Ωδή στη μάνα του Κύπριου ήρωα
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
τόσο δική μου, ιερή,
από την πίκρα τσακισμένη,
μα στάζει μύρο η ψυχή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ποιοι δράκοι του ’βαλαν θηλιά
και σ’ άφησαν γυναίκα μόνη,
να πολεμάς με τα θεριά;
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που χρόνια τώρα καρτεράς,
για μια αχτίδα, ένα γέλιο
κι όλο τον ίσκιο σου ρωτάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στο παραθύρι σου σκιά,
που σου ’μαθε ο εχθρός τα βόλια
μα εσύ την άγια λευτεριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
χρόνια πνιγμένη στη σκλαβιά,
γενναία μάννα της ψυχής,
σου μίσεψαν τα γιασεμιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
με τη σιωπή χαιρετισμό
σου ’στειλε κι άφησε νωρίς
χωρίς φωνή τον σπαραγμό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
του ’πλεξε εγκώμιο ο καιρός…
Λίγο τον είδε, μια στιγμή
κι ύστερα πέταξε αετός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
είπε ότι ήταν ευτυχία
για την πατρίδα να ματώσει…
Πέρασε στην αθανασία…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σαν το αστέρι εκεί ψηλά,
απ’ τ’ ουρανού την ξαστεριά,
σου γνέφει και γλυκοκοιτά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σκαμμένο πρόσωπο, στεγνό,
για τους εχθρούς βλέμμα κεντρί
μα για “εκείνον” τρυφερό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
βούρκωσες άλλη μια φορά,
όταν θυμήθηκες τη νιότη,
που άνοιξε πρόωρα φτερά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
άνοιξη κι όλα ανθισμένα,
όταν το τέλος καρτερούσε,
ήρεμα κι ανδρειωμένα…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
έπεσε στων θεριών τα χέρια
κι η άνοιξή σου μίσεψε,
βούρκωσαν τα καλοκαίρια…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μόνος του έμεινε εκεί…
Πολέμησε σαν παλληκάρι
κι “έφυγε” πριν τη χαραυγή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
της χάρισε και τη ζωή
της Κύπρου κι έκλεισε τα μάτια
κι ας είχε τόσα για να δει…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
απλώθηκε ήρωα σιωπή,
την ώρα που η “ριπή” του εχθρού,
μάτωνε κείνου τη ζωή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ορφάνεψε και η πλαγιά…
βουβή, νεκρή και λυπημένη,
χωρίς εκείνου τη μιλιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν άντεξε σκλαβιάς ζωή,
ούτε στιγμή δεν τον χωρούσε,
των εχθρών του η φυλακή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ποτέ δεν ξέχασε εκεί…
Σε είχε πάντα στην καρδιά του,
με θύμηση και προσευχή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
άνθος αθάνατο θωρείς,
στου ουρανού ειν’ το παλάτι,
ποτέ δεν έγινε της γης…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που με της μνήμης τη λαλιά,
κρύα του αγγίζεις την κορνίζα,
μα την καρδιά σου καίει φωτιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στο σπίτι σου το φτωχικό,
έζησε τίμια κι ανδρεία,
σύμμαχο είχε τον Θεό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
τα δειλινά τον καρτερούν
κι όλα τα δέντρα, τα πουλιά,
ψάχνουν γι’ αυτόν και σε ρωτούν…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ίσκιος που έπεσε βαρύς
έγινε ο πικρός χαμός του
μα εκείνος έθνους νικητής…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
όλη η πλάση μια σταλιά,
μπροστά σε ’κείνου τη θυσία,
δάκρυσαν και τα βουνά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
όλη η ζωή του μια στιγμή,
τόσο λαμπρή και τιμημένη,
όσο η Κύπρος του και συ…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
θα ’ρθει και πάλι ο καιρός,
να σ’ αγκαλιάσει ένα τραγούδι
και ο γλυκός ο λυτρωμός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δε γνώρισε τη λησμονιά,
στεφάνι ένδοξο φορεί,
στης Παναγιάς την αγκαλιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μικρός θα είναι ο χωρισμός…
θα ’ρθει εκείνη η στιγμή
και θ’ ανοίξει ο ουρανός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μπήκε μονάχος στη φωτιά…
τόση ψυχή και τόση ανδρεία,
πώς χώρεσαν σε μια καρδιά;
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν το περίμενες να βρεις,
θεριά ανήμερα μπροστά σου,
να του ξεγράψουν τη ζωή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
χλωμή μα τόσο δυνατή,
τραγούδι έγινε στα χείλη,
του ήρωά σου η ζωή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
βλέμμα που ψάχνει ουρανό…
Στο χέρι πάντοτε κρατάς,
το θυμιατό με τον σταυρό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
γελούσατε άνοιξη μαζί…
εσύ τον ήλιο λαχταρούσες
μα έμαθες από βροχή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που πάντα μόνη τριγυρνάς,
έρημοι οι δρόμοι της καρδιάς σου,
μ’ άστρο και ουρανό μιλάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
περήφανη κι ηρωική…
Τους ήρωες δεν τους “κρατά” η γη,
πετούν περήφανοι αετοί…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σου γνέφει δίπλα στη σημαία…
Καθώς κοιτάς, σκιρτούν οι μνήμες,
θολώνει απ’ το μπαλκόνι η θέα…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μιλάς με τόση αρχοντιά,
για την πληγή που αίμα στάζει,
απ’ των εχθρών του τα καρφιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
όλοι θυμούνται και μιλούν,
για τα χρυσά του νιάτα εκείνα,
που έμελλε να δοξαστούν…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που κάθε μέρα του μιλάς,
σαν να μην έφυγε μακριά σου,
σαν να μην σ’ άγγιξε ο βοριάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
γαλάζιος λάμπει ο ουρανός…
μεγάλο ήρωα δοξάζει,
που ήταν πάντοτε σεμνός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σου μίσεψε η προσμονή,
λαχτάρησες για ένα του γέλιο,
κι όλη η ψυχή σου μια ευχή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
κοντά σου θα ’ρθει μια βραδιά,
να σε φιλήσει, να σε δει,
απ’ τ’ ουρανού τη γειτονιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σε είδαν τ’ άστρα, τα πουλιά,
που βουρκωμένη του μιλούσες
δίπλα στη γαρυφαλλιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πού βρίσκεις τόση λεβεντιά;
εκείνος είχε περισσή,
του χάριζε η Παναγιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
λίγοι ποθούν την ξενιτιά,
από τη γη και τις χαρές της,
για να της φέρουν λευτεριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
είχε στο στήθος του σταυρό,
ευλάβεια και θέρμη τόση…
πήρε στεφάνι απ’ τον Χριστό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που με τη θύμηση γερνάς,
μα με ψυχή πάντοτε νέα,
μέρη δικά σου λαχταράς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που τ’ όνειρό σου χρόνια αντέχει,
μ’ ένα κλαδί γιορτής κι ελιάς,
η λευτεριά γλυκά σου γνέφει…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν γνώρισε η ροή στροφή,
του χρόνου και του δίκιου όλου,
θα ’ρθει η δική σου επιστροφή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δάκρυ που έσταζε κρυφά…
Δική σου θα ’ναι “κείνη” η μέρα…
Δική σου θα ’ναι η χαρά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πάντοτε έστεκε κοντά,
ποτέ δεν σ’ άφησε μακριά του,
σ’ αγκάλιαζε από ψηλά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πρόσωπο άδολο, αγνό,
κομμένο άνθος, μαραμένο,
έχεις προστάτη τον Θεό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στα χείλη του αίμα ζεστό…
γενναία πρόσταζε κι ανδρεία:
“μη φοβηθείτε τον εχθρό”…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σκλάβα σε θέλησαν οι εχθροί…
μα η ψυχή σου δε λυγίζει,
ούτε γνωρίζει υποταγή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
κοιτάς και λέξη δε μου λες,
για την πληγή που αίμα στάζει,
του γιου, της γης σου τις χαρές…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
θα βρεις και πάλι τη φωνή,
με λευτεριά και με τραγούδι,
θα ’ναι όπως τότε η Κυριακή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που έβαλες τα γιορτινά
και στο μικρό το τραπεζάκι
γι’ αυτόν γαρύφαλλα γλυκά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
γαλήνιος σε χαιρετά,
να μη δακρύσεις, να μη νιώσεις
πως ειν’ η δύση του κοντά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
η θυσία του ιερή…
Ήλιος πύρινος, χρυσός,
φέγγος και ανατολή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν σε άφησαν οι εχθροί,
ούτε λεπτό να τον αγγίξεις,
λίγο πριν τον χάσει η γη…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ήθελε τόσο λευτεριά,
που δεν λογάριασε εχθρούς
ούτε του φόβου τη σκιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
θρηνεί και κλαίει το βουνό,
τον πιο πιστό, καλό του φίλο,
μ’ ένα τραγούδι και λυγμό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
τι κι αν εκείνος πια δεν ζει;
Πιο ζωντανός με τους Αγίους
στον ουρανό θα σε θωρεί…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
όλη η ζωή του μια κραυγή:
ΟΧΙ στου τούρκου τη σκλαβιά!
ΟΧΙ στον κατακτητή!
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που στα όνειρά σου σεργιανάς,
στα μέρη σου τα δοξασμένα,
σκύβεις και τα προσκυνάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
γκρίζος για σένα ο ουρανός
μα για εκείνον ήλιος κλέους,
του φέγγει πιο δοξαστικός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πικρό ποτήρι η “εξορία”…
έσπασε τ’ άνομα δεσμά της
και πέρασε στην ιστορία…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σου χάρισε γλυκιά ελπίδα,
κι ας κοντοζύγωνε για κείνον
της μοίρας η πικρή λεπίδα…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
και το καντήλι καίει αργά,
κάθε πρωί και κάθε βράδυ
μπροστά σε κείνου τη θωριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πλέγματα σου ’στησαν βαριά,
μα λογαριάσαν δίχως ήλιο,
δίχως και την Παναγιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δε δείλιασε ούτε λεπτό…
Ψυχή ανδρεία, ηρωική,
αγκάλιασε τον ουρανό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
λίγα τα χρόνια του στη γη…
Μα η θυσία η δική του,
αιώνια δόξα και τιμή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
κάθε του μάχη μια γιορτή…
Όλο και πιο κοντά στη νίκη,
χωρίς δική του επιστροφή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
με δακρυσμένη τη θωριά
και την ψυχή σου τραύμα σφαίρας,
χωρίς το βλέμμα του κοντά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
και το γλαστράκι άδειο πια,
να το ραπίζει ο αγέρας,
στην έρημή σου γειτονιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μ’ αίμα το έβαψαν ζεστό,
οι ριπές οι σιδερένιες,
το πρόσωπό του το σεπτό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
περήφανη στέκεις σαν γροθιά
κι όλες οι μνήμες της καρδιάς σου,
δεν τη χωρούν τη λησμονιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στην όμορφή σου την αυλή,
με τα ζουμπούλια, τα γεράνια,
που σου ’μεινε η χαρά μισή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
κοντά του λίγο η ζωή,
σαν τον αετό πέταξε μέρα,
σου μίσεψε μια Κυριακή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν θα τους μείνει πια μιλιά…
Για όσα σου ’καναν και κάνουν,
θα σκορπιστούν σαν καταχνιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
με το χαμόγελο ζεστό,
η κάμαρά του χρόνια τώρα,
λιβάνι έχει κι αγιασμό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στο τραπεζάκι το μικρό,
στέκουν εικόνες των Αγίων
μαζί με τον χρυσό σταυρό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
λείπει και άδεια η γειτονιά,
έμεινες μόνη να ποτίζεις,
την έρημη γαρυφαλλιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
τι να μου πεις για τον καιρό…
Εκείνος νίκησε και ζει,
σου γνέφει απ’ τον ουρανό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
το δάκρυ σου κι η προσευχή,
θυμίαμα στο θρόνο Εκείνου,
που όλα τα ξέρει και μπορεί…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
λεύτερος τώρα τριγυρνά
με τις ψυχές κι άλλων ηρώων
στου Παραδείσου τη χαρά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ο κόσμος όλος δε χωρούσε
τη λεβεντιά του, την ψυχή,
που δράκους και θεριά νικούσε…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στο όνειρο λόγχη πικρή
της λευτεριάς και της ζωής,
έριξαν εχθροί δειλοί…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
φωνή της μνήμης των καιρών,
δική σου πάλι θα σκιρτήσει,
η γη ηρωικών ανδρών…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
καμάρι σου ήταν κι αυγή…
Για την πατρίδα, ασπίδα, βράχος,
έδωσε σώμα και ψυχή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
όλοι ρωτούν στη γειτονιά,
για την ελπίδα την κρυφή σου,
που ξέρει μόνο η Παναγιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ποτέ δεν πρόδωσε κανέναν,
αιώνια άφησε τη δόξα ,
στην Κύπρο όλη και σ’ εσένα…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
λίγα του έμεναν λεπτά…
Μα είδε την όψη του χαμού
κατάματα και θαρρετά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μπροστά του έκαιγε η φωτιά…
Μέσα της έπεσε για να ’χεις ,
εσύ κι η Κύπρος λευτεριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν τους ανέχτηκε στη γη του…
αγώνα έδωσε με τόλμη,
της χάρισε και τη ζωή του…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
αγέρας, ήλιος και βουνά
τον είχαν πάντα καλό φίλο,
το ίδιο και η λευτεριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
υπέμεινες πληγής καιρό…
του ’πλεξε ήρωα στεφάνι,
σου έμαθε ξεριζωμό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που έζησες την πυρκαγιά,
τον ουρανό σου ματωμένο,
απ’ των θηρίων τη δοντιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
με βουρκωμένη τη ματιά,
ποτέ δεν ήθελε να κλαις…
μόνο του Μάη γιασεμιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ήξερες θα ’φευγε αστραπή…
Μα εσύ για το χατίρι εκείνου,
έντυσες την ψυχή γιορτή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
τη γη σου μάτωσαν οι εχθροί…
μα πρόσκαιρη είναι οι χαρά τους,
θα ’ρθει γι’ αυτούς ήττα πικρή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
την τελευταία του φορά,
“μύρα” τον έλουσες και κρίνα,
με προσευχή και θυμιατά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που δεν σου άφησαν σταλιά,
να δροσιστείς και να γλιτώσεις
από την άδικη φωτιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στα λόγια του πάντα σπαθί…
ποτέ δεν φίλιωσε με ψέμα,
ποτέ με τον κατακτητή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πιστή σου πάντα συντροφιά,
σε άφησε για την πατρίδα
και πέταξε με τα πουλιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
η θύμησή του ευωδιά…
Κρατά χαρμόσυνα κι απλά,
του Παραδείσου τα κλειδιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
και ζαλωμένη με σκλαβιά
τόσο “κοντά” και “μακριά”
τα χώματά σου τα ιερά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
βουρκώνεις όταν την κοιτάς,
φωτογραφία σαν τη λόγχη,
τρυπά τα μύχια της καρδιάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στιγμές του όλη η ζωή,
μνήμες νωπές χωρίς εκείνον,
που σ’ είχε άστρο και αυγή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν θες να λες για τους εχθρούς,
που σ’ άφησαν πουλί μονάχο,
να τριγυρνάς μες τους αγρούς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
που τόσες νύχτες ξαγρυπνάς,
με τη μορφή του μες το νου σου,
σ’ έρημη κάμαρα γυρνάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πες μου ποιος νιώθει τι περνάς;
Σφράγισε η μπόρα την ψυχή σου
μα εσύ γι’ αυτόν χαμογελάς…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ποιος σου ’κλεισε τον ουρανό;
Όλοι οι αγώνες και οι μνήμες,
φιλούν το χέρι σου ζεστό…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν θα σου ξαναγυρίσει πια…
Χρυσό στεφάνι των ηρώων,
του φόρεσε η λευτεριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πήρε του ήλιου τη φωτιά
κι ανέβηκε με ευψυχία,
την πέτρινη ανηφοριά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ροδόχρωμη ανατολή
όλη η ελπίδα στην ψυχή σου
και η δική του η σπονδή…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
η σπίθα έγινε φωτιά
και θέριεψε το όνειρό του
με τη θυσία συντροφιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μιλούσε κι έτρεμε ο εχθρός…
Τα λόγια του έγιναν τραγούδι,
της μνήμης ιερός σταθμός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
τρεμόφεγγε κείνο το πρωί…
Γύρευε αυτόν, βρήκε σιωπή…
Κι η ροδαυγή ντύθηκε αχλύ…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ρίγησαν μες την καταχνιά,
εκείνη την ώρα την πικρή,
άλικα τα γιασεμιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
μόνη σου σιγοψιθυρίζεις,
τα λόγια του τα τελευταία…
Χρυσά σου σκήπτρα και παρέα…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
πριν την πέτρινη σκλαβιά,
τα γλυκά τα δειλινά,
πότιζες μια μικρή ροδιά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
χύθηκε ο άνεμος γλυκός…
Πνέει στη γη σου νικηφόρος,
της λευτεριάς χαιρετισμός…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
σ’ αποχαιρέτησε γλυκά
κι ευχήθηκε να ’ναι ο τελευταίος
που μάννα τον μοιρολογά…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ένδοξες μνήμες τιμημένες,
ζουν και σκιρτούν μες την καρδιά σου,
ριγούν με δέος ματωμένες…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
στάχτες τη γέμισαν τη γη σου
μα ντροπιασμένοι θα γυρίσουν,
με άδεια τα χέρια οι εχθροί σου…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ήρωας είναι και μην κλαις…
Αιώνια άφησε σφραγίδα,
δόξα στο σήμερα, στο χθες…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
δεν έχεις πια να φοβηθείς…
Ο θρήνος σου για τη ζωή του,
λιμάνι λευτεριάς κι αρχής…
Μαυροφορεμένη μου φιγούρα,
ύμνος στα χείλη του ιερός,
ό,τι αγάπησε το ίδιο:
Κύπρος, Ελλάδα, Ελληνισμός…
Σοφία Παπανικολάου gaziasanthi.blogspot.com