σχέση με την Ανατολική Μεσόγειο και την Συρία. Αυτό που διαφαίνεται όμως με μία πιο διεισδυτική ανάγνωση των διπλωματικών κινήσεων των ΗΠΑ είναι ότι θα αφήσουν την Συρία λάφυρο σε όποιον επικρατήσει μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ και των συμμάχων τους στην περιοχή, τους Κούρδους. Ο πρόεδρος Τραμπ δεν υπολόγισε το κόστος άρσης υποστήριξης των Κούρδων στην πρώτη του θητεία και αυτό δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Η μεθοδικά προωθούμενη κρατογένεση του «Μεγάλου Κουρδιστάν» -η οποία βασίζεται στο σχέδιο «Oded Yinon» του 1982– βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα των ισραηλινών αλλά δεν έχει επηρεάσει τις ΗΠΑ οι οποίες θέτουν το νέο κράτος εκτός της «γραμμής υπεράσπισής» τους όπως εξηγήθηκε από το iEpikaira (26/01/24).
Ρωσία-Τουρκία-Ισραήλ και το μέλλον της Συρίας
Δημοσίευμα των «Reuters» (28/02/25) επικαλούμενο πηγές με γνώση του θέματος, αναφέρει ότι το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ πιέζει για να διατηρήσει η Ρωσία τις βάσεις της στη Συρία, ως αντιστάθμισμα στην τουρκική διείσδυση. Αυτό επιβεβαιώνει έμμεσα την ανασφάλεια του εβραϊκού κράτους έναντι των Τούρκων -όπως αποτυπώθηκε και στην έκθεση της ισραηλινής «επιτροπής Nagel»- αλλά και την βαρύτητα του τόξου Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν. Εάν τελικά η αποστασιοποίηση των ΗΠΑ ολοκληρωθεί με την αποχώρηση των εναπομεινασών αμερικανικών δυνάμεων, τότε είναι πολύ πιθανό να προκύψει περαιτέρω εκτράχυνση της παρούσας ισραηλοτουρκικής αντιπαλότητας, διαμελισμός της Συρίας (1, 2) και ταυτόχρονη ανάφλεξη στο ελληνοτουρκικό υποσύστημα όπου ο Ελληνισμός θα κληθεί να συνετίσει την Τουρκία και να υπερασπιστεί δια των όπλων Αν. Μεσόγειο – Αιγαίο [όπως εξηγήθηκε από το iΕpikaira (05/03/25)]…
Επιλογικά
Καταλήγοντας, η μόχλευση των πολιτισμικών/θρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων των λαών και ο συνακόλουθος εξωραϊσμός ανεπίτρεπτων στρατηγικών επιδιώξεων, αποτελεί κατάφωρη καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, είτε αυτό γίνεται με σκοπό την καθυπόταξη και με πρόσχημα το ομόδοξο -οπότε πόρρω απέχει από το Ορθόδοξο ήθος-, είτε αυτό γίνεται με σκοπό να ενισχυθεί η εθνική ασφάλεια των Αγγλοσαξόνων -οπότε ισοπεδώνονται τα ειρηνικά/δημοκρατικά/ανθρωπιστικά ιδεώδη τα οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο δυτικός πολιτισμός-.
Οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των Αγγλοσαξόνων αποδεικνύεται ότι επηρεάστηκαν βαθύτατα από τις αρχές της «Σύγκρουσης Πολιτισμών» οι οποίες αποτέλεσαν το θεωρητικό τους υπόβαθρο. Τα συμπεράσματα του Χάντιγκτον είναι το ιδεολογικό περίβλημα/προπαγάνδα που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιηθούν συγκεκριμένες επιδιώξεις (όπως η διχοτόμηση του Αιγαίου και η απώλεια της Αν. Μεσογείου) και να διασφαλιστεί η ελαχιστοποίηση της αντίδρασης της κοινής γνώμης των δυτικών κοινωνιών.
Αποτελεί εν τέλει τραγική διαπίστωση ότι η «Σύγκρουση Πολιτισμών» αν μη τι άλλο:
1. Επιβεβαιώνει τον απανθρωπισμό και την αξιακή παρακμή του σύγχρονου πολιτισμού,
2. Οπλοποιείται ψύχρα εκμεταλλευόμενη το θρησκευτικό/πολιτισμικό συναίσθημα ακόμη και εις βάρος συμμαχικών χωρών που αντιμετωπίζονται ως «χώροι»,
3. Συνιστά επικίνδυνο εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής που αυξάνει τον κίνδυνο ανάφλεξης στην περιοχή μας στο εγγύς μέλλον. Ο Ελληνισμός χειραγωγούμενος, ενδέχεται να θυσιαστεί ως άλλη «Ιφιγένεια» στον βωμό των μεγάλων συμφερόντων.
Οι περισσότεροι διαβάζουν και
«Αντισυμμαχία στον Σουλτάνο»
Η «Israel Hayom» αναφερόμενη στην εν λόγω έκθεση αποκάλυψε ότι το Ισραήλ σχεδιάζει να αντιδράσει στην τουρκική επεκτατικότητα χτίζοντας μια «Αντι-συμμαχία στον Σουλτάνο» στην οποία θα συμμετέχουν Ελλάδα-Κύπρος-Κουρδιστάν (sic). Συγκεκριμένα έγραψε (08/01/25) ότι εκτός των δημοσίων δηλώσεων υπέρ των Κούρδων «το Ισραήλ ενισχύει τους δεσμούς του με τους ιστορικούς αντιπάλους της Τουρκίας. Τους τελευταίους μήνες, το Ισραήλ υπέγραψε μια σειρά αμυντικών συμφωνιών με την Ελλάδα και την Κύπρο, συμπεριλαμβανομένης μιας συμφωνίας 2 δις ευρώ για προμήθεια προηγμένων συστημάτων ραντάρ και αναχαίτισης για την Ελλάδα. Η Κύπρος έχει ήδη παραλάβει συστοιχία πυραύλων αεράμυνας ισραηλινής κατασκευής Barak MX…». Με άλλα λόγια είναι ξεκάθαρο πέραν πάση αμφιβολίας ότι το «τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν» όπως αυτό έχει ήδη αναλυθεί στο παρόν βήμα από το 2019 παίρνει πλέον σάρκα και οστά…
Ελληνισμός ως προκεχωρημένο φυλάκιο
Tο γνωστό εβραϊκό think tank BESA (Begin Sadat Center for Strategic Studies) το οποίο επηρεάζει άμεσα την ισραηλινή εξωτερική πολιτική ανέφερε από το 2019 ότι: «Οι ΗΠΑ παρέχουν ήδη σημαντική υποστήριξη τόσο στους Κούρδους της Συρίας όσο και στον αναδυόμενο «Ιστορικό Άξονα» Ελλάδας – Ισραήλ – Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Κούρδοι, και ο προαναφερθείς συνασπισμός της Ανατολικής Μεσογείου, έχουν κοινό συμφέρον να αμφισβητήσουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της Τουρκίας και να προστατεύσουν την κυριαρχία τους. Αυτοί οι παράγοντες – ίσως υπό την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον – πρέπει να σφυρηλατήσουν ένα συνεκτικό σχέδιο και να κάνουν ό,τι πρέπει για να υλοποιηθεί.»
Ως εκ τούτου το iEpikaira στην ίδια ανάλυση επισήμανε τότε ότι: «Όπως οι Κούρδοι εργαλειοποιήθηκαν για τη δημιουργία ουδέτερης ζώνης [buffer zone ή μάλλον buffer state] μεταξύ Ισραήλ και της Τουρκίας… κάτι παρόμοιο επιχειρείται ήδη στην περιοχή μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Η δημιουργία δηλαδή μιας «ομπρέλας» ή «ζώνη περίσφιξης/αποκλεισμού», ενός ισχυρού νοητού «αναχώματος» στην Τουρκία, αποτελούμενο από την Κρήτη, την Κύπρο και την Βόρεια Συρία – Κουρδιστάν.» Με άλλα λόγια ο Ελληνισμός μετατρέπεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού.
Η «παγίδα του Θουκυδίδη»
Μια άλλη σημαντική πτυχή της «έκθεσης Nagel» σχολιάστηκε από το «All Israel News» το οποίο ανέφερε (07/01/25) ότι «η Τουρκία είναι… ανταγωνιστής στην παγκόσμια αγορά εξαγωγών όπλων. Η ανεπτυγμένη βιομηχανία της χώρας της επέτρεψε να προσφέρει προηγμένες στρατιωτικές λύσεις, συχνά σε χαμηλές τιμές με γρήγορη προσφορά, γεγονός που την θέτει σε άμεσο ανταγωνισμό με τις αμυντικές εταιρείες του Ισραήλ.» Η Τουρκία διέπραξε το μοιραίο λάθος να αυξήσει το αποτύπωμά της (υπερεπέκταση) και ταυτόχρονα να κάνει άλματα στην αμυντική βιομηχανία γεγονός που την έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με το Ισραήλ και όχι μόνο. Αναλυτές επισήμαναν εδώ και χρόνια τον κίνδυνο που διατρέχει η γείτονα με τις επιτυχίες της να αυτοεγκλωβιστεί στην «παγίδα του Θουκυδίδη» (1, 2, 3, 4).
Η τακτική υποχώρηση των Κούρδων
Στις 27/02/25 ο φυλακισμένος κούρδος ηγέτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν, μετά από 41 χρόνια ένοπλης πάλης κατά της Τουρκίας, με ποταμούς αίματος, κάλεσε το ΡΚΚ να καταθέσει τα όπλα του. Το ερώτημα βέβαια είναι πώς αποφασίστηκε ο αφοπλισμός και ποιό είναι το αντάλλαγμα της εκεχειρίας για τους Κούρδους; Είναι τουλάχιστον παράδοξο μετά από τόσες θυσίες, έτσι ξαφνικά οι Κούρδοι να παίρνουν μια τέτοια απόφαση. Εκτίμησή μας είναι ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται να πέσουν σε άλλη μια παγίδα και ότι πρόκειται για «λευκό αφοπλισμό/παράδοση» ο οποίος αποτελεί μια πολύ καλά σχεδιασμένη τακτική υποχώρηση -ενδεχομένως σε συνεννόηση με τους στρατηγικούς τους συμμάχους ΗΠΑ/Ισραήλ-, η οποία θα φέρει την Τουρκία προ τετελεσμένων.
Προς επίρρωση των ανωτέρω, ήρθε δημοσίευμα του «Reuters» (28/02/25) επικαλούμενο τέσσερις πηγές με γνώση του θέματος, σύμφωνα με το οποίο το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ πιέζει για να διατηρήσει η Ρωσία τις βάσεις της στη Συρία, ως αντιστάθμισμα στην τουρκική διείσδυση. Το Ισραήλ κοινοποίησε τις απόψεις του μέσω μιας «λευκής βίβλου» σε ανώτατους αξιωματούχους των ΗΠΑ. Το ερώτημα βέβαια είναι εάν αυτή η «βίβλος» για το μέλλον της Συρίας έχει σχέση και με τον «λευκό αφοπλισμό/παράδοση» του ΡΚΚ; Και εξηγούμε την συλλογιστική μας: Εάν το Ισραήλ έφτασε στο σημείο να πιέζει τις ΗΠΑ για να κρατήσουν οι Ρώσοι τις βάσεις τους στη Συρία, πόσο πιθανό είναι να άφησε έτσι απλά τους στρατηγικούς συμμάχους του στην περιοχή, τους Κούρδους, να παραδώσουν τα όπλα, έστω κι αν αυτό αφορά όσους βρίσκονται εντός Τουρκίας;
Ελληνοτουρκικός πόλεμος
Εν μέσω του ορυμαγδού των ως άνω εξελίξεων και ως επιστέγασμα των προβληματισμών μας, έρχεται και η ανοικτή δήλωση ενός αμερικανού πρώην αξιωματούχου και απόστρατου αξιωματικού, του Ντάγκλας ΜακΓκρέγκορ, ο οποίος αποκάλυψε (13/02/25) ότι: «Έχουμε στοιχεία ότι το Ισραήλ προσπαθεί να προκαλέσει ελληνοτουρκικό πόλεμο…» και ότι «υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι είναι στρατηγική του Ισραήλ, να εξαπολύσει τους Έλληνες εναντίον των Τούρκων, ώστε οι Τούρκοι να στραφούν εναντίον τους, οπότε σε αυτό το σημείο θα έχουμε μια συνταγή για την απόλυτη καταστροφή την οποία φυσικά θα επωφεληθεί στο έπακρο το Ισραήλ, και δεν νομίζω ότι κανείς αυτήν την στιγμή σκέφτεται προσεκτικά στην Ουάσιγκτον αυτό το ενδεχόμενο…».
Όπως έχουμε ήδη επισημάνει (24/02/25), ο Ελληνισμός είναι πολύ εύκολο να εμπλακεί σε ένα «proxy war», όταν οι διεθνείς δρώντες το αποφασίσουν για τους δικούς τους λόγους, και δυστυχώς απ’ ότι προκύπτει από την ανάγνωση των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή μας, βρισκόμαστε πολύ κοντά σε αυτήν την δεινή πραγματικότητα, διότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρασκηνιακά επιδιώκουν να «κοντύνουν» την Τουρκία. Στο ερώτημα, γιατί δεν πυροδοτήθηκε νωρίτερα ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας -όταν για παράδειγμα το 2019 διαφαινόταν αυτό το ενδεχόμενο-, η απάντηση κρύβεται στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς τρίτων στην περιοχή μας όπως αυτοί αναλύθηκαν ήδη στο iEpikaira (25/02/25).
Την «ερεθίζουν» χωρίς να την συνετίζουν
Σχεδόν ταυτόχρονα με τον ΜακΓκρέγκορ, ο εβραϊκής καταγωγής, πρώην αξιωματούχος του Υπουργείου Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών και ειδικός σε θέματα της Μέσης Ανατολής, Μάικλ Ρούμπιν, σε μια ιδιαίτερα καυστική ανάλυση στο «geopolitico.gr» (28/02/25), κατακεραυνώνει τις πολιτικές Ερντογάν στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ενώ παράλληλα στηλιτεύει την υποχωρητικότητα/κατευνασμό των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, τις οποίες παροτρύνει σε μια πιο επιθετική (sic) στάση. Δημιουργεί κλίμα προειδοποιώντας με νόημα ότι: «αν η Ελλάδα συνεχίσει να σφάλλει από την πλευρά της υποταγής, θα χάσει το μισό Αιγαίο όπως η Κύπρος έχει χάσει-προσωρινά-το 38% της Κύπρου» ενώ ταυτόχρονα παροτρύνει τονίζοντας ότι «η ώρα είναι τώρα να προχωρήσουμε στη διπλωματική επίθεση» προτείνοντας συγκεκριμένες δράσεις για μέγιστη διπλωματική πίεση έναντι της Τουρκίας. Απορίας άξιον βέβαια γιατί δεν απευθύνεται στην διοίκηση Τραμπ πρωτίστως ή στην ηγεσία του ΝΑΤΟ και αρκείται σε υποδείξεις κυρίως προς την ελληνική πλευρά;
Γιατί για παράδειγμα δεν προτείνει στους αγγλοσάξονες να εγκαταλείψουν την «παραδοσιακή» ουδετερότητα και το γνωστό «δόγμα Λούνς», όταν τίθενται θέματα ασκήσεων (πχ άσκηση «Ηνίοχος 2023») ή άλλων δραστηριοτήτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με μόνη -μεροληπτική- εξαίρεση όταν πρόκειται για ζητήματα που συνδέονται με την Ουκρανία, οπόταν το «δόγμα Λούνς» πάει στον κάλαθο των αχρήστων, προς ικανοποίηση των ευρύτερων σχεδιασμών τους (βλ. Αλεξανδρούπολη και όχι μόνο). Υπενθυμίζεται ότι ο Ολλανδός Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λούνς (1971-1984) μοίρασε τον Μάιο του 1980 έγγραφο προς την βορειοατλαντική συμμαχία με το οποίο ζήτησε να μην περιλαμβάνονται στην κατανομή συμμαχικών πιστώσεων «αμφισβητούμενες περιοχές διότι δημιουργούσαν πολιτικά προβλήματα στο ΝΑΤΟ». Εμμέσως δηλαδή ξεκαθαρίστηκε ότι το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ δεν θα εμπλέκονται στις διμερείς διαφορές των Συμμάχων, ευνοώντας φυσικά τις τουρκικές αναθεωρητικές επιδιώξεις (βλ. iEpikaira, 11/05/23).
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για να μας προβληματίσουν, ο στενός τέως σύμβουλος του προέδρου Τραμπ και ιδεολογικός καθοδηγητής του κινήματος MAGA, με συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή» (17/02/25) προειδοποιεί: «τώρα βρίσκεστε στο τόξο της αστάθειας, μεταξύ της Ουκρανίας και της Τουρκίας και με απασχολεί πολύ η Τουρκία» και θυμίζει πως -όχι τυχαία βεβαίως- τον Δεκέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε φωτογραφία του με μπλουζάκι «Free Constantinople» (Ελευθερώστε την Κωνσταντινούπολη). Άλλος ένας ισχυρός παράγοντας και opinion maker που «ερεθίζει» την Τουρκία (βλ. και σχόλιο [02/01/25]) ενώ επισημαίνει ότι η Ελλάδα διατρέχει κίνδυνο «να κατακτηθεί σε 10 χρόνια από τώρα» και επιμένει ότι δεν υπερβάλλει αφού είναι προφανές, λέει, «πώς γίνεται να μην το βλέπουμε;» ότι ένας πόλεμος έρχεται από την Ουκρανία προς τα Βαλκάνια και ένας άλλος από τη Συρία και την Τουρκία.
Εν κατακλείδι
Κανείς δεν θέλει να «λερώσει τα χέρια του» με την Τουρκία. Γιατί άλλωστε να το κάνουν, εφόσον υπάρχουν αναλώσιμοι για να κάνουν την δουλειά; Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων (proxy war) εργαλειοποιείται καθ’ όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας και η Ελλάδα έχει τις δικές της τραγικές εμπειρίες. Η «γοητεία» του στα μυαλά των πολεμοχαρών έγκειται στο γεγονός ότι εξασφαλίζει ένα ισχυρό αντίκτυπο με σχετική ατιμωρησία. Τί είναι άλλωστε ένας πόλεμος για τα συμφέροντά σου, όταν άλλοι χύνουν το αίμα τους, δρομολογώντας τις δικές σου επιδιώξεις; Αλλά όπως επεσήμανε και ο μεγάλος θεωρητικός του πολέμου Παναγιώτης Κονδύλης: «Ίσως να θεωρεί κανείς «απάνθρωπα» και λυπηρά αυτά τα δεδομένα· αν όμως ασκεί εθνική πολιτική αγνοώντας τα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε μια κατάσταση όπου τη λύπη για την ηθική κατάπτωση των άλλων θα τη διαδεχθεί ο θρήνος για τις δικές του συμφορές.»
μάλλον αντιγράψατε δυο άρθρα μαζί… το τελευταίο δεν έχει σχέση με το προηγούμενο