Εδώ πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο που είναι το πολυτεχνείο;

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Άλλη μια επέτειος του πολυτεχνείου πέρασε με μια ακόμη πλειοδοσία κατάθεσης στεφάνων και απόδοσης τιμών.

Φέτος όμως είναι λίγο διαφορετικά. Γιατί από φέτος, η εθνική ιστορία ανήκει μόνο στην ολιγαρχία. ΟΙ πολλοί έχουν γίνει αμνήμονες.

Έλληνας είναι όποιος μετέχει της ελληνικής παιδείας λέγαν. Σήμερα Έλληνας είναι μονάχα όποιος μετέχει της ελληνικής εξουσίας. Οι υπόλοιποι, Έλληνες και μη δυτικοί ξένοι, είναι παρίες. Πρόβατα για φορολογικό άρμεγμα.

Πολίτες β’ και γ’ που έχουν μόνο υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα. Δουλοπάροικοι. Πρώτη ύλη.

Η «γενιά του πολυτεχνείου» ήταν εκεί, στην επέτειο. Το πνεύμα του όμως έχει πεθάνει προ πολλού.

Δεν ήμουν εκεί. Ποιοι ήταν; Σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα ισχυρίζεται ότι ήταν εκεί. Και ο Άκης, και η Άννα και ο Κώστας και ο Χρήστος και ο Νίκος. Και η Μαρία. Κυρίως η Μαρία.  Όλοι ήταν εκεί.

Το πολυτεχνείο ήταν ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι. Όλοι ήταν εκεί.

 Με κάποιο τρόπο, η «πλούσια αντιδικτατορική δράση» ήταν ένα είδος πτυχίου σχεδόν απαραίτητου για την επιδίωξη πολιτικής καριέρας σε συγκεκριμένους.

Εγώ δεν ήμουν εκεί. Ας δούμε ποιοι ήταν σύμφωνα με αφήγηση ανθρώπου της εποχής: «Όλοι οι φωταψίες εικονικοί «αγωνιστές». Κανένας δε σου είπε ότι όλοι αυτοί έβγαζαν φωτογραφίες σε ανώδυνες πορείες  μετά τη χούντα για να τις βάζουν σε βιογραφικά και να εκμεταλλευτούν τη λάμψη όσο κρατήσει; Γιατί κανένας, μα κανένας από τη Χούντα που ούτε καν την αγγίζεις, δεν έχει πλέον την ανάγκη να επικαλεστεί  αντιδικτατορικούς αγώνες αλλά μεταπτυχιακά που αγόρασε στο Λονδίνο ή στη Μασαχουσέτη με αλληλογραφία; Αυτοί –μια μικρή χούντα 4-5000 αργόμισθων- όλων των γενεών- καπηλεύτηκαν, καταβρόμισαν και αποποιήθηκαν μετά το Πολυτεχνείο. Γιατί δεν επικεντρώνεσαι σε αυτούς και καταβρομίζεις όλον τον κόσμο; Γιατί δεν μιλάς για ολόκληρο στρατό καραχουντικών του κράτους που παρέμειναν στις θέσεις τους και επί Καραμανλή και επί Παπανδρέου και μεταμορφώθηκαν σε στελεχάρες τους και κομματάρχες τους; Ακόμα και βουλευτές τους;»

Η απάντηση σε αυτή τη σπαρακτική ερώτηση είναι απλή: γιατί δεν ήμουν εκεί. Γεννήθηκα το σημαδιακό 1973 και ανήκω στη χαμένη γενιά. Έχει κανείς ακούσει να γράφουν ή να μιλούν για τη γενιά μου; Φυσικά και όχι. Γιατί είμαστε η χαμένη γενιά. Η γενιά των χαμένων. Των ηττοπαθών. Χαμένοι από χέρι.

Και αντιρωτώ. Γιατί το μπαλάκι σε μένα τον αγέννητο ακόμη τότε; Και ποιο και πως μας κληροδοτήσαν την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό μετά από την τεράστια «νίκη της δημοκρατίας;». Ποια τα ιστορικά αίτια μιας τέτοιας καρμίρικης ψυχολογίας σε ένα λαό που μόλις είχε νικήσει;

Γράφεται για τη νέα χούντα της μεταπολίτευσης: «Μια μικρή χούντα»

Αυτές τις χούντες τις σκοτώνεις όταν είναι μικρές όμως. Πολιτικά, κοινωνικά. Δεν τις παντρεύεσαι.  Δεν συνδιαλλάσσεσαι μαζί τους ούτε πολιτικά ούτε επαγγελματικά.

Τώρα που ανδρώθηκε η νέα χούντα, το θηρίο θέλει αίμα. Θέλει νεκρούς χιλιάδες. Θέλει ένα νέο αντιδικτατορικό αγώνα. Ένα νέο Πολυτεχνείο.

Δε θα μιλήσω εγώ για τη «γενιά του πολυτεχνείου»: Αλλά η αγωνία ενός άλλου 38χρονου, ενός ακόμη της χαμένης γενιάς. Ενός από τους εκατομμύρια πρώην νέους που έχουν συνθλιβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες της νεοελληνικής ιστορίας.

Αυτή είναι η κραυγή αγωνίας του που απευθύνεται όχι στη γενιά των ιστοριοκάπηλων κι των γιαλεντζί επαναστατών που εξαργύρωναν  την αλητεία τους με τη συναίνεση του εκλογικού σώματος  ψηφοφόρων επί 30 χρόνια. Στους πραγματικούς αγωνιστές απευθύνεται η κραυγή που μέσα σε αυτό το κείμενο αποκτά επιτέλους φωνή:

«Και που ήταν όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια; … Ας είχε στόμα να τα πει το 81 (για τους μαϊμού αγωνιστές). .. είχε 38 χρόνια να το κάνει αλλά…είχε όλη μας τη ζωή την ευκαιρία. Το συνειδητοποιείς;»
Η δημοκρατία και ο αντιδικτατορικός αγώνας εξαργυρώθηκε στο κοινοβούλιο. Με τη βούλα του ελληνικού λαού. Και ξοδεύτηκε στα μπουζούκια και τα σκυλάδικα.
Και τώρα ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
Πικρή τραγωδία. Άρωμα καμένου ξύλου στη γλώσσα.

 Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σαν φάρσα. Τότε ήταν οι Αμερικάνοι. Και σήμερα πάλι οι Αμερικάνοι είναι. Και οι Γερμανοί. Και όλα τα καλά παγκοσμιοποιημένα παιδιά που θέλουν να ξαναμοιράσουν μια γεωπολιτική και οικονομική πίττα που μικραίνει.

Ας γυρίσουμε στο Πολυτεχνείο και τα ηχητικά ντοκουμέντα του: Δεν ήταν μόνο το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ήταν το «‘Ολοι ενωμένοι». «Όλοι ενωμένοι». Αυτό θα πει λαός. Όλοι ενωμένοι στον αγώνα. Τα άλλα τα βρίσκουμε μετά. Και σήμερα που οι συνθήκες είναι παρόμοιες, τι; Όλοι διχασμένοι. Όλοι διχασμένοι.

Δεν ήταν μόνο το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ήταν «Κάτω ο Τύραννος». Εξόχως ελληνικό. Εξόχως δημοκρατικό αίτημα. «Κάτω ο Τύραννος». «Κάτω ο τύραννος».

Σήμερα είναι το ευφυέστατο «αφήστε μας να ζήσουμε γιατί θα σας γαμήσουμε».

Τσάμπα μαγκιά. Τόσο οικείοι γίναμε πλέον με το σύστημα εξουσίας; Μας έχει δει να γαμάμε και σκιάχτηκε;

Τότε οι νέοι μοιάζαν με έλληνες χίπι. Κάποιοι από αυτούς έφεραν και μουστάκι. Σήμερα οι Έλληνες είναι αμερικανοποιημένοι, γαλλοποιημένοι, γερμανοποιημένοι και η μόνη ιστορική συνέχεια που φέρουν μέσα τους είναι το αθάνατο οθωμανικό γονίδιο. Μπουρδέλο πραγματικό.

 Τότε ήταν το «έξω το ΝΑΤΟ» «έξω οι Βάσεις».

Δεν μόνο αντιδικτατορικός αγώνας. Ήταν και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας κατά της αμερικανικής πουστιάς που ευλόγησε τη Χούντα. Ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.

Και αυτά, δεν τα λεν πουθενά. Δεν υπάρχουν ικανές αφηγήσεις. Το πολυτεχνείο θάφτηκε με το που «κέρδισε» η δημοκρατία.

Τότε ήταν οι φοιτητές με τα ανοιχτά πουκάμισα. Και μετά ήρθε το ζιβάγκο. Με το ίδιο σύνθημα. Ο αρχιερέας του λαϊκισμού. Ο Ανδρέας του Παπανδρέου και η συμμορία του και το σύστημα του που ισοπέδωσαν τα πάντα. Αμερικανόφιλος όσο και η χούντα και αμερικανοτραφής όσο η χούντα δεν υπήρξε ποτέ της. Η αλητοσυμμορία που ισοπέδωσε τα πάντα. Τις αξίες, τους αγώνες. Και η Ελλάδα έγινε ακόμη μεγαλύτερη αμερικανική βάση. Ξεφτιλίστηκε. Ξεπουλήθηκε. Για 30 χρόνια δεν επιτρεπόταν να πεις τη λέξη πατρίδα.

Και, όμως το πολυτεχνείο ήταν για μια δημοκρατία μέσα σε μια πατρίδα. Δεν ήταν για μια δημοκρατία άυλη και μεταφυσική: Το φώναζε η Μαρία του πολυτεχνείου που μετά έγινε η Μαρία του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ: Εθνική ανεξαρτησία. Εθνική ανεξαρτησία.

Το πολυτεχνείο ήταν στιγμιότυπο όχι μόνο του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.

Και τώρα όλοι οι αγώνες, του 21, του 40, του πολυτεχνείου, πωλούνται κοψοχρονιά στις ελεύθερες αγορές. Αυτή είναι η μόνη ελεύθερη χώρα στον κόσμο πλέον : Η ελεύθερη αγορά. Να τα σκοτώσουμε τα ομόλογα της εθνικής ανεξαρτησίας στις ελεύθερες αγορές.

Δεν αξίζουμε να τιμάμε το πολυτεχνείο. Το πολυτεχνείο πέθανε. Το ίδιο και όλοι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες.

Είχε πλάκα η Μαρία τότε που καλούσε τους μαθητές γυμνασίου στο πολυτεχνείο. Οι μαθητές ήρθαν λίγο καθυστερημένα: 30 χρόνια περίπου μετά, το Δεκέμβρη το 2009, καλεσμένοι από μια σφαίρα μπάτσου σε κορμί συμμαθητή τους. Αλλά έτσι είναι αυτή η χώρα. Καθυστερημένη. Πάντα 30 χρόνια πίσω. Μια γενιά πίσω. Για αυτό και ήρθε ο Σημίτης να μας εκσυγχρονίσει πουλώντας μας στους Γερμανούς. Και να μας πάει 60 χρόνια πίσω.

Ήρθαν λοιπόν οι μαθητές λοιπόν Μαρία μου. Καθυστερημένα. Μια γενιά μετά. Το Δεκέμβρη του 2009. Και ήρθαν απαντώντας σε κάτι που μυρίζει πολιτική δολοφονία. Όχι ατύχημα. Λίγη πριν ξεκινήσει σε όλη την ασχήμια της η νέα χούντα των αγορών και των ιμπεριαληστών. Και οι προβοκάτσιες συνεχίστηκαν σε όλο τους το μεγαλείο τσαικίζοντας για μία ακόμη φορά το λαϊκό κίνημα.

Να σου λοιπόν πετιέται ολόρθη η νέα Χούντα. Αυτή που ζητά τα εργασιακά, τα χρυσαφικά, τα ασημικά τυλιγμένα σε μια κόλλα χαρτί. Μαζί με την εθνική κυριαρχία. Αυτή που ζητά μια παράδοση άνευ όρων.

Δεν ζητάν τα ιδανικά μας όμως. Αυτά τα σκοτώσαμε νωρίς. Για τα χρυσαφικά, τα ασημικά, τα επαγγελματικά. Την κληρονομία μας, την μνήμη μας , την ιστορία μας, την ξεπουλήσαμε από νωρίς.

Έτσι λοιπόν, αυτή η χώρα που ζητά δανεικά για να ζήσει, που ξεπουλάει το είναι της για να ζήσει, που έχει πουλήσει την ψυχή της στο Διάολο τον ίδιο με τα χιλιάδες ποδάρια του, αυτή η χώρα η ετοιμοθάνατη, η σάπια, δεν έχει πλέον Εθνικές Επετείους. Έχει μόνο Εθνική Επαιτεία.

Το πολυτεχνείο πέθανε. Από τα ίδια μας τα χέρια. Ζήτω το νέο πολυτεχνείο.