Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας
Το θέμα των Ελληνικών κοιτασμάτων άλλαξε ξαφνικά διεθνή γεωπολιτική «κατηγορία»: εδώ και λίγες μέρες αποτελεί πλέον οικονομικό ζήτημα τύπου ή κατηγορίας «Τσάμπιονς Λιγκ». Και μόνο που η γερμανική Deutsche Bank το εντάσσει στα 13 ακραία γεγονότα, που μπορούν να εκπλήξουν τις διεθνείς αγορές, είναι από μόνο του μια κεφαλαιώδης «είδηση». Κάνοντας αναφορά η γερμανική τράπεζα στη μεγαλύτερη υφαλοκρηπίδα της Μεσογείου και ειδικότερα στο θαλάσσιο οικόπεδο Levantine, σημειώνει ότι «το πιθανό ύψος της αξίας του φυσικού αερίου νότια της Κρήτης», μπορεί να φτάσει «έως τα 600 δισ. δολάρια». Τώρα όντως, το θέμα της Ελληνικής ενέργειας και ανάκαμψης έγινε ζήτημα υψηλής διεθνικής σπουδαιότητας.
Ο θαλάσσιος χώρος της Ελλάδας είναι σεπτός και είναι εισέτι πολύ μεγαλύτερης έκτασης από την ίδια την γεωγραφική έκταση της ίδιας της χώρας μας. Το γεγονός δε ότι η ευρύτερη θαλάσσια αυτή περιοχή της Μεσογείου δεν έχει έναν και μοναδικό «παίκτη», πρέπει να μας κάνει πιο προσεκτικούς, όσο και πιο ευέλικτα σοφούς. Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα, 134 κράτη έχουν κάνει ανακήρυξη της δικής τους ΑΟΖ: μάλιστα, ακόμη και σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου τα εν λόγω κράτη δεν είχαν καν ίχνος πετρελαίου ή φυσικού αερίου. Δηλαδή, κάποιες χώρες νομοθέτησαν τα θαλάσσια γήπεδα ακόμη και για την προστασία του φυσικού τους πλούτου ή της αλιείας τους, μιας και η αντίστοιχη θεσμοθετημένη ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας δεν τους τα προστατεύει.
Η χώρα μας, για πάνω από 30 χρόνια τώρα, δεν βγάζει την παραμικρή πολιτική «άχνα» επάνω στο θέμα της ΑΟΖ, ακολουθώντας λαθεμένα τη συστηματική άρνηση της Τουρκίας για την ρύθμιση της εν λόγω εκκρεμότητας. Είναι εξίσου σημαντικό να τονισθεί επιπροσθέτως, ότι σε καμία περίπτωση διαφορών (με μονομερείς ανακηρύξεις ΑΟΖ) δεν είχαμε κάποια κήρυξη πολέμου μέχρι σήμερα. Ο αείμνηστος Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την Κυπριακή ΑΟΖ, το 2004, προσδιορίζοντας τότε τα θαλάσσια σύνορα της Μεγαλονήσου (η οριοθέτησή της με την Αίγυπτο και το Ισραήλ έγινε αργότερα). Η Ελλάδα πρέπει να μιμηθεί πάραυτα την Κύπρο και να κάνει το πρώτο καθοριστικό βήμα για την μετέπειτα εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της (Αιγαίο, Καστελλόριζο, Γαύδος).
Κάνοντας αυτή την περιβόητη πλέον ανακήρυξη, η χώρα μας βάζει πλώρη στο να αναδειχθεί μέσα στις 12 χώρες με τα πλουσιότερα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανά την υφήλιο. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σιγά-σιγά διαρρέεται ότι έχουν ήδη υπάρξει πολλές μυστικές γεωλογικές μελέτες, σεισμικές έρευνες (πχ., η περίπτωση της Νορβηγικής PGS) και έγγραφα, ερήμην ημών, που δείχνουν την σοβαρότητα του μεγέθους και της αξίας των ενεργειακών κοιτασμάτων (υπάρχει, λχ., έρευνα που θέτει την αξία των εν λόγω κοιτασμάτων στα 1,3 δισ. δολάρια). Ποιός μπορεί πια να κατηγορήσει την Γείτονα χώρα, για την μη έως τώρα υπογραφή της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας; Όμως, εμείς τι κάνουμε;
Γεωστρατηγικά, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σπουδαίο σταυροδρόμι. Το μέλλον της έχει ευθεία σχέση και αλληλεξάρτηση με την πορεία του νομοθετικού έργου της Κυβέρνησης. Το γεγονός ότι η Γερμανία (RWE) ανακοίνωσε τη δική της απόσυρση από τον αγωγό Nabucco West (Azerbaijan) βοηθάει την χώρα μας, ενώ από μόνο του το γεγονός συνιστά μια θεαματική γεωπολιτική αλλαγή (ενισχύοντας τους αγωγούς South Stream και TAP, μαζί με τους αντίστοιχους υποστηρικτές τους). Πέραν της νέας προαναφερθείσας έκθεσης της Deutsche Bank για τα ενεργειακά μας κοιτάσματα, το γεγονός ότι και η Gazprom εκφράζει (μαζί με άλλες ρωσικές εταιρίες) το ενδιαφέρον της για την ευρύτερη περιοχή της Νότιο-Ανατολικής Ευρώπης, δίνει στην Κυβέρνηση το έξτρα προνόμιο να κινηθεί τάχιστα για την ανακήρυξη της δικής μας ΑΟΖ.
Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας