Τα «χέρια» και το «πρόσωπο»

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, βγάζει στην επιφάνεια τους τρόπους με τους οποίους το σημερινό πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται διαρροές ή εκτροπές από τις διαδικασίες ελέγχου που έχει εγκαταστήσει. Το δόγμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που προέρχεται από τη λαϊκή παροιμία «το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο», φαίνεται να απειλείται (έστω και προσωρινά) η τελετουργική τήρηση του, από τους ίδιους τους ιερουργούς του.
Πολλοί αναρωτιούνται και εύλογα, για τους λόγους και τα κίνητρα της ελάφρυνσης της λίστας κατά τρία ονόματα… Λένε, ότι ίσως οφείλεται στην έπαρση που προσδίδει στα άτομα η ανεξέλεγκτη άσκηση της εξουσίας. Μπορεί να είναι και η αλαζονεία με την οποία
διαποτίζονται ή η αφέλεια που αποκτούν θεωρώντας τον εαυτό τους αλώβητο. Ίσως να οφείλεται και στην υπερβολική εμπιστοσύνη που τρέφουν στον εαυτό τους, ότι όλα είναι δυνατά, κατορθωτά γι’ αυτούς. Μπορεί να είναι και το δάκτυλο που θέλει να στρέψει την προσοχή αλλού, ώστε να προστατευτούν σημαντικότερα «πρόσωπα». Ίσως και από τη βεβαιότητα, ότι κάτι θα συμβεί στο τέλος και το «πρόσωπο» που τόσο καιρό ένιβαν, θα τους προστατέψει…
Σημασία πάντως έχει, ότι οι περισσότεροι έχουν εμπλακεί σε διαδικαστικές εικοτολογίες, και εσκεμμένως αφήνονται να περιπλανώνται μέσα στο δάσος της διαφθοράς, αναζητώντας τάχα τον αυτουργό της υπόθεσης. Ουδόλως ενδιαφέρονται, ότι επί δυο χρόνια οι κάτοχοι της λίστας, δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, προκειμένου να αξιοποιήσουν τις πληροφορίες που περιέχονταν σ’ αυτή. Οι κύριοι πρωταγωνιστές της υπόθεσης αυτής είχαν στην κατοχή τους ένα memory stick, «δια πάσαν χρήσιν», πλην αυτών των εθνικών συμφερόντων, όπως αποδεικνύεται. Γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί, ότι η περίοδος που «το ένα χέρι νίβει το άλλο» κάποτε παρέρχεται και τότε μπορεί να τεθούν στα αζήτητα ή να γίνουν ευάλωτοι. Για αυτό και φροντίζουν να έχουν τέτοιες «αβάντες» ή στοιχεία για την προφύλαξη των νώτων τους.
Οι θεματοφύλακες του πολιτικού συστήματος, εσκεμμένα εστιάζονται στο γεγονός της εξαφάνισης από τη λίστα των τριών συγκεκριμένων ατόμων, αποσιωπώντας παράλληλα ότι όλα αυτά τα χρόνια αποκρύπτονταν 2062 (είναι μόνο τόσα άραγε;) συνολικά πρόσωπα. Γι’ αυτούς το μείζον δεν είναι, γιατί δεν αξιοποιήθηκε ή γιατί υποβαθμίστηκαν οι πληροφορίες που παρέχονταν σ’ αυτήν, αλλά ότι αυτή «ελαφρύνθηκε» κατά τρία πρόσωπα (!!!). Κανένας όμως δεν ασχολείται μ’ αυτούς που διόρισαν την Ελένη Παπακωνσταντίνου, στον ΤΑΙΠΕΔ του κ. Αθανασόπουλου. Δεν τους απασχολεί το γεγονός, ότι οι γόνοι του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, είναι διορισμένοι σε σειρά συμβουλίων και άλλοι έμποροι όπλων. Δεν τους απασχολεί διόλου, που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, τοπικό και εθνικό, έχουν αναδείξει σε «ευπατρίδη» τον πατέρα αυτών των «ευπόρων» και αναντικατάστατων «εθνικών στελεχών». Δεν μπαίνουν στον κόπο να αναζητήσουν ποιοι είναι όλοι αυτοί που είχαν και έχουν διαχρονικές παρασκηνιακές επαφές μαζί τους, και επιχειρούν να τους εμφανίσουν ως κοινωνικά αποδεκτούς, αποδίδοντας τους τιμητικές πλακέτες.
Η σύγχρονη Ελλάδα, αυτή της διαπλοκής, είναι η Ελλάδα ενός διαφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που διαφεντεύεται από μια μικρή οικονομική ολιγαρχία. Όπου τα «χέρια» της εξουσίας είναι σε ευθεία εξάρτηση με τα «πρόσωπα» αυτών των συμφερόντων. Έτσι κουμπάροι, ξαδέρφια, πρώην και νυν σύζυγοι, τέκνα, νύφες, γαμπροί, φίλοι και κάθε είδους πρόθυμα δουλοπρεπή υποκείμενα… συνθέτουν τη περατωμένη λίστα των «χεριών» που μεταξύ τους «νίβονται» για να ξεπλένουν από κοινού τα «πρόσωπα» της ολιγαρχίας, που απομυζεί τον πλούτο και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Όσο λοιπόν αυτό το σύστημα, παραμένει άθικτο, όσο δεν απειλείται η μήτρα που το αναπαράγει, τόσο θα υπάρχουν πρόθυμα «χέρια» που θα το «πλένουν» και θα το προστατεύουν. Οι λεονταρισμοί των θεραπαινίδων του συστήματος ότι, «Η παλιά «ατιμωρησία» παίρνει τέλος. Πρώην μεγαλόσχημοι πιάνονται και λογοδοτούν. Και αυτό θα συνεχιστεί», είναι στάχτη στα μάτια. Ένα σύστημα που στηρίζεται σε πρόθυμους και όχι σε ικανούς, η αλληλεγγύη μεταξύ των «χεριών» είναι επιβεβλημένη, εκτός και αν προτάξουν αλλιώς τα «πρόσωπα»…
Χρήστος Παπαδόπουλος