Ασυνήθης κατάσταση. Συνηθισμένα μέτρα;
Γράφει η Θάλεια Χούντα
Αυτά που καθημερινά συμβαίνουν στην χώρα μας, είναι πρωτοφανή τόσο ως προς το περιεχόμενό τους όσο και ως προς την σκληρότητά τους. Δεν υπάρχει προηγούμενο, οι πολιτικοί να έχουν καταστρέψει τα πάντα και να μην υπολογίζουν τους πολίτες, αναγνωρίζοντάς τους ένα μόνο ρόλο – αυτόν του αριθμού που θα καταβάλει συγκεκριμένο ποσό φόρου.
Η κατάσταση των τελευταίων ετών δικαιούται τον τίτλο της ασυνήθους. Πολιτικά παιχνίδια, πολιτικά πρόσωπα, πολιτικές σκοπιμότητες, πολιτική άγνοια ή πολιτικός δόλος σε συνεργασία με συγκεκριμένους επιχειρηματίες που μονοπώλησαν το δημόσιο χρήμα και ελέγχουν ΜΜΕ οδήγησαν στα άκρα αυτόν τον ευλογημένο τόπο.
Εμείς σαν αποδέκτες όλων αυτών έχουμε αναλωθεί σε πορείες, απεργίες και διάφορες μορφές διατύπωσης της άρνησής μας. Όμως το ερώτημα είναι, μπορεί αυτή την ασυνήθη κατάσταση να την αναχαιτίσουμε με τα συνήθη αυτά μέτρα αντίδρασης; Πλέον, η απάντηση είναι όχι. Ουδείς εκ των υπευθύνων μας λαμβάνει υπ’ όψιν του.
Πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε νέα μέτρα αντίστασης, τέτοιας μορφής που να αποτυπώνουν την αποφασιστικότητά μας αυτή, ενωμένοι στην πράξη σαν μία γροθιά και να επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέτρα π.χ. προσωπικής απαξίας των υπευθύνων, πορείες χωρίς την ¨συνοδεία και φύλαξη¨ της αστυνομίας – είμαστε μόνοι μας ικανοί, συνεργασία συντεχνιών και απλών πολιτών.
Η γενικευμένη εκμηδένιση της προσωπικότητάς μας δεν είναι πια ανεκτή, η γενικευμένη αδράνεια του σχολιαστή από τον καναπέ δεν μπορεί να συνεχιστεί και δεν υπάρχει πια ¨το σπίτι του γείτονα¨ αλλά υπάρχει το κοινό σπίτι όλων μας που καίγεται.
Όλοι μας ανακοινώνουν, ότι η υφιστάμενη οικονομική κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά και τα νούμερα «δεν βγαίνουν». Πόσα από το πρόσφατο ποσό των 31 δις. ευρώ θα έχουν ως αποδέκτη τον πολίτη και την όποια ελάφρυνσή του; πόσα θα παρακρατηθούν αμέσως από τους πιστωτές για αποπληρωμή των τόκων; πόσα θα δοθούν στις τράπεζες; Και έχει την μορφή ανέκδοτου η όποια κυβερνητική εξαγγελία, ότι τα εκάστοτε μέτρα θα είναι τα τελευταία.
Η ιστορική αναδρομή αποδεικνύει, ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχειλίζει και γίνεται χείμαρρος, μόνο τότε αλλάζουν τα πράγματα. Αυτοί στους οποίους εμπιστευτήκαμε την τύχη της χώρας είναι ανεπαρκείς και συνεχίζεται το ίδιο σαθρό σκηνικό. Θα ήθελα να έχουν όλοι τους μία εικόνα στο μυαλό τους κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν: τα μικρά παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία τους. Αν αυτός ήταν ο στόχος σας, μπράβο το πετύχατε. Αν όχι, δεν έχετε κάνει κάτι για να το αλλάξετε και με την στάση σας το επικροτείτε.
