Μανώλης Κοττάκης
ΝΔ καί ΣΥΡΙΖΑ αποεθνικοποίησαν τόν θεσμό πού κουβάλησε τόν Ελληνισμό στίς πλάτες του, στούς αιωνες – Ολοκληρωμένη προσέγγιση καί όχι αποσπασματικά μέτρα
ΠΡΟΦΑΝΩΣ καί τά μέτρα πού εξειδίκευσε χθές ο Υπουργός Οικονομικων Κυριάκος Πιερρακάκης γιά τήν οικογένεια, κινουνται πρός τήν σωστή κατεύθυνση. Αποδεικνύεται καί από τήν υποδοχή πού έτυχαν στήν χθεσινή συνάντηση πού ειχε η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικων μέ τούς πολύτεκνους, οι οποιοι κυριολεκτικά δακρύζουν συγκινημένοι αυτές τίς μέρες, επειδή κάποιος τούς έδωσε σημασία. Επειδή ένας πολιτικός τούς απένειμε παράσημο γιά τήν προσφορά τους στήν πατρίδα.
Απέχουν πολύ όμως αυτά τά μέτρα από τό νά αποτελουν ολοκληρωμένη προσέγγιση γιά τόν θεσμό της οικογένειας. Μόνον όποιος έχει ιστορική επίγνωση της σημασίας του θεσμου γιά τήν επιβίωση καί ανάπτυξη του Ελληνικου Έθνους μπορει νά κατανοήσει ποιές πολιτικές, πέραν των φορολογικων, πρέπει νά υιοθετηθουν γιά νά δοθει ώθηση σ’ αυτό πού ερμήνευε η Χαρούλα Αλεξίου: «Έλα νά κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα».
Τό ζήτημα δέν ειναι αριθμητικό απλως. Ειναι ιδεολογικό, φιλοσοφικό, πνευματικό. Πως η πατρίδα μας βλέπει τόν θεσμό της οικογένειας σέ σύγκριση μέ τίς άλλες πατρίδες της Ευρώπης. Η οικογένεια ηταν πάντοτε στήν Ελλάδα παράγων κοινωνικης συνοχης. Ο παππους μέ τήν σύνταξή του συντηρουσε τό εγγόνι φοιτητή μέσα στά μνημόνια. Η οικογένεια ηταν πάντοτε θεσμός σεβασμου της αρχης, πώς οι οργανωμένες κοινωνίες στηρίζονται σέ ιεραρχίες. Τό νά είμαστε παρόντες στό οικογενειακό τραπέζι της Κυριακης, τό νά αναπτύσσουμε σχέσεις ζωης μέ τούς γείτονες, τό νά σηκωνόμαστε από τήν θέση μας στό λεωφορειο καί νά τήν παραχωρουμε σέ γέροντες, τό νά μή χρωσταμε χρήματα καί νά είμαστε καλοπληρωτές, εκει τό μάθαμε.
Η οικογένεια ηταν επίσης διαχρονικά παράγων οικονομικης ανάπτυξης καί ποιοτικης παροχης υπηρεσιων. Η οικονομία μας αναπτύχθηκε γύρω από τίς χιλιάδες υγιεις μικρομεσαιες, καί καθόλου απρόσωπες σέ σύγκριση μέ τίς πολυεθνικές, μικρομεσαιες επιχειρήσεις. Τό ελληνικό εμπόριο θριάμβευσε μέσα από τήν ενότητα των οικογενειακων αντιλήψεων γιά τήν ίδια τήν ζωή. Η εντιμότητα, η εμπιστοσύνη καί ο λόγος της τιμης ηταν πάντοτε πάνω από συμβόλαια μέ ρητρες καί συμβάσεις. Υπερίσχυαν.
Η οικογένεια ηταν πάντοτε παράγων συντήρησης της παράδοσης. Αυτό πού μας κληροδότησαν οι προπάτορές μας εντελλόμεθα νά τό κληροδοτήσουμε στούς επόμενους. Μέσα από τήν οικογένεια μάθαμε τήν κοινότητα καί τήν ενορία, η οποία ηταν τό οργανωμένο σύνολο γύρω από τό οποιο συγκροτουντo μέχρι πρόσφατα τά εκλογικά τμήματα. Μέσα από τίς οικογενειακές ταβέρνες διασώθηκε η ελληνική γεύση καί η γαστρονομία απέναντι στήν επέλαση των σούσι καί των μπέργκερ. Μέσα από τά οικογενειακά γλέντια, στούς χορούς τούς κυκλωτικούς, διασώθηκε η λαϊκή μουσική μας παράδοση. Τί παρατηρουμε όλα αυτά τά χρόνια, ειδικά από τήν περίοδο των μνημονίων καί μετά; Μιά συστηματική προσπάθεια της πολιτικης μας τάξης νά αποθεώσει τό άτομο, τόν υλισμό, τήν ηδονοθηρία καί νά καταστρέψει τήν οικογένεια καί τήν σχέση της μέ τήν οικονομία, μέ τήν παράδοση καί μέ τήν κοινωνική συνοχή. Νά συντρίψει τό οργανωμένο σύνολο.
Τό μυστήριο του γάμου υποβαθμίστηκε μέ τήν σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας καί του ΣΥΡΙΖΑ σέ ένα άψυχο έγγραφο, πού ονομάζεται σύμφωνο συμβίωσης. Τό μυστήριο της βάπτισης μέ πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ καί τήν σύμπραξη της Νέας Δημοκρατίας πού δέν τό κατήργησε, υποβαθμίστηκε σέ μία ληξιαρχική πράξη γραφειοκρατων καί καλειται «ονοματοδοσία». Η οικογένεια αποϊεροποιήθηκε καί υποβαθμίστηκε σέ έγγραφο της δημόσιας διοίκησης. Στό όνομα ενός πολιτικου φιλελευθερισμου πού δέν έχει καμμία σχέση μέ τήν παράδοση καί μέ τήν συντήρησή της. Ο γάμος καί η βάφτιση κατά τήν παραδοσιακή έννοια υπογράμμιζαν τήν ευθύνη πού ανελάβανε τό ζευγάρι έναντι του εαυτου του καί έναντι της κοινωνίας. Δέν ηταν απλως ένα θρησκευτικό μυστήριο αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Χάθηκε αυτό.
Περιττεύει βεβαίως νά επισημάνουμε ότι μέσα στήν οικογένεια γινόταν πάντοτε, ειδικά τά καλοκαίρια, η μεταβίβαση της σκυτάλης της παράδοσής μας. Παππουδες, γιαγιάδες, μπαμπάδες καί μαμάδες μάθαιναν καί μαθαίνουν κάθε καλοκαίρι στά πιτσιρίκια τους τά βήματα των παραδοσιακων χορων της λαϊκης μας παράδοσης γιά νά δρέπουν τούς καρπούς τους χρόνια αργότερα όταν καμάρωναν τά βλαστάρια τους νά χορεύουν έναν τσάμικο, έναν Κότσαρη, έναν μπάλο, έναν ζωναράδικο, έναν πεντοζάλη στούς γάμους τους. Η πολιτική μας τάξη όμως, ελάχιστα μέλη της οποίας γνωρίζουν παραδοσιακούς χορούς, δέν περιορίστηκε μόνο στήν ιδεολογική υποβάθμιση της σημασίας της οικογένειας καί στήν κατάτμηση των οργανωμένων κοινωνιων σέ κοινωνίες του άκρατου ατομισμου κατά τά εισαγόμενα πρότυπα από τήν παρηκμασμένη Δύση.
Στόχευσε καί τήν οικογένεια ως παράγοντα οικονομικης ανάπτυξης καί κοινωνικης συνοχης καί μεθόδευσε τήν εξόντωσή της. Θεωρήθηκε έγκλημα καθοσιώσεως από τά πορίσματα του καθηγητη Πισσαρίδη νά βασίζεται η οικονομία σέ χιλιάδες μικρομεσαιες επιχειρήσεις καί νομοθετήθηκε η διάλυσή τους διά των συγχωνεύσεων. Εκατομμύρια προκομμένοι Έλληνες πού ξεκίνησαν από τό μηδέν κλήθηκαν νά γίνουν από αφεντικά υπάλληλοι μέσα στίς επιχειρήσεις τους. Νά χάσουν τήν φιλοδοξία τους γιά τήν ζωή καί νά υποταχθουν σέ κάποιον περαστικό μάνατζερ.
Εκατομμύρια Έλληνες πού φορολογουνται καί διώκονται σήμερα μέ τά τεκμήρια ως φοροφυγάδες βρέθηκαν στό στόχαστρο της επίσημης πολιτείας γιά νά ευνοηθουν οι πολυεθνικές πού εξάγουν κάθε βράδυ τά κέρδη τους, χωρίς νά φορολογουνται απαραιτήτως στήν Ελλάδα, στά ταμεια των θυγατρικων τους στήν Γαλλία, τήν Γερμανία, τήν Αγγλία, στήν Αμερική, κι αλλου. Τό παράδειγμα της Uber πού επιστρατεύτηκε μέ ευθύνη μελων της ίδιας της οικογένειας του Πρωθυπουργου νά κατατροπώσει μέ αθέμιτο ανταγωνισμό τίς οικογενειακές επιχειρήσεις των ιδιοκτητων ταξί, ειναι τό πλέον χαρακτηριστικό.
Η οικογένεια στήν πατρίδα μας, παρά τά προβλήματα πού αντιμετωπίζει καί αυτή ως θεσμός όσον αφορα τήν διάρκειά της καί τήν αντοχή της στόν χρόνο, ειναι παραδοσιακά παράγων κοινωνικης συνοχης. Οι δεμένες οικογένειες μέ ιεραρχία αντικαθιστουν τό κοινωνικό κράτος καί εξαφανίζουν τήν ένταση καί τήν φόρτιση από τήν δημόσια σφαιρα. Ειναι συνήθως, όχι πάντα, υπήνεμο λιμάνι. Τό παράδειγμα των παππούδων καί των γιαγιάδων πού θυσιάστηκαν μέσα στά μνημόνια καί χάρισαν τίς συντάξεις τους στά εγγόνια τους γιά νά σπουδάσουν σέ μιά Ευρώπη η οποία λανσάρει τήν ιδεολογία της ατομικης ευθύνης καί όχι της διαγενεακης αλληλεγγύης, ειναι κορυφαιο.
Στήν πραγματικότητα, άν κάνουμε μία ανασκόπηση του θεσμου της οικογένειας στήν Ελλάδα ειδικά, αλλά καί στήν Κύπρο, όπου οι δεσμοί επίσης ειναι ιδιαίτερα σφιχτοί, θά διαπιστώσουμε ότι η οικογένεια έχει κουβαλήσει στήν πλάτη της τό Έθνος καί τόν Ελληνισμό. Όχι οι απρόσωπες πολυεθνικές. Καί ότι της αξίζει καλύτερη αντιμετώπιση από τό πολιτικό σύστημα. Κάθε οικογένεια ειναι μιά μικρή Ελλάδα. Πολλές οικογένειες κάνουν μιά μεγάλη Ελλάδα. Η αποεθνικοποίηση του θεσμου ειναι έγκλημα.
Η σύνδεση της οικογένειας μέ τήν λύση του δημογραφικου ειναι αυτονόητη. Τό 1990 ο Κωνσταντινος Μητσοτάκης αποδέχτηκε τήν ιδέα της συζύγου του Μαρίκας καί καθιέρωσε τήν ισόβια σύνταξη της πολύτεκνης μάνας. Τό 2006 ο Κώστας Καραμανλης νομοθέτησε τήν εξίσωση της τρίτεκνης μέ τήν τετράτεκνη οικογένεια καί σέ συνδυασμό μέ τήν λήψη μέτρων πού αφορουσαν τίς προσλήψεις μελων πολυτέκνων οικογενειων στό Δημόσιο καί στόν ιδιωτικό τομέα ανέκοψε τήν τάση μείωσης του πληθυσμου καί τήν αντέστρεψε. Τό 2025 ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τέκνο πολύτεκνης οικογένειας καί μετά από έξι ολόκληρα χρόνια στήν εξουσία, χωρίς νά κάνει αναφορά στήν μητέρα του (η ισόβια σύνταξη καταργήθηκε από τόν σημιτικό εκσυγχρονισμό) καί στόν Κώστα Καραμανλη (η ΝΔ στό μυαλό του ιδρύθηκε τό …2016) αποφάσισε επί τέλους νά νομοθετήσει φορολογικά μέτρα ανακούφισης της οικογένειας. Τά μέτρα αυτά ειναι θετικά, αλλά δέν αρκουν. Διότι στήν διάρκεια της διακυβέρνησής του ‒μέ εξαίρεση ένα επίδομα τοκετου, τό σημα πού εξέπεμψε ιδεολογικά η ΝΔ ηταν ουσιαστικά υπέρ της υποβάθμισης του θεσμου της οικογένειας.
Ο Πρωθυπουργός προειδοποιήθηκε από τήν απογραφή του 2021, στήν οποία καταγράφηκε η μεγαλύτερη μείωση πληθυσμου από τό 1932. Προειδοποιήθηκε από τήν ομάδα foresight πού συνέστησε ο Γρηγόρης Δημητριάδης στό Μέγαρο Μαξίμου μέ επί κεφαλης τόν Γιάννη Μαστρογεωργίου, πού σέ έκθεσή της τό 2021 έκρουσε τόν κώδωνα του κινδύνου, ότι άν συνεχίσουμε έτσι, «τό 2040 είμαστε μέσα στίς τρεις χωρες του κόσμου μέ τήν μεγαλύτερη μείωση πληθυσμου.»
Τά περίφημα ανακλαστικά του όμως δέν λειτούργησαν, καθώς η πολιτική υπέρ της οικογένειας θεωρήθηκε συντηρητική. Αντιθέτως η πολιτική καί ιδεολογική απάντηση της παράταξης απέναντι στήν οικογένεια ηταν η νομοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριων. Καί αρχικως η παρένθετη μητρότητα. Δηλαδή η νομοθέτηση του γάμου μεταξύ ανθρώπων πού δέν μπορουν νά αναπαραχθουν καί στήν αδυναμία αυτων επινοήθηκε τό μοντέλο του εμπορίου παιδιων μέ δανεικά ωάρια καί δανεικές μητέρες! Η εκ των υστέρων νομοθέτηση του υπουργείου κέλυφος της Οικογένειας, τό οποιο όμως παρά τίς καλές προθέσεις δέν έχει τίς αρμοδιότητες γιά νά προαγάγει τόν θεσμό της οικογένειας, δέν μπορει νά θεωρηθει πολιτική απάντηση. Η νομοθέτηση μειωμένων φορολογικων συντελεστων γιά τίς οικογένειες μέ παιδιά ειναι θετική, αλλά δυστυχως δέν πείθει γιά τό ειλικρινές ενδιαφέρον.
Πρωτον, γιατί έρχεται μετά από τίς αρνητικές γιά τήν Κυβέρνηση δημοσκοπήσεις του θέρους πού εμφανίζουν τήν επιρροή της στό 24%. Δεύτερον, διότι δέν συνοδεύεται από μία ολοκληρωμένη προσέγγιση γιά τόν θεσμό της οικογένειας ως παράγοντα οικονομικης ανάπτυξης, ως παράγοντα οικονομικης συνοχης, ως παράγοντα συντήρησης της παράδοσης (ό,τι δέν συντηρειται σαπίζει), ως θεσμό, πού, εν τέλει, κουβάλησε στήν πλάτη του τό Έθνος γιά πάρα πολλές δεκαετίες.
Κατά τουτο τά μέτρα ειναι μιά φωτοβολίδα. Η λάμψη της δέν αρκει. Από τίς κροτίδες καί τίς φωτοβολίδες προηγειται πάντοτε η ανάσταση. Εάν η Κυβέρνηση, έστω καί αργά, επιθυμει πραγματικά νά δείξει τό ενδιαφέρον της γιά τήν οικογένεια, πρέπει νά εγκαταλείψει τούς νεοφιλελεύθερους προβληματισμούς της καί νά επενδύσει στήν οικογένεια σέ όλες της τίς διαστάσεις. Η πατρίδα, η οικογένεια καί η θρησκεία μας έφεραν μέχρι εδω, μέχρι τά «Καγιέν» καί τίς «Πόρσε», όπως λέει κι ένας φίλος μου. Δέν μας έφερε ο άκρατος ατομισμός πού οδηγει στήν σήψη, στήν παρακμή καί στήν άλωση.
Γι’ αυτό, μέ τήν ευκαιρία, άς τό ξεκαθαρίσουμε. Άν νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε σήμερα σέ τεράστια ψυχική απόσταση από αυτό πού ονομάζεται Νέα Δημοκρατία δέν οφείλεται στήν τυχόν αντιπάθειά μας γιά τά πρόσωπα. Οφείλεται στήν διαφωνία μας γιά τίς απόψεις τους πού ειναι ξένες πώς αυτή τήν παράταξη. Δυστυχως η εμπιστοσύνη έχει χαθει. Καί δέν ανακταται εύκολα μέ καιροσκοπικούς υπολογισμούς καί μέτρα εξευμενισμου. Απαιτειται πολιτική μακρας διαρκείας. Συντηρητική πολιτική. Μόνον έτσι μπορουμε νά πειστουμε.