Σ’ αυτό τον καιρό του χαμού, φρόντισε να μην είσαι από τους νοικοκυραίους, γιατί την… έβαψες!
Δεν υπάρχει Ελλάδα, δεν υπάρχει ελληνικός λαός. Υπάρχει το ΧΡΕΟΣ. Η Ελλάδα και το σύνολο των ανθρώπων που αποτελούν τον πληθυσμό της ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ.
Η Τρόικα αποφασίζει για το μέλλον μας. Και όλα περιστρέφονται γύρω από τη βιωσιμότητα του χρέους. Η βιωσιμότητα η δική μου ή η δική σας δεν αναγράφεται σε κανένα σχέδιο διάσωσης.
Αν κατά τη πορεία της γενικής συμμόρφωσης τιμωρίας, ποινής ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε αυτή τη παράνοια που ζούμε, υπάρξουν τραυματίες, νεκροί, πεινασμένοι, άρρωστοι, τρελαμένοι ή πολίτες που απλά θα μαζεύουν τις βαλίτσες τους και θα φεύγουν όσο πιο μακριά μπορούν, αυτά είναι παράπλευρες απώλειες.
Αριθμοί. Τόσοι άνεργοι. Τόσοι πεινασμένοι. Τόσοι αυτοκτονημένοι. Τόσοι άστεγοι στους δρόμους. Τόσα εγκαταλελειμμένα και πεινασμένα παιδιά. Τόσοι ασθενείς που πεθαίνουν χωρίς φάρμακα , τόσοι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν χωρίς θέρμανση και χωρίς περίθαλψη.
Δεν υπάρχει ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ, σε όλο το τερατούργημα που λέγεται μνημόνιο παράγραφος που να αναφέρει «σε περίπτωση όμως που αυτό επιφέρει θανάτους, πείνα ή αρρώστιες καταργείται και εξετάζουμε μια άλλη εναλλακτική»
Πολύ απλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική γιατί ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ για τις παράπλευρες απώλειες. Είτε φαντασιώνονται μέσα στο μυαλό τους τη δυστυχία του έλληνα σαν τιμωρία γιατί δεν ήταν καλό παιδί, είτε εντελώς τεχνοκρατικά δανείστηκες-πληρώνεις, είτε σαν ευκαιρία για εξαγορά μισοτιμής καλών φιλέτων της ελληνικής περιουσίας, είτε σαν ονείρωξη μιας υποταγής της αποικίας, η λύση είναι αυτό το χωρίς καμιά λογική σχέδιο που έχουν βάλει κάτω και το τραβολογάνε από όλες τις μεριές προκειμένου να αποδείξουν πως ένα κράτος μπορεί να επιβιώσει με τέτοιου είδους χρέος, με ένα λαό φυλακισμένο σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο συνεχόμενης απομύζησης του εισοδήματός του και την ίδια στιγμή συρρίκνωσης του κάτω από ατέλειωτα χαράτσια, δάνεια στο κόκκινο, απειλές, κατασχέσεις των σπιτιών και των περιουσιών του, απολύσεις, με παράλογο κόστος ζωής, με δυο εκατομμύρια ανέργους, με συνεχόμενη για τέταρτη χρονιά ύφεση που καλπάζει, και με χιλιάδες λουκέτα στις επιχειρήσεις, με χιλιάδες ανθρώπους να καταναλώνουν ψυχοφάρμακα σαν καραμέλες και τρεις χιλιάδες να έχουν ήδη αφαιρέσει τη ζωή τους, με την εγκληματικότητα και τη τρομοκρατία να καλπάζουν….
Δεν ξέρω. Δεν είμαι οικονομολόγος κι ευτυχώς. Γιατί ίσως να είχα αρχίσει να χαπακώνομαι. Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μην έχω τίποτα. Γιατί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μπορούν να ονειρεύονται δυο μόνο κατηγορίες…
Οι μαυραγορίτες και οι αλήτες. Εγώ μαυραγορίτης ευτυχώς δεν είμαι. Κι ίσως για πρώτη φορά η εμμονή μου να παραμείνω στο περιθώριο της υστερικής κοινωνίας που έζησαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, ίσως η εμμονή μου να μην καταντήσω όπως όλα αυτά τα πλάσματα τα εθισμένα στη κατανάλωση, στο τζόγο και στα υποκοριστικά τους , μπορεί να είναι η σωτηρία μου. Κι η δική μου και των ομοίων μου.
Γιατί είμαστε σε διαφορετικό χωροχρονικό. Οι αγανακτισμένοι πλην νοικοκυραίοι πολίτες ακόμα και τώρα πλέουν στο ίδιο χωροχρονικό με τους βασανιστές τους. Κοιτάνε με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια αγαθά, τις ίδιες νοοτροπίες, την ίδια αντίληψη για το κόσμο, την ίδια αφετηρία στα όνειρα. Οι μαυραγορίτες, οι τζογαδόροι, οι απατεωνίσκοι της εξουσίας θα κερδίσουν. Οι μικρογραφίες τους πλασμένες κατ΄εικόνα και ομοίωση όλο και περισσότερο εξαθλιωμένοι νοικοκυραίοι θα στενάξουν με μαύρο δάκρυ. Γιατί κινούνται στο ίδιο δωμάτιο. Απλά οι βασανιστές τους έχουν το μαστίγιο κι εκείνοι είναι δεμένοι στη καρέκλα.
Ο αλήτης, ο ωραίος , ο εκτός τόπου και χρόνου δεν κατοικεί σ΄αυτά τα φριχτά δωμάτια της κονσερβοποιημένης ύπαρξης. Είναι αλλού. Μπορεί να κοιμάται την ημέρα και να τριγυρνάει σαν το στοιχειό τη νύχτα. Μπορεί να έχει πάνω του δέκα πόντους μπίχλα από την απλυσιά ή να πλένεται σε δημόσια αποχωρητήρια Μπορεί όμως να κοιμάται όπου βρει, να τρώει ότι βρει, να μην έχει ταυτότητα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, και όλο το κακό συναπάντημα….
Γιατί τελικά εδώ που φτάσαμε δεν θα μετράμε πλέον τα αδέσποτα αγρίμια που έτσι κι αλλιώς ξεπαγιάζουν στο δρόμο και προσπαθούν να επιβιώσουν, θα μετράμε με δέος νοικοκυραίους που θα τους βρίσκουμε παγωμένους πάνω στο γ@αμημένο καναπέ που είχαν κάνει δεύτερο δέρμα όλη τους τη ζωή. Και το να παγώσεις στο δρόμο έχει μια αρχοντιά. Μια τρέλα. Ένα στοίχημα που κέρδισες ή έχασες με το χρόνο. Το να παγώσεις όμως σε ένα τυποποιημένο καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι… είναι τόσο μεγάλη μιζέρια…
Το έχω πει ξανά και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω. Η νέα εποχή της οικονομικής τρομοκρατίας, θα έχει δυο μεγάλους αντίπαλους στα χαρακώματα. Τους παρανοϊκούς εθισμένους στις δόσεις και το τζόγο της αγοράς και τους όμορφους τρελούς των χαρακωμάτων που γράφουν τις αγορές στα τρύπια τους παπούτσια.
Κι η γενιά η δική μου του 60 κι εκείνη μετά του 70 και του 80 έχουν πολλούς τέτοιους ωραίους τρελούς μέσα στο μέγα πλήθος. Ήμασταν οι τελευταίοι που προλάβαμε να φυλάξουμε μέσα μας το ανυπότακτο, το όμορφο τσαμπουκά απέναντι στη τάξη που μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Μεγαλώσαμε με τα πόδια γεμάτα σημάδια από τα παιχνίδια του δρόμου, τη ψυχή γεμάτη ουλές από τη μανία να τα ζήσουμε όλα εδώ και τώρα, τα αυτιά κουφαμένα από τις ροκάδικες στριγκλιές, το μυαλό διψασμένο να τα καταπιεί όλα…
Άλλοι κουράστηκαν, κι επέλεξαν να γίνουν οι αρχιτέκτονες, οι στυλοβάτες, οι δούλοι αυτού του τερατουργήματος που έχουμε πλασάρει σήμερα στα παιδιά μας. Άλλοι αντέξαμε και μείναμε φτωχοί, αλήτες, περιθώριο, ασήμαντοι, αόρατοι, με την εκκεντρικότητα που έχει η ελευθερία όταν τριγυρνάει μέσα στα σκλαβοπάζαρα, ντυμένη αλλιώς, χωρίς κουστούμια και στενά καλογυαλισμένα υποδήματα.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες νοικοκυραίοι ανήκουν στους δανειστές. Οι φοβισμένοι και κολλημένοι στα ίδια και τα ίδια ανήκουν στα πολιτικά μαγαζάκια. Οι δειλοί θα γίνουν το εύκολο θύμα του νέου σκοταδισμού που απλώνεται σε κάθε τι με ταχύτητα αστραπής…..
Οι Έλληνες όμως οι ανυπότακτοι, εκείνοι που κάτι άλλο ένιωσαν αγναντεύοντας στη κορυφή των αρχαίων βουνών, εκείνοι που τελικά έκαναν μια στροφή γύρω από τον εαυτό τους χωρίς να νοιαστούν αν θα γκρεμοτσακιζόντουσαν στα μυστικά φαράγγια, εκείνους ευτυχώς η τρόικα δεν τους γνωρίζει. Δεν υπάρχουν στα τεφτέρια της και μπορεί να τα καταφέρουν να περάσουν τη σκυτάλη στους επόμενους…
Ποιος ξέρει…
Οι άνθρωποι που σήμερα βλέπουν σε όλο το μέγεθος τη τραγικότητα του γκρεμίσματος ψύχραιμα, και μπορούν ακόμα να ονειρεύονται, να νοιώθουν την ομορφιά της ζωής, να αγαπάνε, να μην φοβούνται είναι εκείνοι που ήταν προετοιμασμένοι εδώ και καιρό. Ποιοι είναι αυτοί; Όσοι έβλεπαν ξεκάθαρα πως όλο αυτό το κατασκεύασμα ήταν σάπιο κι άχρηστο. Ποτέ δεν μπορείς να απογοητευτείς από κάτι που θεωρείς άχρηστο. Ποτέ δεν μπορεί να σε φοβίσουν όταν είσαι αποφασισμένος να ζήσεις αληθινά και δύσκολα παρά ψεύτικα και βολικά. Καμιά τράπεζα δεν μπορεί να κατασχέσει αξίες που δεν κοστολογούνται σε κανένα χρηματιστήριο…
Ίσως τελικά πάρα πολλοί να χρειαστεί να αναθεωρήσουν την άποψη τους για το τι είναι προκομμένος νοικοκύρης, και άλλα τέτοια καθησυχαστικά. Ίσως… Και μη βιαστείς φίλε μου να μου πεις τι βλακείες είναι αυτές. Δηλαδή ή αδέσποτα του δρόμου θα είμαστε ή συνένοχοι στο έγκλημα; Ναι έτσι είναι. Οταν αυτό που βλέπεις είναι σάπιο δεν τρως κανένα κομμάτι του. Δεν λες ποτέ ας πάρω λίγη σαπίλα δεν θα πάθω και τίποτα. Το πετάς όλο.
Ακόμα κι συμβουλάτορες σοφοί, εκείνοι που τάχα έχουν ανακαλύψει το μυστικό της ζωής και παριστάνουν τους κλειδοκράτορες κάθε γνώσης, αν τους βλέπεις να κάνουν τρώνε τα ίδια σκατά, να κοιμούνται στους ίδιους καναπέδες, να φοράνε τα ίδια ρούχα, να έχουν παρόμοιες υποχρεώσεις με το υποτίθεται υπερφίαλο πλήθος, απατεώνες είναι και με τους άλλους και με τον εαυτό τους.
Οι άνθρωποι που πάλεψαν να βγουν από τη φυλακή τους σε όλες τις εποχές και όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είχαν πάντα ένα κοινό χαρακτηριστικό. Απέρριψαν πρώτα τη φυλακή τους και μετά σχεδίασαν την απόδραση….
vasiliskos2.blogspot.gr
vasiliskos2.blogspot.gr