Υποκρισία και Λαϊκισμός
Γράφει ο Γιώργος Αρ. Μπουλούκος
Δικηγόρος
Η κυβέρνηση στην προσπάθεια της είτε να κρύψει την ανικανότητα της να αντιμετωπίσει την “στεγαστική κρίση” είτε επειδή υπηρετεί σκοπιμότητες και συμφέροντα στρέφεται και πάλι εναντίον της βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού και θόλωσης της αδυναμίας της να δώσει ουσιαστικές λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας
διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και στρέφει τους πολίτες κατά ανύπαρκτων “εχθρών”,
αδιαφορώντας και παραβλέποντας ακόμη και τις ενδεχόμενες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις.
Η Προέλευση και ο Ρόλος της Βραχυχρόνιας Μίσθωσης
Η βραχυχρόνια μίσθωση προτάθηκε στο πλαίσιο της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ για να δώσει ένα οικονομικό εργαλείο
και να ενισχύσει την προσπάθεια της ελληνικής κοινωνίας να ξεπεράσει την κρίση.
Συμπτωματικά η “ξενοδόχος” και τότε πάλι υπουργός τουρισμού κα Κεφαλογιάννη αρνήθηκε να την εισάγει στην ελληνική πραγματικότητα.
Όταν στη συνέχεια άλλαξε η ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου και νομοθετήθηκε, επήλθε ωφέλεια σε πολλά επίπεδα.
Οικονομικά και Κοινωνικά Οφέλη
Ξαναπήρε μπροστά η οικοδομική δραστηριότητα και όλα τα σχετικά επαγγέλματα.
Ενισχύθηκε το εισόδημα πολλών μικροϊδιοκτητών και σώθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία δανειοληπτών.
Αξιοποιήθηκαν ακίνητα που θα έμεναν κλειστά, ανακαινίσθηκαν άλλα και ζωντάνεψαν περιοχές έρημες και σκοτεινές.
Αναπτύχθηκε εξάλλου μια ακόμη δυνατότητα φιλοξενίας, ώστε να δοθεί ώθηση στην αύξηση της επισκεψιμότητας από ξένους επισκέπτες.
Οι ηγεσίες των υπουργείων επαίρονται για την αύξηση των τουριστικών και φορολογικών εσόδων
και τη μόχλευση των τοπικών οικονομιών.
Η Νομική Φύση της Μίσθωσης
Η βραχυχρόνια μίσθωση είναι αστικής φύσεως μίσθωση που διαφέρει μόνο ως προς τη διάρκεια.
Επομένως δεν έπρεπε να γίνεται καμία διάκριση, καθώς δεν υπάρχει λογική ή νομική συνέπεια σε αυτόν τον διαχωρισμό.
Αφορά στη μίσθωση χώρου και καθορίζεται από τα συμβαλλόμενα μέρη ο χρόνος.
Πλέον μισθώνονται γραφεία ακόμη και για ώρες ή αυτοκίνητα για μέρες ή χρόνια χωρίς να γίνονται διακρίσεις.
Αντισυνταγματικές Παρεμβάσεις και Αδικίες
Αποτέλεσε όμως το άλλοθι και την εύκολη δικαιολογία αφενός για την αφαίμαξη αυτής της δυνατότητας,
αφετέρου για την αύξηση των ενοικίων και την έλλειψη ακινήτων για στέγαση.
Αντισυνταγματικά δε η κυβέρνηση κατήργησε τη δυνατότητα διαχείρισης της ιδιωτικής περιουσίας από τους ιδιοκτήτες,
παραβιάζοντας την ελευθερία οικονομικής ανάπτυξης και της ισότητας.
Νομοθέτησε την εξαίρεση περιοχών από τη βραχυχρόνια μίσθωση,
απέκλεισε αποθήκες κ.λπ. που μέχρι πρότινος παρείχαν ένα μικρό επιπλέον έσοδο σε οικογένειες,
ενώ από την άλλη έδωσε υπεραξία σε κλειστές αποθήκες μέσω δυνατότητας αλλαγής χρήσης για έκδοση φθηνής «χρυσής βίζας».
Έτσι, μικρά ακίνητα που δεν θα έδιναν στέγη σε οικογένειες, τίθενται εκτός αγοράς χωρίς να προσφέρουν στην οικονομία.
Τα Ευρήματα της Έρευνας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με σχετική έρευνα για το στεγαστικό εξαφανίζει κάθε αμφιβολία
για το ψεύδος και την υποκρισία της κυβέρνησης αναφορικά με το πραγματικό πρόβλημα.
Στην έρευνα του ΟΠΑ υποστηρίζεται ότι σε όλους τους μεγάλους δήμους το ποσοστό των καταχωρήσεων
βραχυχρόνιων μισθώσεων είναι πολύ μικρό.
Ενδεικτικά, στην Αθήνα το ποσοστό είναι 2,86% και στη Θεσσαλονίκη 2,21%.
Οι κενές κατοικίες στην Ελλάδα φτάνουν τα 2,28 εκατομμύρια (ποσοστό 34,5%),
το τρίτο υψηλότερο στην Ε.Ε.
Τα σπίτια που διατίθενται για βραχυχρόνια μίσθωση αντιστοιχούν στο 3% του συνόλου,
ενώ στο κέντρο της Αθήνας μόλις 1%, την ώρα που τα κενά ακίνητα αγγίζουν το 25%.
Ο Πραγματικός Παράγοντας της Κρίσης
Παραβλέπεται η τεράστια συσσώρευση αναξιοποίητων ακινήτων στα χαρτοφυλάκια τραπεζών και funds,
καθώς και η ύπαρξη μεγάλου αριθμού ακινήτων που ανήκουν ή διαχειρίζεται το Δημόσιο.
Η συγκέντρωση τόσων ακινήτων σε λίγους «παίκτες» δίνει τη δυνατότητα
ελέγχου και διαμόρφωσης των τιμών,
με αποτέλεσμα τη «στεγαστική κρίση» και την υπέρογκη δαπάνη στέγασης των νοικοκυριών.
Οι Πραγματικές Λύσεις που Δεν Επιλέγονται
Αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να στηρίξει την κοινωνία,
δεν θα εκπονούσε δανειακά προγράμματα,
αλλά θα οικοδομούσε η ίδια ή μέσω ΣΔΙΤ τα αδιάθετα ακίνητα
και θα τα διέθετε για την οικονομική στέγαση οικογενειών ή νέων ζευγαριών,
καθώς και ως κίνητρο για εκπαιδευτικούς, ιατρούς και άλλους λειτουργούς
σε παραμεθόριες περιοχές και νησιά.
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά περισσεύει η υποκρισία και ο λαϊκισμός
προς χάριν της εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων και συμφερόντων.