Πελασγός ο Μιλήσιος
Όσοι ηγεμονεύσαν στην Ελλάδα ως τώρα, καθώς αποβλέπανε στο δικό τους πολίτευμα,
εγκαθιστούσαν στις πόλεις δημοκρατίες ή ολιγαρχίες, κοιτώντας όχι κάθε πόλης το συμφέρον
παρά το δικό τους, έτσι που ποτέ δε φτιάχτηκε (ή σπάνια, και σε λίγους) πολίτευμα σωστό.
Γι αυτό και στις πόλεις πιά κατάντησε συνήθεια, μήτε κάν να γυρεύουν οι πολίτες ισότητα,
αλλ’ ή να ζητάν να εξουσιάζουν ή να μένουν κατεξουσιαζόμενοι.
(Αριστοτέλης, Πολιτικά, Δ’ 1296a-b)
Όταν την Άνοιξη του 334 π.Χ, ο Αλέξανδρος έκανε τις προπαρασκευές της εκστρατείας για την Περσία, τακτοποιώντας τα εσωτερικά του, αφήνοντας τον Αντίπατρο
στο πόστο του, στο πολεμικό Συμβούλιο του έγινε η ερωτηματική εισήγηση από τον Αντίπατρο και Παρμενίωνα “ποιός θα ήταν ο διάδοχος σε περίπτωση… απευκταίου” εισηγούμενοι να πάρει σύζυγο ώστε να τεκνοποιήσει, (συμβουλευόντων πρότερον παιδοποιήσασθαι. Διόδωρος, ΙΖ’ 16, 2 ), απέρριψε την προτροπή τους, θεωρώντας αυτό, ντροπή και σαν σκέψη!
Μάλιστα λέγεται, πως συμπεριφερόταν σαν να ήθελε να αποχαιρετήσει για πάντα τη Μακεδονία. Ό, τι είχε εκεί, χωριά, δάση, αγροικίες, λιμενικά τέλη και παντοειδείς προσόδους, τα μοίραζε δώρα σε φίλους. Κι ενώ ο Περδίκκας που τον ρώτησε, όταν μοίρασε ήδη τα πάντα, “κι εσένα, Βασιληά, τι σού απέμεινε;”, πήρε την απάντηση “οι Ελπίδες!“.
Παραιτούμενος τότε κι ο Περδίκκας από το δώρο του, του αντέτεινε το “Έ, κι εμείς λοιπόν θάχουμε σ’ αυτές μερίδιο, που πολεμάμε μαζί σου!…”
Αυτά ακολούθησαν κι άλλοι φίλοι…
Από πού εκπορεύονταν η σκέψη του Αλεξάνδρου;
Τι προηγήθηκε στο μυαλό του Αλεξάνδρου;
Μια μέρα, ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα πέρασαν τις πύλες της Διομείας, κοντά στον Ιλισό, για ν’ ανεβούν στον απέναντι λόφο, όπου, έστεκε το γυμναστήριο Κυνόσαργες που γυμνάζονταν τα νόθα παιδιά των Αθηναίων. Εκεί πήγαινε ο Αντισθένης, γιος Θράκισσας δούλας. Έίχαν κλείσει συνάντηση στο γυμναστήριο, για να συζητήσουν περί «Κοινοκτημοσύνης», κατά την επιθυμία του Πλάτωνα, που ανέπτυσσε τελευταία μια σπουδή περί κοινοκτημοσύνης για την επίλυση των προβλημάτων του ανθρώπου.
– «Έλα τώρα, , όσο να έρθει ο Αντισθένης, εξήγησέ μου τη θεωρία σου. Αν έχεις να πεις ιδέες σωστότερες από τις δικές μου, πες τες κι εγώ πρόθυμα γίνομαι μαθητής σου», είπε ο Σωκράτης στο νεαρό μαθητή του.
Κι ο Πλάτων ξεκίνησε την ανάλυση:
– «Δεν πρέπει στον κόσμο να υπάρχουν τάξεις, κληρονομιές και προνόμια. Να μην εμποδίζεται η αξία επειδή γεννήθηκε από φτωχούς. Αν ένας αριστοκράτης είναι βλάκας, θα ξεπέφτει στην κατώτατη τάξη, κι αν ο γιος ενός νεροκουβαλητή είναι έξυπνος, θα μπορεί να κυβερνάει.
Το σύστημά μου ξεκινάει από την κοινή εκπαίδευση.
Όσα παιδιά αναδειχθούν, είτε πλούσια, είτε νόθα, θα εκπαιδεύονται ειδικά για τη διοίκηση.
Δε θα μας κυβερνούν όσοι εκλέγονται με την κοροϊδία της ψήφου, αλλά όσοι δείξουν ικανότητα.
Κανένας δε θ’ ανεβαίνει σ’ ανώτερο αξίωμα, αν δεν έχει διακριθεί στα κατώτερα.
Τους δοκιμασμένους κυβερνήτες τους ονομάζω «φύλακες» και τους απαγορεύω νάχουν δική τους περιουσία. Θα ζουν ομαδικά μ’ όλες τις γυναίκες. Δε θάναι αφιερωμένοι σε μια γυναίκα, με τους εγωισμούς της, αλλά σ’ όλες.
Ακόμη και τα παιδιά τους δε θα διακρίνονται σαν δικά τους, παρά το κάθε παιδί θάναι αδέρφι με όλα τα άλλα.
Την κοινοκτημοσύνη βέβαια των γυναικών δεν τη βλέπω σαν αδιάκριτη σύμμειξη, αλλά σαν ευγενικό έλεγχο αναπαραγωγής, ώστε να ανευρίσκονται οι καλύτεροι με τις καλύτερες, για να γεννιώνται γερά παιδιά.
Κι όπως λέει ο Πυθαγόρας, «οι φίλοι πρέπει να τα έχουν όλα κοινά».
– «Κάνεις ένα λάθος, Πλάτωνα, είπε ο Σωκράτης .
Είναι όμορφο να θέλεις όλοι οι άνθρωποι να γίνουν αδέλφια, μα είναι αντίθετο στη φύση.
Οι άνθρωποι επιζητούν να δημιουργούν ελεύθερα.
Σωστά λέει ο Πυθαγόρας, πως «οι φίλοι πρέπει να τάχουν όλα κοινά». Μα μόνο μια μειονότητα, γεμάτη επιμονή κι αυταπάρνηση, μπορεί να κατορθώσει την κοινοκτημοσύνη ανάμεσά της.
Δε γίνεται να ζητάς το ιδεώδες, που ξεπερνά τις δυνατότητες των κοινών ανθρώπων.
Κοινοκτημοσύνη δίχως ΑΓΑΠΗ δε γίνεται να σταθεί. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί με τη βία να σκέφτεται περισσότερο τους άλλους από τον εαυτό του. Μόνο από ΑΓΑΠΗ μπορεί να το κάνει… Αλλά συνέχισε τη θεωρία σου…».
Ο Πλάτων με τη νεανική του ορμή υποστήριξε μια θεωρία, όπως τη διατύπωσε στην «ΠολιτεΙα» του, που στην ύστερη βιωτή του αποκήρυξε την ισότητα (ισότης σφόδρα ημάς διαταράσσει), μέσα από τους «ΝΟμοΥΣ, 757 b» του. Όμως αποπειράθηκε να πείσει τον Μέντορά του, πως με την κοινοκτημοσύνη ο άνθρωπος θα υπερκερνούσε τα αδιέξοδα της οικονομικής του προσπάθειας. Οραματίζονταν ένα Κράτος Δικαίου, όπου καθένας θάχει όχι εντελώς το ίσο με τους άλλους, παρά όσο θα του αξίζει. Έτσι η Αθήνα, θα είχε απαλλαγεί από τη βλαβερή Δημοκρατία.
Χαμογέλασε ο Σωκράτης.
Έβλεπε τον σπουδαίο μαθητή του νά εντρυφεί στη δημιουργική σκέψη.
– «Πρώτα – πρώτα κατακρίνεις άδικα τη Δημοκρατία. Πρώτη φορά την εφαρμόσαμε οι Αθηναίοι στον κόσμο. Καθώς είμασταν άπειροι, την καταντήσαμε οχλοκρατία, τη χαλάσαμε. Μα τώρα η πείρα μας έπεισε, πως κι η Δημοκρατία θέλει μέτρο. Στο μέλλον οι άνθρωποι θα τη διορθώσουν. Ύστερα πιστεύεις στην κοινοκτημοσύνη, που είναι θεωρία ανάξια για τη μεγάλη σου ψυχή.
Δεν ωφελεί σε τίποτα το να μοιράσεις τον πλούτο, αν δεν εξισώσεις πριν, τις επιθυμίες των ανθρώπων.
Ειδάλλως, αφού μοιράσεις τα πάντα, η άρπαγα ανθρώπινη φύση, με το χρόνο, θα ξαναγυρίσει στο κέρδος, αυτό το ταπεινό ένστικτο που δυναστεύει τον κόσμο».
Πίστευε ο Πλάτων, ότι θα μπορούσε να πατάξει την πλεονεξία.
Αυτό που ο Ησίοδος περιέγραφε μέσα από το “έργον επ’έργω εργάζεσθαι“, που μιλούσε ότι η εργασία που επενδύει την εργασία, δημιουργεί το πλεόνασμα, κι αυτό με τη σειρά του το Κέρδος.
Ο Σωκράτης διέκρινε το πλεόνασμα που δημιουργεί το Κέρδος, από το παρά φύσιν Κέρδος που δημιουργεί την πλεονεξία. Κι ο καταλύτης, η ΑΓΑΠΗ.
Αυτός είναι ο σπερματικός λόγος του Σωκράτη, ο Πρώτος προ-Χριστιανός.
Ο Σπερματικός λόγος, φυτεμμένος στο νεαρό Αλέξανδρο, από τον Αριστοτέλη
Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν, για να αποδοθεί η σκέψη του Αλεξάνδρου, στον Μεγάλο Σωκράτη, αυτόν τον Πρώτο προ-Χριστιανό Έλληνα.
Τί ήταν αυτό που έκανε τον Αλέξανδρο να απαντήσει στον Περδίκκα τί του έμεινε πλέον, αφού μοίρασε τα πάντα και είπε “οι Ελπίδες”;
Tι ήταν αυτό που πέρασε στον Αλέξανδρο, μέσα από τη …”δια βίου μάθηση” (τρομάρα σας παπαγάλοι νεο ραγιάδες της Νέας Τάξεως) του Πλάτωνα, διδασκόμενος από τον Μεγάλο του Δάσκαλο Σωκράτη, κι αυτός διδάσκοντας τον Αριστοτέλη ώστε να μεταλαμπαδεύσει στον Αλέξανδρο όχι την…Κοινοκτημοσύνη, αλλά τις ΕΛΠΙΔΕΣ;
Οι Ελπίδες του Αλεξάνδρου, και η “Κοινοκτημοσύνη” του Πλάτωνα στον Αγιορείτικο Ασκητισμό
Οι Ελπίδες αν δεν πατήσουν πάνω στην Πίστη, δεν είναι δυνατόν να τελέσουν στην Αγάπη.
Γι΄αυτό ο Απόστολος Παύλος εξέφρασε την Πίστη ως”Ελπιζομένων υπόσταση και πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων” (Εβρ. 11, 1).
Οι Ελπίδες και η Πίστη οδήγησαν τον Διαπρεπή Αρχιγραμματέα (“Υπογραμματεύς πρώτος των βασιλικών υπομνημάτων”) του Αυτοκράτορα Ηράκλειου (7ος αι. μ.Χ) Μάξιμο Ομολογητή, ώστε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να ασπασθεί τον Ασκητικό βίο, όπου στη συνέχεια έγινε ο Στυλοβάτης της Ορθοδοξίας.
Τι οδήγησε όμως τον νεαρό Στρατηλάτη, να αποποιηθεί τα πλούτη! Προφανώς, για να μην υπάρξει ποτέ η επιθυμία του Γυρισμού. Οι Ελπίδες και η Πίστη αποτελούσαν τα αναιρετικά στοιχεία της επιθυμίας της επιστροφής. Κοινό συστατικό όλων των αναχωρητών ασκητών. Κοινή ρίζα του Ελληνισμού από τον Αλέξανδρο μέχρι τους Αγιορείτες Ασκητές, Σημεία αναφοράς του Ελληνικού στοιχείου, ανέκαθεν!
Το σαθρό σημερινό προσωπικό των πολιτικών
Υπάρχουν άραγε στοιχεία που μνημονεύθηκαν παραπάνω, στη σημερινή πολιτική Τάξη; Συνδέει άραγε τίποτε τους Δυνάστες του σημερινού Ελληνισμού με τα κληροδοτήματα του Αλεξάνδρου και του Βιωματικού Ασκητικού συγχρόνου Ελληνισμού; Είναι κανείς σημερινός Έλληνας πολιτικός πού δεν θα έδρεπε τα”πλεονάσματα”του Ελληνικού λαού, για να τα μετουσιώσει στην Πλεονεξία που οδήγησαν τον Ελληνισμό όχι μόνο στην Οικονομική, αλλά και σε παντοειδείς Χρεοκοπίες του πολιτισμού του, χωρίς να τα θυσιάσει με το Αντίδωρο των… Ελπίδων του Αλεξάνδρου;
Και τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα σκιάχτρα του ύστερου Ελληνισμού με τους Μεγάλους μας Κληροδότες της Παγκοσμιότητας κι όχι μόνο του πολιτισμού μας!
Τί σχεση μπορεί να έχουν αυτοί οι Επίλυδες της Ελληνικής Σκέψης, με τον πλούτο των Μεγάλων Ελλήνων προγόνων μας! Και σε ποιά αστρέχα μπορούν να οδηγήσουν την ταπεινή Σχεδία του Οδυσσέα λαού μας!
Ανδράποδα εξωνυμένα, παρηκμασμένων “Ευρωπαικών” πολιτισμών! Καταισχυνόμενα ανθρωπάρια, για το ρόλο γελωτοποιών στις Αυλές επηρμένων Αυτοκρατόρων πριν τη Συντριβή τους.
Ο Νεο Γενιτσαρισμός της Ελληνικής πολιτικής Τάξης, δεν έχει κανένα στοιχείο του πολιτισμού μας. Είναι ανάγκη να εξοβελισθούν πάραυτα, γιατί δεν κατέστρεψαν μόνο την Οικονομίας μας, αλλά ευτέλισαν τις Αξίες του πολιτισμού μας, τις κοινές μας Ρίζες.
Αυτές που μας οδηγούν ευθύβολα στους προγόνους μας.
Στις Ελπίδες…
Πελασγός ο Μιλήσιος