Εχθές η ημέρα είχε «άλλο» αέρα. Οι ακτίνες του ήλιου ήρθαν με άλλη φόρα στο μνημείο μας, ο καιρός μια δροσερός μια ζεστός σα να μην ξέρει τι θέλει, αλλά εμείς επιμέναμε μέσα μας πως η μέρα σήμερα φαντάζει τόσο διαφορετική.
Οι ώρες περνούσαν… Το μνημείο άλλοτε με κόσμο, άλλοτε χωρίς. Οι εύζωνες αλλάζανε φρουρά ανά μια ώρα, κι όμως φαινόταν πως ο χρόνος κυλούσε ακόμη πιο γρήγορα σα να ήθελε επίτηδες να προχωρήσει.
Κι έτσι έγινε! Το απόγευμα ήρθε και μαζί του και αρκετά ευχάριστα νέα.
• Μας προσέγγισαν δύο συγγενείς του συλλόγου των Τεμπών.
• Μας προσέγγισαν κάποιοι δημοσιογράφοι.
• Τρία μέλη της Ομάδας μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά με άλλη ομάδα και «μαγείρεψαν» την πρώτη κοινή μας δράση στο μνημείο.
• Μας προσέγγισε και δεύτερη ομάδα για κοινή συνάντηση.
• Γονείς ξεκίνησαν τις κοινοποιήσεις αναρτήσεων μας, σαν ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης προς εμάς.
Και οι ώρες περνούσαν, αλλά η ημέρα δεν τελείωνε.
Η ημέρα για εμάς στο μνημείο τελειώνει μόνο το βράδυ στις 23:21 την ώρα των ονομάτων.
Και η ώρα κυλούσε ακόμη πιο γρήγορα, σαν να ήθελε να μας πει «Τώρα είναι η ώρα των ονομάτων. Βιαστείτε!».
Και εκεί που προετοιμάζαμε το μνημείο, εκεί που άλλοι καθάριζαν με σκούπα και φαράσι τα ονόματα, άλλοι συμμάζευαν τα πεσμένα από τον αέρα αντικείμενα και άλλοι έβαζαν νέα ρεσό στα φαναράκια, ξαφνικά… Μπροστά μας δύο γονείς ενός από τα παιδιά που χάθηκαν…
Αμέσως ο χρόνος πάγωσε και κοιταχτήκαμε.
Δεν κράτησε πολύ, καθώς ο πάγος σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα έσπασε από την ζεστασιά της ανθρώπινης αγκαλιάς.
Τα λόγια της μητέρας, το βλέμμα του πατέρα, ήταν τόσο έντονα που όλα φαντάζαν μαγικά!
Μας αγκάλιασαν σαν δικά τους παιδιά, μας γνώρισαν έναν προς έναν και μας ευχαρίστησαν που είμαστε εκεί καθημερινά για το παιδί τους.
Μας υποσχέθηκαν πως θα είναι πάντα δίπλα μας σε ό,τι και εάν χρειαστούμε και το ίδιο κάναμε και εμείς. Τους δώσαμε για ακόμη μια φορά την υπόσχεση πως θα είμαστε εκεί βράχοι δίπλα τους Μέχρι Τέλους.
Όχι μόνο γιατί το νιώθουμε, αλλά γιατί το οφείλουμε.
Το οφείλουμε στα 57+ εκείνα τα άτομα που έφυγαν.
Το οφείλουμε στις 57+ οικογένειες που έμειναν.
Το οφείλουμε στο μέλλον αυτής της κοινωνίας.
Και εκεί που αραιά και που σκεφτόμασταν «Τελικά, είμαστε μόνοι σε όλο αυτό;».
Τελικά κανείς δεν είναι μόνος του εδώ, είμαστε όλοι μαζί και θα είμαστε μαζί Μέχρι Τέλους…
