Οι δασμοί του Τραμπ είναι ένα ακόμη πλήγμα για την αυτοκινητοβιομηχανία, είναι αλήθεια.
Αλλά ο ίδιος ο Τραμπ δίνει ώθηση στην ευρωπαϊκή άμυνα, η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας και να αντικαταστήσει, τουλάχιστον εν μέρει, τις απώλειες σε άλλους τομείς.
Αυτό συμβαίνει στη Γερμανία, όπου ορισμένες στρατιωτικές εταιρείες διαπραγματεύονται την απόκτηση προβληματικών εργοστασίων και την πρόσληψη απολυμένων εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι μια διαδικασία που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, έχοντας ξεκινήσει με την εισβολή στην Ουκρανία το 2022, αλλά η δεύτερη θητεία του Τραμπ θα μπορούσε να την επιταχύνει.
Μερικά παραδείγματα: Η KNDS, μια γαλλογερμανική κοινοπραξία, θέλει να κατασκευάσει άρματα μάχης Leopard 2 και τεθωρακισμένα οχήματα Boxer στη Σαξονία και για να το κάνει, έχει αναλάβει ένα εργοστάσιο της γαλλικής εταιρείας Alstom που παρήγαγε σιδηροδρομικά βαγόνια. Από τους 700 εργαζόμενους, οι 580 θα επαναπορροφηθούν.
Στη συνέχεια, υπάρχει η περίπτωση της Hensoldt , η οποία ειδικεύεται στα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, η οποία βρίσκεται σε συζητήσεις με τους γίγαντες της αυτοκινητοβιομηχανίας Bosch και Continental για να απορροφήσει μέρος του εργατικού δυναμικού τους που κινδυνεύει να απολυθεί. Η Continental θα κλείσει το εργοστάσιό της στο Wetzlar στο τέλος του έτους, απολύοντας 370 εργαζόμενους. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι στρατολογούνται ήδη από την Hensoldt, ο οποίος έχει ένα εργοστάσιο κοντά. Η Hensoldt λέει ότι θέλει να προσλάβει ολόκληρες ομάδες μηχανικών λογισμικού από τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ακόμη και η Rheinmetall , ο μεγαλύτερος κατασκευαστής όπλων της Γερμανίας, δίνει χείρα βοηθείας στον μαχόμενο κόσμο του αυτοκινήτου.
Επετεύχθη συμφωνία να προσληφθούν μερικοί από τους 900 εργάτες που απολύθηκαν από το εργοστάσιο του Gifhorn, όπου η Continental παρήγαγε φρένα, σε ένα νέο εργοστάσιο πυρομαχικών στο Unterlüss.
Τα εργοστάσια στο Βερολίνο και στο Neuss, που προηγουμένως ήταν αφιερωμένα στην αυτοκινητοβιομηχανία και τα ενεργειακά εξαρτήματα, θα πρέπει επίσης να μετατραπούν στην παραγωγή όπλων και πυρομαχικών.
Για χρόνια, η αμυντική βιομηχανία αντιμετωπίζεται με μεγάλη προσοχή από τη γερμανική κυβέρνηση και τους επενδυτές.
Οι κυβερνήσεις ξόδεψαν ελάχιστα για τον επανεξοπλισμό. Ο πόλεμος μεγάλης κλίμακας στην Ουκρανία άλλαξε τα πράγματα. Και ο μελλοντικός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς , συγκλονισμένος από την εχθρική προσέγγιση της κυβέρνησης Τραμπ, της έδωσε μια επιπλέον ώθηση.
Έφτασε σε συμφωνία με την κεντροαριστερά για ένα μεγάλο επενδυτικό σχέδιο σε υποδομές και στρατιωτικό εξοπλισμό , το οποίο θα πρέπει να ψηφιστεί στο κοινοβούλιο επειδή είναι απαραίτητο να χαλαρωθούν ορισμένοι συνταγματικοί περιορισμοί στο χρέος.
Για τις αγορές, η αλλαγή του ρυθμού είναι σοβαρή, καθώς οι γερμανικές μετοχές της άμυνας εκτινάχθηκαν αμέσως.
Εκτός όμως από το σχέδιο του Μερτς, υπάρχει και πρόταση για επενδύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Και εδώ, η ιδέα είναι να χαλαρώσουν οι δημοσιονομικοί περιορισμοί των κυβερνήσεων στις στρατιωτικές επενδύσεις και, επιπλέον, οι Βρυξέλλες θα ήθελαν να δημιουργήσουν κοινό χρέος, σύμφωνα με όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, ας προσπαθήσουμε να φτάσουμε στην ουσία του θέματος: μπορούν πραγματικά τα όπλα να δώσουν μια ανάσα στην κουτσαίνοντας ευρωπαϊκή βιομηχανία;
Μια εκτίμηση του Ινστιτούτου του Κιέλου, μιας έγκυρης γερμανικής οικονομικής δεξαμενής σκέψης, είναι χρήσιμη για να μας δώσει μια ιδέα.
Η υπόθεση είναι ότι οι χώρες της ΕΕ θα αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες στο 3,5% του ΑΕΠ , υπερβαίνοντας τον στόχο του ΝΑΤΟ του 2%. Σύμφωνα με τη γερμανική δεξαμενή σκέψης, η ευρωπαϊκή οικονομία θα γνώριζε ώθηση ανάπτυξης μεταξύ 0,9% και 1,5% ετησίως. Δεν είναι πολύ υψηλός πολλαπλασιαστής, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη και τα έμμεσα οφέλη: χωρίς ασφάλεια, τι νόημα έχει η υγειονομική περίθαλψη και οι συντάξεις;
Για να έχουν μέγιστο αντίκτυπο στο ΑΕΠ, τα όπλα θα πρέπει να παράγονται εντός του μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά υπάρχει μια συζήτηση σχετικά με αυτό, επειδή πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Γερμανίας, θα ήθελαν να εμπλέξουν εταίρους εκτός ΕΕ για την ταχύτερη ενίσχυση της άμυνας.
Η Γαλλία, από την άλλη, επιμένει στην αποκλειστικά τοπική παραγωγή.
Είναι το ίδιο δίλημμα που έχει καθυστερήσει τη χρηματοδότηση άλλων αμυντικών βιομηχανιών για μήνες.
Το νέο σχέδιο των Βρυξελλών είναι ύψους 150 δισ. ευρώ και πρέπει να βρεθεί γρήγορα συμβιβασμός.
Tommaso Carboni- forbes
—