Τα νιάτα που σαπίζουν, πριν καν ανθίσουν!

Μαθήτρια του 2ου Λυκείου Πύργου επέλεξε να υψώσει τη γροθιά της με το σήμα της νίκης κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης.
Το σχολείο της την τιμώρησε με αποβολή.
Οι συμμαθητές της αντέδρασαν στην τιμωρία της συμμαθήτριάς τους και έκαναν κατάληψη του σχολείου.
Η διεύθυνση του σχολείου απάντησε με την καθιερωμένη απειλή της απώλειας της πενθήμερης εκδρομής.
Και οι συμμαθητές της υποχώρησαν μπρος στο φόβο να χάσουν την εκδρομή!
Πούλησαν τη συμμαθήτριά τους για μια εκδρομή…Αυτή είναι η Ελλάδα!!!
Δυστυχώς αυτή είναι.
Αυτά είναι τα παιδιά της που θα θέλαμε όλοι να είναι η ελπίδα.
Αλλά αυτά τα παιδιά δεν είναι η ελπίδα.
Είναι η απελπισία ενός αύριο χειρότερου κι απ’ το σήμερα.
Εξάλλου δε χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να το σκεφτεί κανείς αυτό.
Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια τους φοιτητές και τους μαθητές νωθρούς, άπραγους, αδρανείς
μπροστά σε όσα συμβαίνουν.
Νια, αυτοί που θα κάποτε ήταν η πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων, τώρα είναι η πρωτοπορία του καναπέ.
Πού είναι σήμερα το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα;
Είναι κι αυτά τα γαμημένα τα online games που τους έχουν σαπίσει τα μυαλά.
Δεν ξέρουν να βγάλουν λέξη απ’ το στόμα τους και το μόνο που ξέρουν είναι να βολοδέρνουν ανέραστα και ψυχαναγκαστικά γύρω απ’ τις επιβεβλημένες τους συνήθειες.
Αυτά τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τίποτα άλλο παρά την πάρτη τους.
Πολλοί μιλούν για τη γενιά του Πολυτεχνείου που κοίταξε τον εαυτούλη της.
Ναι, όντως, αλλά αυτή η γενιά όταν ήταν παιδιά, άνθισε και αγωνίστηκε για ένα καλύτερο αύριο.
Μόλις μεγάλωσε, βολεύτηκε, σάπισε, της βγήκε ο ατομικισμός.
Η σημερινή γενιά έχει σαπίσει, πριν καν ανθίσει!
Είναι νιάτα που σκέφτονται σαν συνταξιούχοι.
Είναι νιάτα που αντί να ερωτευτούν τον εαυτό τους, ερωτεύονται τις οθόνες τους.
Είναι νιάτα που αποτελούν ντροπή για την ιστορία της χώρας μας.
Αντί για τα γαρύφαλλα των ονείρων, κρατούν τα ποντίκια των βίαιων εφιαλτών.
Τα δάχτυλά τους δε τα χρησιμοποιούν για να σχηματίσουν το σχήμα της νίκης ή να ζωγραφίσουν τα όνειρά τους με σκιές στον τοίχο.
Αλλά για να ασχημονούν στα πληκτρολόγια με greeklish και ανόητες συντομογραφίες.
Το ίντερνετ δεν το χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν, αλλά για να απομονωθούν.
Το στόμα τους δεν το ανοίγουν για να φωνάξουν, αλλά για να χάσκουν ανόητα μπροστά από μια οθόνη με πλαστά τέρατα.
Δεν ονειρεύονται και δεν παλεύουν για να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, παρά προτιμούν να ενταχθούν σε έναν ψεύτικο ψηφιακό κόσμο και να ενδύονται χαρακτήρες τεράτων, μπας και ζήσουν κάτι αξιόλογο.
Με μια τέτοια νεολαία, απορώ πώς θα ‘ρθει η αλλαγή σε τούτον δω τον τόπο.
Πιο πολύ ελπίζω στους μετανοημένους 40άρηδες παρά στους ανέραστους 20άρηδες.
ΥΓ.: Σαν σήμερα το 1966 σκοτώθηκε από δακρυγόνο ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας στις φοιτητικές διαδηλώσεις για το “1-1-4”.
Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες…
L1 από εδώ