ΑΛΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΣΦΥΓΜΟΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ
του Νίκου Ι. Νικολόπουλου
Στο βάθος ενός καλοκαιριού που έσβησε, μένουν η πικρία και η οργή. Όχι η συνηθισμένη μελαγχολία της επιστροφής, αλλά ο υπαρξιακός θυμός μιας κοινωνίας που δεν αντέχει άλλο να εξαπατάται. Οι δημοσκοπήσεις, αυτές οι σύγχρονες ψυχογραφίες της κοινής γνώμης, αποτυπώνουν κάτι πολύ περισσότερο από ποσοστά: αποτυπώνουν την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα.
Το 70,7% των πολιτών κρίνει αρνητικά το έργο της κυβέρνησης, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της MRB. Ένα ποσοστό-καμπανάκι που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Ο ελληνικός λαός δεν πιστεύει πια στη σημερινή εξουσία, αλλά και δεν βλέπει απέναντι καμία πειστική εναλλακτική. Η χώρα ζει μέσα σε μια θεσμική και ηθική κόπωση. Η απογοήτευση δεν έχει χρώμα· έχει πρόσωπο. Το πρόσωπο του πολίτη που νιώθει ότι κανείς δεν τον ακούει, κανείς δεν τον εκπροσωπεί, κανείς δεν τον υπερασπίζεται.
Η ψευδαίσθηση της νομιμοποίησης
Η κυβέρνηση επιμένει να παρουσιάζει μια εικόνα επιτυχίας που κανείς δεν βλέπει γύρω του. Μιλά για ανάπτυξη ενώ τα ράφια των σούπερ μάρκετ αδειάζουν και οι πολίτες ζουν με δανεικά. Μιλά για επενδύσεις, ενώ η μεσαία τάξη φυλλορροεί και οι νέοι μεταναστεύουν. Μιλά για μεταρρυθμίσεις, ενώ τα νοσοκομεία καταρρέουν και η Δικαιοσύνη βουλιάζει στα συρτάρια της αναμονής.
Η ακρίβεια, σύμφωνα με τη GPO, παραμένει το νούμερο ένα πρόβλημα των Ελλήνων (55,5%), ακολουθούμενη από την οικονομία, τη διαφθορά (15,9%) και την απονομή δικαιοσύνης (16,1%). Αυτά δεν είναι απλώς νούμερα· είναι οι πληγές μιας κοινωνίας που αιμορραγεί.
Αλλά η κυβέρνηση ζει στον δικό της κόσμο
Σε έναν κόσμο επιτελικής ψευδαίσθησης και μονταρισμένης πραγματικότητας. Έναν κόσμο που θεωρεί πως, όσο κρατά τα μέσα ενημέρωσης υποταγμένα και τα social media πλημμυρισμένα από διαφημίσεις, μπορεί να κυβερνά χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση.
Κι όμως, η νομιμοποίηση δεν χαρίζεται ούτε αγοράζεται. Κερδίζεται κάθε μέρα, με πράξεις δικαιοσύνης, με αλήθεια, με σεβασμό. Όταν ένας πατέρας, όπως ο Πάνος Ρούτσι, φτάνει να απεργεί πείνας για να μάθει την αλήθεια για το παιδί του, τότε δεν μιλάμε πια για πολιτική κρίση. Μιλάμε για ηθική κατάρρευση.
Σε ποια δημοκρατία χρειάζεται ένας πατέρας να λιμοκτονεί για να ανοίξει ένας τάφος;
Σε ποια ευνομούμενη Πολιτεία η δικαιοσύνη εξαρτάται από τη δημοσιότητα; Σε ποια κυβέρνηση η συγκίνηση αντικαθίσταται από την επικοινωνία;
Αντιπολιτευτικό κενό και πολιτική παραίτηση
Αν απέναντι σε μια κυβέρνηση που φθείρεται τόσο βαθιά υπήρχε μια αντιπολίτευση ικανή, το τοπίο θα ήταν ήδη διαφορετικό. Αλλά δεν υπάρχει. Το 45,1% των πολιτών απαντά «κανένα κόμμα» στην ερώτηση ποιος ασκεί την καλύτερη αντιπολίτευση. Το 31,3% θεωρεί καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον «κανέναν». Αυτή η εικόνα δεν είναι απλώς στατιστική. Είναι η φωτογραφία μιας δημοκρατίας χωρίς φωνή, μιας Βουλής που δεν αντιπροσωπεύει πια τη λαϊκή ψυχή.
Η αντιπολίτευση μοιάζει εγκλωβισμένη σε μικροκομματικούς τακτικισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει με τις σκιές του. Το ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται να θυμίσει ότι υπάρχει. Και στο μεταξύ, το Μαξίμου επιβιώνει μέσα από τον κατακερματισμό των αντιπάλων του.
Η φθορά της κυβέρνησης δεν μετατρέπεται σε πολιτική αλλαγή, γιατί κανείς δεν πείθει. Γιατί κανείς δεν εμπνέει. Γιατί το πολιτικό σύστημα συνολικά έχει χάσει το ηθικό του περιεχόμενο.
Οι «παλιοί» νέοι παίκτες
Μέσα σε αυτό το σκηνικό απαξίωσης, εμφανίζονται οι «νέες κινήσεις» — που όμως έρχονται με πρόσωπα παλιά. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς και η Μαρία Καρυστιανού. Τρεις εντελως διαφορετικές πορείες, τρεις διαφορετικοί κόσμοι, αλλά με κοινή αφετηρία: την ανάγκη για επανεκκίνηση της πολιτικής ζωής.
Η δημοσκόπηση της MRB δείχνει ότι το 69,5% των πολιτών θέλει αλλαγή στην ηγεσία της χώρας, ενώ μόλις το 26,4% θεωρεί ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αξίζει τρίτη θητεία. Αυτό σημαίνει πως το αίτημα για ανατροπή είναι πλειοψηφικό. Το ζήτημα είναι ποιος θα το εκφράσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας καταγράφει ένα 9,5% που δηλώνει πως «σίγουρα» θα ψήφιζε ένα νέο κόμμα με αυτόν επικεφαλής και ένα επιπλέον 12,4% που δηλώνει «μάλλον ναι». Συνολικά, σχεδόν 22%. Ωστόσο, η προέλευση αυτής της στήριξης —κυρίως από παλιούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και της Πλεύσης Ελευθερίας— δείχνει μια αναδιάταξη της Αριστεράς, όχι μια υπέρβαση.
Ο Αντώνης Σαμαράς, από την άλλη, συγκεντρώνει 3,4% «σίγουρα» και 12,5% «μάλλον» θετικές απαντήσεις για ένα δικό του κόμμα. Δηλαδή σχεδόν 16% πιθανής εκλογικής απήχησης, με αυξητική τάση. Η βάση του είναι εθνική, πατριωτική, με ευρεία απήχηση στους απογοητευμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.
Η Μαρία Καρυστιανού, τέλος, εμφανίζεται ως η πιο απρόβλεπτη αλλά ταυτόχρονα πιο ελπιδοφόρα υποψηφιότητα. Το 32,2% δηλώνει πως «σίγουρα» ή «μάλλον» θα ψήφιζε ένα κόμμα με αρχηγό τη Μαρία Καρυστιανού, ενώ το 50% έχει θετική γνώμη για το πρόσωπό της. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, μια γυναίκα χωρίς πολιτικό παρελθόν και χωρίς κομματικό μηχανισμό καταγράφει τέτοια κοινωνική δυναμική.
Αυτό δεν είναι απλώς στατιστικό φαινόμενο. Είναι μήνυμα. Η κοινωνία δεν ψάχνει πια μόνο για νέους ανθρώπους. Ψάχνει για νέες απαντήσεις. Για καθαρό λόγο, για ηθικό βηματισμό, για πρόσωπα που δεν είναι φθαρμένα από εξουσία και συναλλαγές.
Η σιωπηλή πλειοψηφία
Πίσω από τα ποσοστά κρύβεται κάτι βαθύτερο: μια σιωπηλή πλειοψηφία που αρνείται να συμμετάσχει στο θέατρο των ψευδαισθήσεων. Είναι οι πολίτες που δεν φωνάζουν, αλλά υποφέρουν. Οι άνθρωποι που δεν πείθονται πια από τα δελτία των οκτώ, ούτε από τις φιέστες της ΔΕΘ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αδιάφοροι — είναι απελπισμένοι. Και η απόγνωση, αν δεν μετατραπεί σε ελπίδα, γίνεται επικίνδυνη.
Η σιωπηλή πλειοψηφία του 70% που ζητά αλλαγή δεν είναι ένα αφηρημένο ποσοστό. Είναι ο άνεργος πτυχιούχος, ο μικρομεσαίος που παλεύει με την εφορία, ο συνταξιούχος που μετρά τα φάρμακά του, ο πατέρας που δεν βλέπει δικαιοσύνη στα Τέμπη. Είναι όλοι αυτοί που νιώθουν ότι η Πατρίδα τους τούς εγκατέλειψε.
Η εθνική παρακμή
Όταν το 71,5% των πολιτών δηλώνει πως δεν πιστεύει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη στα Τέμπη, τότε δεν μιλάμε για αμφισβήτηση. Μιλάμε για κατάρρευση της εμπιστοσύνης. Όταν η κοινωνία πιστεύει ότι οι ισχυροί μένουν στο απυρόβλητο, τότε έχουμε κρίση Δημοκρατίας.
Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής το είπε καθαρά:
«Όταν οι θεσμοί χειραγωγούνται, η Δημοκρατία εισέρχεται σε κρίση». Κι όμως, αυτή η δήλωση θάφτηκε από τα φιλοκυβερνητικά μέσα. Το Μαξίμου έσπευσε να «ερμηνεύσει» τα λόγια του ως κριτική προς την αντιπολίτευση!
Όχι, κύριοι του Μαξίμου. Ήταν κριτική προς εσάς. Γιατί εσείς χειραγωγείτε θεσμούς. Εσείς μετατρέψατε τη Δικαιοσύνη σε γραφείο διαχείρισης σκανδάλων. Εσείς φτιάξατε ένα επιτελικό κράτος που δεν λογοδοτεί, δεν ντρέπεται και δεν υπηρετεί τον λαό.
Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τη ΒΟΑΚ, από τις απευθείας αναθέσεις μέχρι τις φωτογραφικές τροπολογίες, το κράτος λειτουργεί σαν εργαλείο συγκάλυψης. Και η Ευρωπαία Εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι επιβεβαιώνει ότι υπάρχουν εμπλεκόμενοι υπουργοί και εργολάβοι, ενώ στην Ελλάδα η Δικαιοσύνη κοιμάται.
Η οικονομία του ψεύδους
Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει πως «η Ελλάδα αναπτύσσεται». Ποια Ελλάδα; Αυτή όπου ο μέσος μισθός είναι στα επίπεδα του 2001 και η αγοραστική δύναμη έχει καταρρεύσει; Αυτή όπου ο μικρομεσαίος πληρώνει περισσότερους φόρους από τον όμιλο που κερδοφορεί εκατομμύρια; Αυτή όπου ο εργάτης δουλεύει με μπλοκάκι και ο υπουργός με offshore;
Η Ελλάδα του 2025 δεν χρειάζεται άλλες υποσχέσεις. Χρειάζεται παραγωγή, δικαιοσύνη και εθνική αξιοπρέπεια. Χρειάζεται ένα κράτος που να τιμά τη δουλειά, όχι να τη φορολογεί. Ένα κράτος που να υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη, όχι να την εργαλειοποιεί. Ένα κράτος που να προστατεύει την Πατρίδα, όχι να τη νοικιάζει.
Από τη σφυγμομέτρηση στην έμπνευση
Οι δημοσκοπήσεις σήμερα δεν δείχνουν απλώς ποσοστά. Δείχνουν την ανάγκη για νέα πολιτική ηθική. Ο λαός δεν ζητά έναν ακόμη σωτήρα. Ζητά ένα νέο ήθος εξουσίας. Μια πολιτική που να υπηρετεί, όχι να εκμεταλλεύεται.
Το αίτημα αυτό δεν μπορεί να το καλύψει ούτε ο παλαιός διπολισμός, ούτε οι καιροσκοπικές συμμαχίες. Χρειάζεται ένα κίνημα αξιών, μια αναγέννηση της Δημοκρατίας από τα κάτω.
Η Μαρία Καρυστιανού, με την κοινωνική της παρουσία και τον καθαρό της λόγο, δείχνει ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να ακούσει κάτι διαφορετικό. Ο Αντώνης Σαμαράς, με το πολιτικό του βάρος και την εθνική του αναφορά, μπορεί να εκφράσει ένα μεγάλο κομμάτι του πατριωτικού χώρου που δεν ανήκει πλέον στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί μια νέα εκδοχή της Αριστεράς. Όλα αυτά είναι ενδείξεις ενός νέου κύκλου πολιτικών ανακατατάξεων.
Αλλά η ουσία είναι μία:
Η κοινωνία δεν ζητά νέα κόμματα· ζητά νέα πατρίδα.
Μια πατρίδα που να μην τη ντροπιάζουν, να μην την ξεπουλούν, να μην την υποτιμούν.
Επίλογος
Η σιωπηλή πλειοψηφία, αυτή που δεν κραυγάζει, είναι έτοιμη να μιλήσει. Και όταν μιλήσει, θα σαρώσει τους πάντες. Γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει πια. Η Ελλάδα του 2025 χρειάζεται όραμα, αλήθεια και πίστη.
Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος δεν θα πάψει να το υπενθυμίζει:
Χωρίς Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Δημοκρατία.
Χωρίς Αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει Πατρίδα.
Χωρίς Αλήθεια, δεν υπάρχει μέλλον.
Και αυτό το μήνυμα, όσο κι αν επιχειρούν να το φιμώσουν, ήδη αντηχεί από άκρη σε άκρη της χώρας:
Ο λαός δεν ζητά σφυγμομέτρηση.
Ζητά έμπνευση.
Ζητά μια Πατρίδα που να αξίζει το όνομά της.